/ Piotr Morawski

Sztuki performatywne okazują się dziwadłem, które jest niewygodne, do niczego nie pasuje, więc chciałoby się je koniecznie wyodrębnić i odizolować

Teatr nie daje rady. Ani ten brutalnie konfrontujący z tym, czego nie chce się widzieć w sobie czy w życiu społecznym, ani ten budujący pozytywne mity – nie przynoszą nowych rozwiązań

Przekład jest dla mnie podobny do pracy aktorki i aktora. Dostajesz materiał, który masz przez siebie przepuścić i zinterpretować. Jeśli jestem na próbach, cały czas wsłuchuję się, gdzie ktoś coś inaczej przeczyta, bo to często lepsze rozwiązania – mówi tłumaczka niemieckich dramatów

Szczeciński Teatr Współczesny w minionym sezonie konsekwentnie realizuje program tworzenia alternatywnych wizji rzeczywistości. Ale zapewnia też – tak jak w spektaklach „Spartakus” czy „Wiarołomna” – miejsce do ich rzeczywistego praktykowania

W „Radiu Mariia” w Teatrze Powszechnym to Solidarność i upadek komunizmu stają się matrycą przełomu, w którą twórczynie spektaklu wpisują wizję końca katolicyzmu. Paradoksalnie wybierają jednak moment, w którym sojusz Kościoła i ruchu związkowego został ufundowany

Recenzja teatralna, najbardziej ugruntowana forma komentowania teatru, staje się coraz bardziej jałowa. Nawet jeśli niekiedy próbuje zawirusować system, ten wciąż nastawiony jest na kreowanie mistrzów i arcydzieł

Choreografia i ruch mają emancypujący potencjał. Pozwalają opuścić sztywne ramy konwencji teatru dramatycznego, w którym ostateczny efekt, dzieło, jest ciągle fetyszyzowane

Teatralne „Cwaniary” zatrzymują się w pół kroku, jakby reżyserka i dramaturżka nie umiały się zdecydować, czy chcą warszawskimi szlagierami bawić czy jednak je demaskować

Instalacja w przedstawieniu Klaudii Hartung-Wójciak to ślady, resztki, remiksy, kolaże – tak działać ma afektywne nekroarchiwum, które nigdy nie zmieni się w pomnik, na zawsze pozostanie performansem

„Serce” Wiktora Bagińskiego jest nie tyle narracją o rozpadzie, ile narracją rozpadu, dezintegracji i braku języka

Żywe trupy są bohaterami Strzępki i Demirskiego chyba od zawsze. Wyprute z osobowości, bo kapitalizm zabrał im dusze, są chodzącym wkurwem

Aktorstwo dla mnie polega na zauważaniu struktur, kodów kulturowych, ram, w które jestem wtłaczany, i rozkminie, jak się z nich uwolnić

Narracje Eribona i Louisa przychodzą z zewnątrz, ich bohaterami są francuscy intelektualiści. Trzeba było Tomaszewskiego, żeby temat stosunku do prowincji w polskim teatrze wywieść z samego centrum kultury polskiej – od Bogusławskiego

W spektaklu „Koniec z Eddym” Anny Smolar przyglądamy się demontażowi męskiej kultury ludowej

„Nana” w reżyserii Moniki Pęcikiewicz jest opowieścią o aktorce wykorzystywanej seksualnie w teatrze. Była więc szansą, by wypowiedzieć się w dyskusji na temat przemocy wobec aktorek

W zeszłym tygodniu w projekcie KWARANTANNA na różne sposoby raczej się wspieraliśmy. Jak kto umiał, jak kto chciał

W masowym udostępnianiu spektakli w internecie widać przede wszystkim zasadę produktywności, konkurencyjności i widzialności, a obecny kryzys tylko tę perspektywę wyostrza

Wileński „Slow Motion” Anny Smolar jest eksperymentem, sprawdzeniem w działaniu strategii zapobiegania przemocy i nadużyć w miejscu pracy

W „Matce Joannie” Jana Klaty są efektowne sceny, nie ma niestety nowych tematów i sensów, jakie dałoby się dziś z tekstu Iwaszkiewicza wydobyć

W bydgoskim „Murze” Justyny Lipko-Koniecznej i Justyny Sobczyk parodia ma siłę krytyczną, pokazuje, jak ta opowieść jest dyskontowana politycznie, gdy tymczasem pełna jest pęknięć i nieciągłości

Aktorzy są gwiazdami w teatrze. Wszyscy jesteśmy gwiazdami. To nasza wspólna moc. Ważne tylko, żeby nie spać na scenie. Czasem mi się zdarza zasnąć

