/ Joanna Wichowska

W spektaklu „Terry Pratchett. Nauki społeczne” komuny// warszawa wysiłek utrzymywania kruchej równowagi niebezpiecznie przypomina bezsilne dreptanie w kółko

W „Lodzie” Bogomołowa programowo antypsychologiczny ton opowieści mógł unaocznić przewrotność powieści Sorokina, niestety – efekt jest dokładnie przeciwny

W „Bitwie Warszawskiej 1920” fakty tworzą bluźniercze ciągi. Po to obroniliśmy Europę przed bolszewizmem, żeby nam teraz w głowach zagnieździła się Thatcher?

Pierwszy władca Polski, który wciąż się czuje „niedostatecznie ochrzczony”  i niemiecka Matka Boska – euroentuzjastka. „Poczet Królów Polskich” Garbaczewskiego pogrywa sobie z Wawelem bez litości

W „Betlejem polskim” Faruga unika pułapki wyniosłej krytyki dewocyjnego uniesienia, chociaż pokazuje je bez cenzury, w jaskrawych obrazach

Po październikowej premierze „Miki Mister DJ” w trójmiejskich portalach pojawiły skandalicznie bezmyślne zarzuty. Tymczasem jest to świetny, inteligentny spektakl

Mówiło się o nas, że niszczymy serbską kulturę, że jesteśmy dla niej tym samym, czym bomby NATO są dla państwa serbskiego. Zdrajcy i szpiedzy – opowiada założycielka serbskiego Centrum Dekontaminacji Kulturowej

„Nie możemy tak dłużej żyć” – wyrokuje w swojej książce Judt. „Co w takim razie mamy robić?” – pytają bohaterowie spektaklu Szczawińskiej i Pakuły, wygrywając nieskładną melodię na przedszkolnych instrumentach

Bezwzględna, gęsta od metafor Müllerowska wizja upadku rzymskiego imperium w rękach realizatorów „Anatomii Tytusa” staje się dojmująco aktualna

Martwy teatr i marna publiczność: jedno warte drugiego. Bodaj każda poważna krytyka współczesnego życia teatralnego na Ukrainie jest zarazem krytyką ukraińskiego społeczeństwa. I państwowości

To język jest w „Księżnej” instancją nadrzędną: dyktuje warunki, kumuluje sensy, niestrudzenie popycha akcję do przodu

„Iwona” Garbaczewskiego to absurdalny, kunsztownie zrealizowany żart, zarazem impertynencki i autoironiczny

„Hans, Dora i Wilk” to przedstawienie niepokojąco bezinteresowne – niczego od nas nie wymaga, nie ma ukrytych intencji, nie chce nas niczym omamić. Zostawia nas samym sobie

Komornicka Frąckowiaka i Szczawińskiej z przebiegłego błazna, którego specjalnością jest kpina z autorytetów i profanowanie porządku, zamienia się w cyrkowego klauna

W „Blacho dachówce” Kazusek portretuje zamkniętą społeczność, której życie ogranicza się do ustawicznego powtarzania tych samych neurotycznych rytuałów

Obnażanie teatralnych konwenansów i kłamstw, badanie dwuznacznych relacji między publicznością i aktorami, kwestionowanie społecznej umowy rządzącej teatralną rzeczywistością – Forced Entertainment stosuje te strategie od ponad półwiecza

W spektaklu „Artaud. Sobowtór i jego teatr” namysł nad historią i istotą teatru, fascynacja postacią kolejnego mistrza i potrzeba szukania kolejnej nieprzetartej ścieżki, zaprowadziły Passiniego na intelektualne i estetyczne manowce

Klarowność wielopoziomowej narracji jest zwodnicza. Pokazuje bohatera w serii naprzemiennych zbliżeń i oddaleń. Lenzów u Wysockiej jest wielu

„Tęczowa Trybuna 2012” to takie „Anioły w Ameryce”, w których zamiast „onirycznych światełek” zapala się, jak chciał Brecht, „oślepiające światła”. Tu homoseksualiści będą walczyć z własną inercją i przywiązaniem do społecznych norm – uwewnętrznionych, choć krzywdzących

W swoich sztukach Paweł Demirski metodycznie wyciąga kolejne brudy i zaśmieca nimi teatralną świątynię. Korzysta na tym i teatr, i świat. I przy okazji – literatura dramatyczna

Saunders zachowuje się wobec spuścizny Kane jak brytyjscy reżyserzy wobec jej dramatów: niewolniczo podąża za jej intencjami

Na rogu Ósmej i którejś tam stał bezdomny i potrząsał kubkiem, wypełnionym drobniakami. I zagadywał. Gdzie gracie? W La MaMie? Naprawdę? Rozjaśnił się: „Oh, Man, that’s the highest place you can get to in this town!”

