/ Ludwika Mastalerz

„Twarz” zachęca, by skrócić dystans wobec obiektu niechęci. Odwracając się, nie pobrudzimy sobie rąk, ale też niczego nie zrozumiemy, ani tym bardziej nie zmienimy

Historia biednej dziewczyny z Portland, która sama musiała sobie szyć zdobione tiulem trykoty, płynie wartkim strumieniem, uwodząc widza minimalną dozą martyrologii, za to uwypuklając czarny humor. Do kin wchodzi „Ja, Tonya” Craiga Gillespie

Jedno się Johnsonowi udało: zamienienie spodziewanej historii o powrocie starego rycerza Jedi i podniesieniu morale Rebeliantów w opowieść o trudnej relacji mistrzów z uczniami

Kenneth Branagh w „Morderstwie w Orient Expressie” tak hojnie trwoni energię na aktorstwo, że brakuje mu jej już na reżyserię

Autor „Śmierci Ludwika XIV” tęsknie spogląda w stronę pierwszego kina – nieświadomego jeszcze konwencji, będącego raczej rodzajem fabularyzowanego dokumentu niż nośnikiem fikcyjnych opowieści

Chazelle pożycza sporo z klasycznych musicali, jednak próżno szukać w „La La Landzie” prostej podróży sentymentalnej po ulubionych tytułach

„Łotr 1” jest w swej istocie bardziej filmem wojennym osadzonym w kosmosie niż kinem przygodowym

„Egzamin” to przede wszystkim opowieść o codziennych zaniechaniach i egzystencjalnej bylejakości, która niezwalczana rozrasta się jak złośliwy nowotwór.

Przełamywanie filmowych schematów przyświeca Hansen-Løve na każdym poziomie artystycznych wyborów, w rezultacie strategia ta zaczyna dominować, wręcz prześladować reżyserkę „Co przynosi przyszłość”

Smutna policyjna praktyka dbania o statystyki urasta w wizji Emina Alpera do metafory działania państwa tureckiego, które zamiast rozwiązywać konflikty po prostu je tłumi

Choć pozornie może się wydawać, że pełnometrażowy debiut Deniz Gamze Ergüven jest feministycznym krzykiem przeciwko patriarchalizmowi, w rzeczywistości dotyka dużo szerzej zakrojonej sytuacji

Ósmy film Tarantino nie sprzeniewierza się jego dorobkowi –€“ jest minimalistyczny w zamyśle i jawnie zaangażowany, ale jak zwykle groteskowo przerysowany i nieobawiający się ryzykownych zmian tonacji

„Makbet” Kurzela jest bardziej próbą uchwycenia historycznej prawdy dramatu Szekspira niż hołdem dla jego ponadczasowego charakteru. Tekst sztuki został w scenariuszu mocno okrojony, a moc retorycznych monologów słabnie kosztem płynnej narracji

W „Marsjaninie” MacGyver to stan umysłu, zamiast fryzury czeskiego piłkarza na pierwszym planie króluje niepohamowana ciekawość analitycznego umysłu i podlana straceńczym poczuciem humoru wola przetrwania

W całkiem już długiej historii serialowej rewolucji „Detektyw” zajmuje miejsce osobne i bez precedensu, polaryzując opinie od bezkrytycznego podziwu do szczerej niechęci

Nowy „Kosmos” to emocjonalne przeżycie, którego drogę znaczą drobne olśnienia. Zapada w pamięć bardziej niż najrzetelniejszy artykuł, wrzucony gdzieś między kontrowersyjnym postem a zabawnym youtube’owym wideo z kotem

„Jak całkowicie zniknąć” Wojcieszka to jeden z tych filmów, które można skwitować jednym zdaniem albo dywagować nad nimi do końca świata, ale nie – wcale nie dlatego, że jest o czym

„Zaginiony” – serial, który po raz kolejny bierze na warsztat zaginięcie dziecka – ma trudne zadanie: motyw ten świetnie wygrywany był już w dwóch sezonach „Dochodzenia”, „Broadchurch” i „Tajemnicach Laketop”

Bochniak chciał porwać do tańca wszystkich Polaków, którzy są przecież jak „jedna rodzina”, ale wyszedł mu taki przebój jak Dodzie Brigitte Bardot w teledysku „Riotka”

„Teoria wszystkiego” i „Gra tajemnic” to konwencjonalne filmy biograficzne: genialny naukowiec z wadą ukrytą staje w szranki z całym światem

Czy przemysł filmowy wreszcie odpuści i pogodzi się z faktem, że interactive movie został zawłaszczony przez gaming, a jedyną udaną interaktywną hybrydą z udziałem kinematografii może być świat przeniesiony na ekran komputera?