W „Lipie w cukrze” Magdy Szpecht, przedstawieniu zrobionym z grupą TERAZ POLIŻ, nie ma żadnej rywalizacji. Seks nie jest tu narzędziem władzy

„Kino moralnego niepokoju” Borczucha jest myślowo szlachetnie vintage’owe. Snująca się dramaturgia Śpiewaka może wciągać lub drażnić. Sam spektakl skutecznie uchyla się jednak od pytań o współczesność, rekonstruując strategie niemocy

Spektakl Teatru 21 pokazuje narracje na temat niepełnosprawności, wyrywa ją z bezpiecznej prywatności i ostentacyjnie demonstruje praktyki dyskursywne, które w istocie wytwarzają niepełnosprawność

Kierownik literacki to taki kurator na poziomie instytucji, który czuwa nad poszerzaniem pola kontekstowego, a pedagog teatru jest kuratorem reprezentującym widza. Pilnującym relacji teatru z otoczeniem

W teatrze miga się coraz częściej. Miga się nie tylko na scenie. Miganie służy twórcom w budowaniu języka spektakli i może służyć widzom wykluczanym z klasycznego modelu uczestnictwa w kulturze

Jeśli „Instytut Goethego” Cezarego Tomaszewskiego jest spektaklem o miłości, to przede wszystkim o miłości własnej. O tym, jak mężczyźni kochają samych siebie

Twórcy i twórczynie „O mężnym Pietrku i sierotce Marysi” starają się z jednej strony badać queerową wyporność instytucjonalnego teatru, z drugiej – szukać wyjścia z patowej sytuacji, bo działalność poza instytucjami wiąże się z mniejszą widzialnością

W spektaklu „Dawid jedzie do Izraela” Piaskowski z Sulimą nie robią niczego nowego, nawet ostentacja w ujawnianiu oczywistych klisz staje się już kliszą, a aktor pytający, jak zagrać Żyda, staje się coraz bardziej irytujący

W spektaklu „Lawrence z Arabii” Weroniki Szczawińskiej seria występów – jak w cyrkowej dramaturgii – dała przegląd strategii budowania stereotypów, lecz ostatecznie ich nie rozbroiła

„Kiedy mój tata zmienił się w krzak” Jakuba Skrzywanka działa nie tylko w wałbrzyskiej szkole. Przeniesiony na teatralną scenę oddziałuje równie mocno. Ustawiona na środku klatka jest sugestywną metaforą dziecięcego uchodźstwa

„Strach” Małgorzaty Wdowik to nie jest po prostu opowieść o strachu. To próba ewokowania pewnego doświadczenia. Uruchomienie obrazów i dźwięków, które mają być testem na to, czego się boimy

We „Wrogu – instrukcji obsługi” Justyny Sobczyk teatr staje się strefą zmilitaryzowaną. Żyrandol jest elementem obrony. Wisząca nad oknem sceny maska – tarczą. Publiczność szybko zostaje przeszkolona na okoliczność ewakuacji. Teraz w grze we wroga jesteśmy już wszyscy

„Sienkiewicz Superstar” Groszyńskiej uświadamia bezradność wobec narracji, jaką narzucił nam autor „Trylogii”. Retoryka godnościowa jest skuteczniejsza od narracji krytycznej. A więc co dalej?

„Biesy” Natalii Korczakowskiej to magma. I dramaturgiczna, i interpretacyjna. Trudno więc orzec, w jakiej sprawie powstał ten spektakl

Kieleckie „Ciemności” Strzępki to świat bez żadnej językowej poprawności, gdzie panuje zgoda na artykułowanie pogardy i nienawiści, gdzie bez ryzyka poniesienia konsekwencji można powiedzieć i zrobić wszystko

„Kram z piosenkami” Cezarego Tomaszewskiego  to teatr, który pozwala sobie na bardzo wiele i w ogóle nie ma z tym problemu. Nie boi się obciachu i tym wygrywa

W „Vernonie Subuteksie” Wiktora Rubina puenta jest inna niż w „Żonach stanu…”. Choć diagnoza o sile kobiet pozostaje w mocy, twórcy w powszechną rewolucję chyba już nie wierzą. Wychodzenie na ulicę nie przynosi oczekiwanych efektów. No więc co dalej?