Co teatr ma począć z tą górą słów najwyższej jakości, usypywaną, by „pokryć nimi amok w głowie”, z biografią, która – zapisana w książkach – nabiera jeszcze większego ciężaru? Autorki spektaklu „Król kłania się i zabija” wybrały  strategię kolażu

Polskie życie teatralne wciąż jest zdominowane przez narrację „wielkich mistrzów”, „świątyni sztuki” i „uniwersalnych tematów”. I to jest dla nas skompromitowana ideologia

W „Kazimierzu i Karolinie” Jan Klata cyzeluje warsztat karykaturzysty. Temperament ironisty bierze u niego górę nad potrzebą analizy. Inteligentna kpina pozwala zatrzymać się na pierwszych z brzegu wnioskach

Symetria, porządek, precyzja i redukcja. Ten poukładany, mocno umowny świat bywa jednak w przedstawieniu Simonsa zaskakująco nieprzewidywalny

Nie potrafię wybaczyć Słobodziankowi i Spišákowi, że w „Naszej klasie” opowiadają historię Jedwabnego tak zręcznie i gładko. Tego, że starają się zaspokoić oczekiwania widzów, że dramat jest tu wyważony, pełen wdzięku i ogląda się go z nieustającą przyjemnością

Chciałem, żeby „Biesy” były spektaklem w jakiś sposób religijnym, ale poza chrześcijańskim paradygmatem. Czym jest ten moment, kiedy myśl wystrzeliwuje gdzieś w przestrzeń, gdzie już nie ma powietrza – i nazywa ją na przykład bogiem

Autorzy spektaklu „Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej” tworzą groteskowe postacie otwarcie wzorowane na realnych. Szydzą, parodiują, ironizują. Za całym tym ekscesem stoją proste, fundamentalne pytania

„Pasmatritie na Alinoczku” – tak można by streścić sens książki Obidniak. Najciekawsze w tej bezwstydnej, bo podpisanej nazwiskiem bohatera, hagiografii są listy Grotowskiego

Szczecin, Zamek Bröllin, Berlin. Performance, taniec współczesny, akrobatyka. Improwizacja, postdramatyczność i rygorystyczna forma – relacja z dnia transgranicznego na szczecińskim „Kontrapunkcie”

„Madame Bovary” Rychcika porusza grą aktorską, ale męczącą konsekwencją skrajnego sformalizowania spektaklu jest zaniechanie jakiejkolwiek próby komunikacji z widownią

W ekskluzywnym hotelu w centrum Kolonii odbywają się rokowania izraelsko-palestyńskie. Mediatorem jest UE, a role dyplomatów przejmują m.in. widzowie – interaktywne political fiction niemieckiej grupy Futur3

Jako reżyser idę tylko dotąd, dokąd mnie aktor dopuści. Jeśli aktor postawi ścianę – to muszę się zatrzymać. Moja praca nie polega na gwałcie, na zmuszaniu kogoś do czegoś

Borczuch zamienia „Wieczór Trzech Króli” w tragedię małych różnic. I tragikomedię arbitralnych wyborów. Jego postacie męczą się w swoich ciałach, w swojej ustawicznie negocjowanej płci

W przedstawieniu „Sen nocy letniej” Monika Pęcikiewicz ukazuje mechanizm męskiego pożądania. Nawet na graną przez mężczyznę niby-kobietę reaguje się tu natychmiastową, atawistyczną chęcią posiadania

Ktoś postanowił połączyć luksus kultury z luksusem wyrzutów sumienia i zaprosił mnie do Düsseldorfu, żebym reżyserował tekst Ravenhilla – Jan Klata opowiada o doświadczeniach z pracy w niemieckim teatrze

W „Berku Joselewiczu” obserwujemy wyrafinowaną i bolesną grę z historią i pamięcią. Brzyk zdaje się pytać: ile razy i jak spektakularnie trzeba ginąć za swój kraj, by uzyskać jego pełnoprawne obywatelstwo?

