/ Agnieszka Jakimiak

To nie my – anonimowe widzki – jesteśmy prawdziwymi adresatkami filmu. W rzeczywistości córki Olfy opowiadają tę historię własnej matce, która być może wreszcie wysłucha je do końca

„Barbie” to kolorowa satyra z koncyliacyjnym przesłaniem przeznaczona dla młodszej widowni, w dodatku firmowana przez mocarną korporację

„Awantura” i „Rój” zajmują się emocjami, do których wstyd się przyznać i które lepiej trzymać w ukryciu. To także dwie opowieści o obsesji, uruchamiającej ciąg niefortunnych zdarzeń i tragicznych uwikłań

Film „Holy Spider” opiera się na silnym kontraście między spotęgowanymi do granic wytrzymałości obrazami cierpienia w przepełnionej mizoginią kulturze a społecznym przyzwoleniem na nienawiść wobec kobiet

„Zdarzyło się” Audrey Diwan na podstawie książki Ernaux wrzuca widzki w oko cyklonu doświadczenia. Największą siłą filmu jest jego bezkompromisowość. Sprawa jest prosta: kobieta chce przerwać swoją ciążę

Nic, co jest w tym momencie obecne w telewizji i na platformach streamingowych, nie przypomina „Próby generalnej”, szaleńczego i wywrotowego projektu Nathana Fieldera, i nic nie może się z nim mierzyć

Baker twierdzi, że na swojej drodze spotkał mnóstwo postaci takich jak Mikey, główny bohater „Red Rocket”: wygadanych fantastów, rozkochanych w sobie i we własnej narracji, którzy podążają krok w krok za aktorkami porno i próbują coś ugrać na ich talencie i pozycji

„C’mon C’mon”, podobnie jak poprzednie filmy Millsa, jest o tym, że nie za dobrze znamy samych siebie, a co dopiero innych. Ale przede wszystkim jest traktatem o wychwytywaniu dźwięków z codziennej kakofonii, o poszukiwaniu ciszy i o wsłuchiwaniu się w cudzy głos

W filmie „Spencer” polityczny pazur Larraína ustąpił miejsca refleksji o nieszczęśliwej księżniczce, zamkniętej w pałacu z kości słoniowej

HER Docsy dowodzą, że najpełniejszą opowieść o ludzkim doświadczeniu można i trzeba snuć z perspektywy nieuprzywilejowanych i dyskryminowanych

Radu Jude doskonale zdawał sobie sprawę, co wyniknie z umieszczenia pornograficznej miniaturki jeszcze przed napisami początkowymi. Jego film to prowokacja w najlepszym możliwym znaczeniu tego słowa

Nowe i nowatorskie filmy kręcone przez kobiety w intrygujący sposób rezonowały we Wrocławiu z przeszłością – z kinem Chantal Akerman i filmami Gaspara Noé, nieoczekiwanego gościa Nowych Horyzontów

Podstawowym motorem Jamesa Gunna jest czerpanie frajdy z tworzenia kina. Było to widać w obu częściach „Strażników galaktyki”, widać to też teraz – to kino zakochane w kinie

Serial w reżyserii Barry’ego Jenkinsa zwalnia tempo narzucone przez Whiteheada i inaczej rozkłada akcenty. Jest nie mniej brutalny, ale bardziej niż opowieścią o ucieczce jest historią o ziemi – o przynależności do gruntu i o krwi, która wsiąka w pola

Przeglądam tytuły seriali, które migały mi przed oczyma z nadzwyczajną – jak na byłą serialową agnostyczkę – częstotliwością. Nie ma się co oszukiwać, w 2021 roku oglądam wszystko

Nowe Horyzonty ruszają w trasę po kraju z trzema filmami. Dwa z nich – „Ema” Pablo Larraína i „Liberté” Alberta Serry – to portrety wolności seksualnej, najbardziej znienawidzonej i wypieranej przez konserwatywnych purytanów, którzy od lat dyktują reguły gry w naszej społecznej rzeczywistości

Od początku „Mrs. America” nie pozostawia wątpliwości, że walka Phyliis Schlafly (Cate Blanchett) nie jest utarczką o zakwestionowanie poprawki. To walka o władzę

„Outsider” jest najmocniejszy właśnie w tych momentach, w których na bok możemy odsunąć rozważania o metafizyce i spirytyzmie, a paranormalne zjawiska nie dominują w przestrzeni gry

„Jojo Rabbit” miał być idealnym filmem na czasy, kiedy prawicowe ruchy dochodzą do głosu na całym świecie, a polityki wielu krajów karmią się nienawiścią i ostracyzmem. Film jednak zbyt uparcie uderza w pozytywną nutę. Za jednym zamachem bagatelizuje wszystko, co trudne i traumatyczne

Wróżenie z horrorowych fusów jest nieco prostsze niż przepowiadanie przyszłości na podstawie resztek herbaty zgromadzonych na dnie kubka, bowiem rodzinna fala w kinie nie skończy się tak prędko

