/ Marta Nadzieja

W dniach 25-31 marca w Krakowie odbył się jubileuszowy 10. festiwal Misteria Paschalia. Relacje z koncertów festiwalowych

Skomponowanym w 1733 roku „Motezumą” Vivaldi, po czterech latach nieobecności w Wenecji, próbował wrócić na kompozytorski piedestał. W Krakowie zabrzmiała ona w cyklu Opera Rara

Gra Aimarda jest przeszywająca, skupiająca uwagę od niemal pierwszych akordów. Czemu to przypisać? Wytężonej, pogłębionej lekturze partytury z przysłowiowym ołówkiem w ręku?

Od 11 do 16 grudnia trwała w Gdańsku druga edycja festiwalu Actus Humanus. Wystąpili między innymi Sonia Prina, Fabio Biondi, Jordi Savall, Ottavio Dantone. Relacja z festiwalowych koncertów

Rozpięty między pianinem a fortepianem Masecki nie musiał dwoić się i troić. Ta namacalna rozpiętość wcale go nie wyczerpywała

„Sesostri” – ostatnia w dorobku Terradellasa opera – pod Juanem Bautistą Otero jawi się jako byt osobny i niepodobny do niczego, co kojarzy się z estetyką baroku

Kto poznał ich ekscentryczne interpretacje preludiów Chopina, a wcześniej ich nie znał, mógł potem po muzykę romantyka sięgnąć z zaciekawieniem lub wyrzec się jej na zawsze

Czy śpiewaków Sardellego zgubiła rutyna? A może dyrygent Modo Antiquo nie powinien tak bronić się przed rekonstrukcją opery i okrasić „Katona” jakimiś muzycznymi fajerwerkami?

5 stycznia Maurizio Pollini skończył 70 lat. To artysta tej rangi, że słuchacza nie interesuje, kim jest prywatnie, intryguje go tylko jego kolejne nagranie. Przezroczystość doskonała

Estetyczną, ale i artystyczną dychotomię dostrzegł już Balzac, który podobno kiedyś ujął to w zdaniu: „Liszt to diabeł. Chopin to anioł”. Pewnie przesadził, ale coś w tym jednak jest

Finał trzeciego sezonu Opery Rary był elektryzujący. Fabio Biondi przywiózł do Krakowa zrekonstruowaną operą Vivaldiego „L’oracolo in Messenia”

Nawet jeśli Czesław Mozil nie sięgał wcześniej do poezji Miłosza, to nie daje tego po sobie absolutnie poznać

„Dla mnie Schumann to przede wszystkim autor pieśni – genialny. Jako autor muzyki fortepianowej – znakomity. Choć w tej materii nie dorasta do Chopina, nie mam co do tego wątpliwości” – mówi prof. Mieczysław Tomaszewski

Opera Rara przyzwyczaiła już słuchaczy do batalistyki wokalnej, ale śpiewacy wykonujący „Alcinę” poszli dalej. W czasie trzech aktów „grały” nie tylko ich głosy, ale i ciała

Zaryan jawi się na płycie „A Book of Luminous Things” jako ta, która czuwa nad tym, by odwieczne u Miłosza rozedrganie, niepokój, nie przeradzały się w najczarniejszą z rozpaczy

Na tegorocznym festiwalu „Chopin i jego Europa” częściej można było zobaczyć przy fortepianie kobiety. Ale tym razem hasło „pianistka” nie odsyłało tylko do Marthy Argerich

Gruzinka Khatia Buniatishvili zaczyna Lisztem sennym, dla niektórych wręcz irytująco nostalgicznym. Niemal na jednym oddechu przechodzi z liryki do epiki. A „Sonata h-moll” to w jej ujęciu narracja linearna

Przyjeżdża, gra program, bisuje, odjeżdża. I wraca. Oczywiste? Nie. Każdy dźwięk jest obietnicą kolejnego. W każdym koncercie odbija się już następny

Wydawać by się mogło, że Horowitz zarejestrował niemal wszystkie utworu Liszta. Tymczasem – jak wynika z badań Francuza Maxa Massei – Horowitz utrwalił ledwie 55% jego twórczości, podczas gdy Schumanna niemal 85%

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu uwielbiany, przez publiczność wręcz noszony na rękach. Dziś w najlepszym wypadku otwiera poczet wirtuozów dźwigających na barkach spuściznę XIX-wiecznej pianistyki

Najnowszy album Mariza zatytułowała po prostu „Fado traditional”. Anonsowany jako radykalny zwrot ku korzeniom gatunku nie do końca usatysfakcjonuje tych, którzy szukają źródeł tradycyjnego fado

Jazz jest niesamowity zwłaszcza z powodu improwizacji, która zakłada ryzyko, niepewność. Kto szuka bezpieczeństwa w jazzie, powinien zająć się czymś innym – mówi lider Marcin Wasilewski Trio. Płyta „Faitfhul” ukazuje się właśnie w legendarnej wytwórni ECM