Przenikanie się aktorki i postaci jest w cyklu „Persona” Lupy grą wysoce ryzykowną i budzi tyleż zachwytu, co konfuzji. Bezwstydnie bowiem zostaje ujawnione to, co zwykle się przed widzem ukrywa

„11 and 12” Brooka razi anachronizmem. Teatralna wypowiedź o tolerancji, formułowana w epoce postkolonialnej, wymaga bardziej wnikliwych narzędzi, niż tylko umiejętność snucia egzotycznych historii

Można traktować świat jak lustro, wtedy wszystkie historie opowiadają o nas samych. Nawet jeśli akcja moich sztuk dzieje się, powiedzmy, w XVI-wiecznej Francji, to dla mnie i tak będzie uwikłana w jakąś sprawę polską

Grzegorz Niziołek opowiada historię marginalizowania przedstawień, które po wojnie zajmowały się tematem Zagłady. Właśnie ukazała się jego książka „Polski teatr Zagłady”

Po co dziś rekonstruować „Akropolis” Grotowskiego? Po to, by głębiej odetchnąć, zacząć myśleć innym torem. Po to, by – nieoczywistą, okrężną drogą – wrócić do rzeczywistości

W przedstawieniu „Niech żyje wojna” duetu Strzępka/Demirski, partyjna propaganda PRL-u  i propaganda apologetów polskiego heroizmu są równie kiczowate, absurdalne i nieznośne, bo obie fałszują historię

Tekst Wyspiańskiego ma moc narracji rytualnej: z przypadkowego zbiorowiska widzów tworzy wspólnotę – tylko w „Dwutygodniku” relacja z jedynego pokazu „Wesela” przygotowanego w Opolu przez Maję Kleczewską

Większość ludzi, którzy mają gęby pełne wzniosłych komunałów, nieźle żyje z tego, że je głosi. My od 20 lat zapieprzamy jak niezły dom kultury – rozmowa na Jubileusz Komuny Otwock

Tylko w niedzielę w Teatrze Polskim w Warszawie gościnny pokaz „Odysei” tegorocznego laureata Paszportu Polityki Krzysztofa Garbaczewskiego

Aktor może robić na scenie najdziwniejsze rzeczy, ale musi wierzyć w ich sens i wiedzieć, dlaczego to robi. Wtedy widz – nawet jeśli to, co ogląda, wydaje mu się głupie czy niestosowne – jest po jego stronie

„Tango” Mrożka przez lata traktowano jako wiecznie aktualną diagnozę polskich przywar. Jarocki od tego stereotypowego odczytania ucieka jak najdalej może

W spektaklu „Wilk” piekło jest bliżej nas: jest nim sala balowa, gdzie ludzie opowiadają o wojnie, oglądają wojnę na ekranach, bawią się w wojnę, a w końcu w tej zabawie zabijają

Mój pies, kiedy kogoś widzi, od razu macha ogonem. Ludzie myślą: „pies pewnie coś we mnie dostrzegł dobrego”. Nie – ten pies jest kurwą, chce się podobać. Dlatego rzadko piszę sztuki

Wiele jest w społecznie zaangażowanym teatrze upominania się o „skrzywdzonych i poniżonych”. Ale rzadko zamiast wypowiadać się w ich imieniu – oddaje im się głos

Czy to nie luksusowa sytuacja – móc tworzyć w kraju, gdzie są tysiące niezałatwionych problemów, którymi teatr może, a moim zdaniem wręcz powinien się zająć?

Z mistrzami chciałoby się jeśli nie kłócić, to przynajmniej rozmawiać. W pokazanych we Wrocławiu spektaklach Brook, Schechner i Suzuki rozmawiać z nami nie chcą

Berliński „Prometeusz” Gotscheffa rozczarowuje. Szkoda, że w centrum wielkiego miasta nie zaryzykowano mniej grzecznej rozmowy o znaczeniu mitu

W mentalnej szklarni, w której perfidnie zamknął nas Klata, wszystko choruje na elephantiasis: wyobraźnia, uczucia, pamięć o historii i sny o przyszłości