W „Wojnie światów” Weroniki Szczawińskiej nikomu do głowy nie przychodzi, że może istnieć cywilizacja bardziej rozwinięta, która będzie traktować ludzi tak, jak ludzie traktują inne istoty

W „Rasputinie” Wiktora Rubina i Jolanty Janiczak sprawa jest jasna – teatr ma nad widzem władzę absolutną, pomimo stwarzanych pozorów współuczestniczenia w przedstawieniu

W „Kibicach” Michała Buszewicza spotykają się dwie grupy, które istnieją mocno w sferze wyobrażeń, stereotypów i uprzedzeń. Kibice Legii i Żydzi

Pomysł, by Schilling deklarujący niechęć do teatru i preferujący działania bezpośrednie brał się w „Upadaniu” za teatr mieszczański jest intrygujący. Jednak jego subtelną grę z bulwarem da się tutaj przeczytać jako bulwar. A wtedy można się już tylko śmiać z dowcipów o gejach

W spektaklu „Solidarność. Rekonstrukcja” Pawła Wodzińskiego bydgoscy aktorzy rekonstruują przebieg I Zjazdu „Solidarności”, na którym miały zapaść wiążące decyzje – okazuje się, że poszło o drobiazgi i małe interesy

„Fantazja” Anny Karasińskiej obala wszystkie tezy Samuela Webera – teatralność jako medium, które samo się odsłania, ma u niego przede wszystkim wymiar polityczny

W „Szewcach” Sobczyk mówi o emancypacji zespołów aktorskich, chcących i będących w stanie walczyć o teatr. Najpierw był Wrocław, teraz w obronie wartości i jakości swojej pracy staje zespół bydgoskiego Teatru Polskiego

„Come together” Ziemilskiego to przedstawienie o klęsce utopii bycia razem; o fiasku przezwyciężenia konwencji teatralnych przez konwencje spektaklu

„Triumf woli” Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki to wolta – od krytycznego przenicowywania mechanizmów społecznych i stawiania wcale niewesołych diagnoz po teatralną zabawę, niestroniącą od farsowości

„Indianie” to dobra zabawa, ale też szkoła wychowania obywatelskiego, wspólnego działania dla dobra ogółu. By pokonać węża, trzeba działać razem. Na scenie i na ulicy

Najnowszy spektakl Janiczak i Rubina o rewolucji, która ma przynieść wolność i równość, a dba tylko o interes mężczyzn, nie może – zwłaszcza po czarnym proteście z 3 października – nie rezonować

Mikroteatr daje chwilę bezproduktywnej ekonomicznie satysfakcji. Ale też jest radykalną przerwą w pejzażu teatralnym. Bo tu nie ma miejsca na arcydzieła. To szybki teatr. Bez gigantycznych budżetów i szans na występ w Awinionie. Ale za to blisko życia, gorąco i aktualnie

W „Jednym geście” Wojtka Ziemilskiego niektóre sceny to prawdziwe taneczne popisy. Bo gdy się miga, to zaangażowane jest całe ciało. Gra się całym ciałem, całe ciało jest w ruchu. I jest to ciało z założenia wystawione na widok – inaczej się nie da porozumieć

Coś się zmienia w społeczeństwach, Polacy nie są jedyni. Pracowałam w Szwecji, jednym z najlepszych miejsc do życia. Neofaszystowskie ugrupowania cieszą się tam ogromnym poparciem – mówi reżyserka „Jeziora” przed premierą w TR Warszawa

„Kto się z kim ma tu godzić? Krakowiacy z Góralami?  Chłop z panem? Pracownik z pracodawcą? Zwyciężająca w transformacji elita z wykluczonymi przez siebie sierotami po rewolucji?” – pisze dramaturg przed premierą „Krakowiaków i Górali”

„Tisza be-Aw” to najmocniejsze przedstawienie Teatru 21. Oszczędne, precyzyjne, zdyscyplinowane. To spektakl naprawdę polityczny; być może nawet najbardziej radykalny, jaki można było zobaczyć w minionym sezonie w Warszawie

Autoironiczni, błyskotliwi „Aktorzy żydowscy” Anny Smolar to w gruncie rzeczy aktorzy prowincjonalni, tylko z innej prowincji. Wcale nie lokowanej geograficznie, lecz mentalnie; a może nawet bardziej – branżowo

Wykład performatywny jest reakcją na kryzys. Na niemoc słów i jałowość dyskusji. Pojawia się wtedy, gdy kompromitują się instytucje – muzea, galerie, a przede wszystkim uczelnie. Gdy wyczerpuje się język, powstaje dyskursywny pat

„Koncert życzeń” Yany Ross stawia widza w bardzo niekomfortowej sytuacji. To znacznie ciekawszy temat w tym spektaklu niż współczesna lektura sztuki Franza Xavera Kroetza

W „Detroit” Wiktora Rubina historia amerykańskiego Forda to taka sama utopia jak te, które znamy z socrealistycznych produkcyjniaków