Rava: „Kiedy grasz z kimś, kogo znasz tyle lat, pewne rzeczy stają się oczywiste”. Bollani: „Enrico jest raczej kimś w rodzaju starszego brata”. W styczniu Włosi wystąpili w Warszawie, grając głównie utwory z ostatniej płyty „The Third Man”. „Dwutygodnikowi” opowiadają nie tylko o swojej muzyce

Chopin nie jest dla wszystkich, nie musi każdemu leżeć. Jest specyficzny, jedyny. Z jednej strony dla młodego nieukształtowanego pianisty może to być pułapka, a z drugiej – punkt wyjścia do rozpoczęcia fascynujących poszukiwań. To trochę jak gra o wszystko

Jest w grze Jarretta coś, czego nie słychać było już od dawna. Tkliwość? Czułość? Wzruszenie? Poza tym Jarrett znalazł osobliwą metodą na odkurzenie jazzowych klasyków. Im jest starszy, tym gra je spokojniej

Staram się unikać mówienia o muzyce w sposób metaforyczny, bo wielokrotnie przekonałem się, że jest to mylące albo bałamutne. Muzyka bliższa matematyce niż poezji, choć działa na nas emocjonalnie

Fado to emanacja portugalskiego smutku i trudno wymagać od wykonawcy swady czy brawury. Ana Moura powinna więc poluzować nieco gorset tradycji, w którym niechybnie tkwi

W tzw. branży wiele osób gratuluje mi konsekwencji i tego, że artystycznie nigdy nie poszłam na skróty. Zawsze uważałam, że warto być wiernym sobie. I od początku wiedziałam też, co mnie interesuje

Jaką gębę przykleić Schumannowi? Niby schizofrenik, a jednak dziś to za mało na popkulturową łatkę. Może głuchota, mizantropia czy donżuański etos dorobiłby do jego biografii kliszę konieczną do zaistnienia w mainstreamowym obiegu

Angielski pianista Jonathan Plowright liczy na inteligencję słuchacza, dlatego ciągle zbija go z tropu, zestawiając ze sobą części silnie kontrastujące, które pozostają w stylistycznym konflikcie

Chopin był niezwyczajnie surowym sędzią własnej twórczości. Nie można tu nie wspomnieć o jego ostatniej woli. Kazał wrzucić w ogień wszystko to, co pozostawił niewykończone, niegotowe do druku

George Sand podobno w salonach wcale nie brylowała, haftowała, często była milcząca. Jeśli szokowała, to strojem, stylem życia wyzwolonej kobiety. Udało jej się jednak zdobyć serce Chopina

„Chopin” Tomaszewskiego nie jest ani klasyczną biografią, ani przewodnikiem geograficznym, ani albumem z reprodukcjami. To swoisty koncept, w którym od razu widać, jaką kreską krakowski muzykolog kreśli portret Chopina. Kreska jest zdecydowana, pewna

Alexander Tharaud nagrał Chopina intymnie i osobiście. Alain Planes odtworzył recital Fryderyka z 21 lutego 1842 roku na historycznym instrumencie w paryskiej sali Pleyela. Obie płyty są rewelacyjne

Wspaniała muzyka Grażyny Bacewicz jak nie miała promotora, tak nie ma go dalej. Czy artystka ma pecha, czy może nie dorośliśmy jeszcze do pokazania światu Bacewicz?

Wysoki, szczupły, eteryczny, zmysłowy. Czy dlatego właśnie, szukając informacji czy nagrań Philippe'a Jarousskiego w sieci, raz po raz trafia się na strony gejowskie, które uczyniły z francuskiego kontratenora ikonę?

W trzeciej odsłonie krakowskiego cyklu Opera Rara „Agrippina” Haendla została wykonana przez Fabio Biondiego i Europa Galante po prostu koncertowo

Gdy myślisz Jarrett solowy, myślisz: Kolonia, Osaka, Bregencja, Lozanna, Wiedeń, Paryż… Kiedy wracasz do któregoś z koncertów, nuty nieuchronnie odsyłają cię do tej jednej przestrzeni, miejsca i czasu

Płyta Margaret Fingerhut to ledwie fragment olbrzymiej spuścizny Aleksandra Tansmana, ale fragment wyraźny. Tansman jawi się tu jako twórca szukający w muzyce przede wszystkim wolności. Jako mistrz tonalnych nieoczywistości

Jej artystyczna potęga od lat się nie zmienia i wiąże się tylko z jednym: na Argerich się czeka. 22 i 23 sierpnia ta genialna argentyńska pianistka zagrała w Warszawie

W Piazzollowym projekcie Artemis Quartet rządzi przede wszystkim klasyczna proporcja i jazzowa swada Ammona. To starcie dwóch estetyk, które łączy puls tanga

Marcin Masecki niczym didżej miesza i sampluje wszystko, co do tej pory nagrał i usłyszał. Solowa płyta „Bob” pokazuje go jako mistrza skrajnych rozwiązań

Warszawski koncert Jana Garbarka i The Hilliard Ensemble nie był idealny. Może dlatego tak dotkliwe były fragmenty, gdy saksofon wyraźnie dominował nad śpiewem