Pisałam, więc żyję Anna ArnoLiteratura Prowadzona przez nią Galeria Lambert była niezależną polską ambasadą w Paryżu. Spotykały się tam różne pokolenia polskiej inteligencji. Jednak powieść Zofii Romanowiczowej „Szklana kula”, napisana w 1964 roku, ukazuje się dopiero teraz
Puste pola Monika OchędowskaLiteratura W „Rzeszocie” Bartosz Sadulski rozwija przed czytelniczkami panoramę XIX wieku, a następnie, uzbrojony w czarodziejski ołówek, jednym postaciom domalowuje wąsy, innym podretuszowuje akt zgonu
Zagadki i labirynty Rozmowa z Edwardem PasewiczemLiteratura Wszyscy cierpimy na zatrucie historią, nigdy, w żadnej narracji o przeszłości jej nie pokonamy. Ona nas zawsze przeżuwa i wypluwa. Czasem w nowej formie, ale częściej jednak w postaci miazgi – mówi autor powieści „Pulverkopf”
Próba przyjaźni Monika OchędowskaLiteratura „Cicho, cichutko” Ignacego Karpowicza nie uprawia miłości. Bawi się za to historią erotycznych toposów oraz ich złożoną gramatyką, sugerując, że jest to zajęcie tyleż rozkoszne, co głęboko raniące
Rzeczy w mroku Marek ZaleskiLiteratura Powieść Stasiuka jest lamentem nad fiaskiem międzypokoleniowego porozumienia – nie można podzielić się pamięcią, tak jak nie można dzielić się bólem i doświadczeniem
Wielkie pustki Adam WoźniakLiteratura Tematem „Czarnolasu” jest utrata. Autorce udało się z nim wytrzymać przez 88 stron. Może to właśnie w sam raz? Na książce znać ślady walki. Samotne zdania sprawiają wrażenie wyrwanych pustce
Wydaję oświadczenie Rozmowa z Olgą HundLiteratura Jeżeli budujemy świat, który jest niesprawiedliwy, to musimy liczyć się z tym, że w pewnym momencie słabsi się ogarną i spalą nam chaty. Nie chodzi o miejsce, w którym się żyje, ale o to, jakie się buduje stosunki z osobami wokół – mówi autorka powieści „Łyski liczą do trzech”
Sagownia Inga IwasiówLiteratura „Andreowia” Beaty Chomątowskiej to szopka krakowska, galop lajkonika, inscenizacja mogąca oszołomić i wciągnąć
Tarzanie w kurzu Monika OchędowskaLiteratura Historie Kazika i Dezertera to dwie alternatywne historie Polski. Takie podwójne scenariusze z muzyką w tle pokazują też Max Cegielski w „Prince Polonia” i Wojciech Kozielski w „Weltschmerz Hardcore”
Nie baśń Paulina MałochlebLiteratura „Szalej” Moniki Drzazgowskiej to nie jest studium męskiej tyranii, ale opowieść o społecznie akceptowanych praktykach dyscyplinowania słabszych. Bite dzieci znęcają się nad zwierzętami, kobiety bite w dzieciństwie przez ojców ślepo poddają się woli i przemocy mężów
Teraz na serio Maciej LibichLiteratura „Utrata” to chyba najbardziej pesymistyczna książka Adama Kaczanowskiego. Jedyną możliwością działania okazuje się tu, paradoksalnie, bezczynność. Nie pozostało nam nic innego jak tylko czekać, aż system rozpadnie się sam
Bękarty sztetla Piotr SadzikLiteratura „Golem” Macieja Płazy to nie tylko rozmowa ze Stryjkowskim, ale też spekulacja, jak mogłaby wyglądać polska powieść napisana przez żydowskich klasyków: braci Singerów, Szaloma Asza czy Icchoka Pereca. To powtórzenie nie książki Meyrinka, ale nienapisanej książki z lat nastych XX wieku
