Rozpisywanie rodziny Aleksandra GrzemskaLiteratura Trudno dziś nie pisać o rodzinie, skoro jej model ulega tak gwałtownym przeobrażeniom. Wraz z nimi ujawniają się ograniczenia klasycznej opowieści o relacjach międzypokoleniowych
Niby coś Agnieszka BudnikLiteratura Jeśli „Oto ciało moje” Aleksandry Pakieły ma być próbą odsłonięcia przyczyn bulimii, to zwyczajnie rozczarowuje. Jest jednak wyraźna granica między konfesyjną opowieścią o borykaniu się z chorobą a powieścią na ten temat
Lepiej się zgubić Adam WoźniakLiteratura W „Czarnym hetmanie” Barbara Sadurska opisuje narzędzia przetwarzania wojny w coś znośnego, doniosłego, a nawet pociągającego. Jest tu mit, opowieść kombatancka, jest świadectwo traumy, ale też komputerowa strzelanka. I szachy
Historia oka Michał TrusewiczLiteratura „Zaklinanie węży w gorące wieczory”, debiutancka powieść Małgorzaty Żarów, opowiada o kulturowej przemocy wzroku i o żądaniu przywrócenia kobietom własnej przyjemności, zwolnionej z przymusu reprodukcji czy męskiej satysfakcji
Ustawianie głosu Karolina RychterLiteratura W debiutanckiej powieści Wiktorii Bieżuńskiej „Przechodząc przez próg, zagwiżdżę” rzeczywistość dzieciństwa jest brutalna, ale wszystko jest w niej możliwe. Również momenty piękna i niesamowitości
Gruźlicy na rykowisku Igor KierkoszLiteratura W „Empuzjonie” Olga Tokarczuk rzuca się w najczystszą formę horroru, w gatunek dokładnie tak pierwotny i rozrywkowy jak wszystko, czego noblistce „nie wypada” tykać
Skupianie uwagi Antonina TosiekLiteratura Jeśli „moda na ludowość” ma się obronić przed estetyzacją i fetyszem, jeśli mamy spróbować odrobić tę lekcję porządnie – procesy odczytywania i nadczytywania muszą trwać. Musimy uzbroić się w cierpliwość – esej o zwrocie ludowym w literaturze współczesnej
Niesamowitości Adam WoźniakLiteratura Proza Radka Raka to przede wszystkim cudowność, która wydaje się jednocześnie mocno odjechana i niepokojąco bliska. Ta bliskość sprawia, że trudno wrzucić to pisarstwo do szufladki „fantastyka”
Znośna lekkość życia Monika OchędowskaLiteratura W debiutanckiej „Powszedniej historii” Sebastian Nowak mocno podkreśla nieważkość świata przedstawionego oraz jego dryfowanie w nieokreślonym bliżej kierunku. Ostatecznie nic nie jest tym, czym się wydaje
Kartridż z gorylem Jagoda GawliczekLiteratura Lektura powieści „Dzieci” Jacka Paśnika przypomina scrollowanie mediów społecznościowych wypełnionych duchologicznym kontentem
Reklamówki Monika OchędowskaLiteratura Nostalgia i żałoba to dwa najczęstsze tropy organizujące w nowej prozie myślenie o przeszłości. Śmierć jest granicą dzieciństwa. Poróżnia i skłóca tych, którzy o niej pamiętają. Tego, który umiera, zamyka w czasie niedokonanym
Wszyscy zapamiętani umarli Antonina TosiekLiteratura Na tle popularnych opowieści o peryferiach „Białe noce” Urszuli Honek są wyjątkowe. Nie redukują postaci do ich klasowej przynależności. Pisarce udało się opowiedzieć o marginalizacji bez protekcjonalnych czy dydaktycznych tonów