Nikt na świecie nie wie więcej o krzywdach, jakie pod pretekstem kosmicznych eskapad Ziemianie wyrządzają Ziemianom, niż Rick Sanchez (Justin Roiland), bohater genialnego serialu „Rick i Morty”

Nowy film braci Dardenne – klasyków społecznie zaangażowanego kina, czasem oskarżanych o moralizatorstwo i ckliwy dydaktyzm – ustanawia nieoczywistą perspektywę spojrzenia na religijny fanatyzm i jego związek ze społeczeństwem

Nowohoryzontalni nowicjusze często przyjeżdżają do Wrocławia z przekonaniem, że czeka ich maraton filmowych arcydzieł. Szybko muszą dokonać rewizji oczekiwań – na Nowych Horyzontach pojęcie arcydzieła jest chybotliwym konstruktem

Jeśli historia Teda Bundy'ego jest warta opowiedzenia, to tylko z tego powodu: żeby zobaczyć, jak spektakl przejmuje władzę nad sprawiedliwością, a jeden uśmiech seryjnego mordercy przekreśla jego winę w oczach tysięcy widzów i widzek przed telewizorami

Bohaterowie i bohaterki „Touch Me Not” przechodzą jakąś drogę, coś do nich dociera, coś niewątpliwie odkrywają – ale nie zostajemy do tego dopuszczone, między salą a ekranem biegnie szklany mur

W swojej „Suspirii” Guadagnino skupia się na tym, co potrafi robić najlepiej, kiedy opowiada historię – na stopniowym, niespiesznym uwodzeniu widzek i widzów, uwodzeniu pozbawionym kokieterii i chęci przypodobania się

BoJack, mierny celebryta z ambicjami utopionymi w hektolitrach alkoholu i górach kokainy, gwiazda przebrzmiałego sitcomu „Rozbrykani”, nie odbije się od dna, ponieważ to on je wyznacza

„The Disaster Artist” jest subtelną apologią porażki: w świecie, w którym błyskawicznie zapada decyzja o artystycznej i komercyjnej wartości każdego projektu, Franco przygląda się tym, którzy zostali skazani na klęskę, zanim wykonali pierwszy krok

Niemiecki serial „4 Blocks” stał się niespodziewanie jedną z najważniejszych telewizyjnych produkcji minionego roku

„Mięso” to film o inicjacji – seksualnej i społecznej, kobiecej i męskiej – i o stawianiu zdecydowanego oporu wobec przyjętych norm zachowania

„The Square” kicha na egzystencjalne konflikty wewnętrzne i przecina skalpelem gliniane nogi społecznej poprawności i deklarowanej empatii

„American Honey” to portret Ameryki, która głosuje na Donalda Trumpa, bo nikt inny nie zbudował równie wiarygodnej i wielowymiarowej iluzji

Oglądanie trzeciej części „X-menów” jest doświadczeniem bolesnym, szczególnie jeśli ma się w pamięci charakter i problematykę dwóch poprzednich odcinków

„Anomalisa” to film o niemożliwości opowiedzenia o sobie, a w szczególności o sobie w relacji z innymi

„El Club” Pabla Larraína, bardziej niż inne jego filmy, przygląda się mechanizmom konstruowania pamięci, osobistych narracji, własnych wersji przeszłości

„The Killing” to świat pozbawiony nadziei, w którym żadne wołanie w niebo, żadna skarga, żadna odgórna sprawiedliwość nie skieruje rzeczywistości na dobre tory

„Koń turyński” staje się najbardziej dojmujący, gdy nie widzimy w nim przedstawienia świata pozbawionego Boga, lecz złożony splot absolutnej woli życia

„Somatografia” bez wątpienia wypełnia puste pole zarówno w rozumieniu polskiego kina, jak i w samym sposobie pisania o nim

„Synekdocha, Nowy Jork” Charliego Kaufmana to jeden z najbardziej niezwykłych filmów ostatnich lat. Jego konstrukcja przypomina labirynt

Claire Denis nie ukazuje Europejczyków jako ofiar siły, której nie są w stanie opanować. Przygląda się raczej bezradności, fundującej obecnie relację między europejskim Zachodem a Afryką

Ani boks, ani duch rywalizacji nie grają w „Fighterze” pierwszych skrzypiec. To potyczka nagrodzonych Oscarami za drugoplanową rolę dwójki aktorów – Christiana Bale’a w roli Dicky’ego Warda i Melissy Leo jako Alice Ward

Film „Do szpiku kości” jest obliczony na wywołanie wzruszeń, a być może nawet litości i trwogi, ale nie ma tu szans na przedawkowanie tych uczuć

„Samotny mężczyzna” to poszukiwanie filmowego wyrazu dla sensualnej perspektywy. Ford przygląda się ułamkom sekund i tworzy własną rzeczywistość jak sieć utkaną na skrawkach tego, co rzuca się w oczy i na chwilę budzi wszystkie zmysły

„Głód” Steve’a McQueena, sensacja zeszłorocznego festiwalu Era Nowe Horyzonty, wchodzi na polskie ekrany – ma na koncie przeszło trzydzieści nagród, w tym Złotą Kamerę z Cannes