„Interstellar” to jedyny w karierze Nolana obraz tętniący optymizmem, reżyser uczcił nawet ten artystyczny zwrot kilkoma żartami – warto odnotować, że te najlepsze pojawiają się w rozmowie z robotem

W miarę rozwoju rewolucji telewizyjnej rozgorzał spór między entuzjastami seriali nowego typu i niestrudzonymi obrońcami tak zwanej kultury wysokiej – od czwartku trwa kolejna edycja festiwalu NInA wersja Beta, tym razem w całości poświeconego serialom  autorskim

Widzowi „Porwania Michela Houellebecqa” stale towarzyszyć będzie nie tyle pytanie dlaczego, ile kogo my tu właściwie porywamy?

Jeśli spojrzy się na „Zniewolonego” nie jako na holistyczne rozliczenie z historią, ale jak na kolejną filmową cegiełkę budującą obraz problemu amerykańskiego niewolnictwa, dostrzec można świetne kino gatunkowe

Obsada „Kamerdynera” jest tak imponująca, jakby filmowe gwiazdy poczuły się w obowiązku, żeby zagrać w „ważnym” filmie

Szumowskiej nie interesuje transgresja, ale niemożność jej dokonania i związane z nią pragnienie. W tym sensie kino reżyserki jest uniwersalne, zawsze przez małe „u”

„Anomalia” to układanka, której kluczowym elementem jest zagadnienie ludzkiej potrzeby zrozumienia rzeczywistości

Absurdy świata bankierów mogą być doskonałą pożywką dla satyry, tym bardziej dziwi, że „Żądza bankiera” jest tak bardzo pozbawiona polotu

„Drugie oblicze” przypomina śmiałą jazdę motocyklem – tylko niesamowita dyscyplina sprawia, że ta cała jazda na krawędzi nie kończy się malowniczą klęską

Zasugerowane, ale szybko porzucone autotematyczne wątki i brak osobistego rysu obnażają intelektualną niemoc i emocjonalny bezwład u każdego z reżyserów

Szczęśliwe zakończenia nie rodzą łatwych pocieszeń, nie łagodzą dramatu, wskazują raczej na niewiarę Audiarda w efektowne transgresje. Jego najnowszy film „Rust and Bone” niedawno trafił do polskich kin

Bayona w „Niemożliwym” rozsądnie dawkuje poczucie osaczenia, moduluje nastrój poprzez odpowiednią ścieżkę dźwiękową, urywając ją czasem nieoczekiwanie, zgodnie z logiką percepcji ogłuszonego uderzeniem umysłu

W „MS 101” Karol Radziszewski zabawnie wykorzystuje figurę Wittgensteina na poziomie popkulturowym i filozoficznym. Te poziomy wzajemnie sobie nie przeczą, a wręcz doskonale się zazębiają

Film Marczaka jest czymś więcej niż płaską pocztówką ze świata nieprzystosowanych do życia dziwaków; młody dokumentalista, podobnie jak Werner Herzog, potrafi, choćby przez negację, odkryć ułamek prawdy o nas samych

W „Obławie” nie ma bohaterskich czynów i wielkich słów. Krzyształowicz pokazuje, że uniemożliwia je nie demon ludzkiej perfidii, ale uporczywa codzienność, od której nie jest wolny nawet „czas pogardy”

Opowieść o potędze narracji, od której człowiek nie chce i nie potrafi się wyzwolić, bo jest niezbędnym narzędziem rozumienia siebie i innych – rozpływa się w nostalgii za światem nieskażonym przez cywilizację

Stosunkami Europejczyków i Kenijczyków rządzi zasada symetrii – pierwsi korzystają z biedy i desperacji autochtonów, ale drudzy nie pozostają dłużni w cynicznym spieniężaniu poczucia niskiej wartości i osamotnienia

Twórca nowego „Batmana” jest jak połączenie magika z mózgowcem – nie poprzestaje na chwilowym olśnieniu widza sztuczką

Przyznanie „Pięknu” queerowej Palmy na festiwalu w Cannes wzbudziło spore poruszenie, jedni widzą w nim czystą artystowską prowokację, inni kolejne ogniwo w długim dyskursie o potrzebie zburzenia dominacji większości

Ceylan należy do tych reżyserów, z których twórczością warto zapoznać się chronologicznie. Jego rozpoznawalny styl niewiele się zmienia, ale osobiste rozterki wyraźnie ewoluują, zyskując wymiar bardziej uniwersalny

Francuski reżyser Bruno Dumont szuka duchowości nie tyle poza bogiem i szatanem, co poza samym człowiekiem

Choć pierwsza dekada XXI wieku za nami, kino SF wciąż uchodzi za niepoważne. Niemały udział w tej zmowie ma nieodpowiedni aparat pojęciowy, który bogatą tematykę sprowadza do kilku błahych zagadnień

„Róża”, film Wojtka Smarzowskiego, zwycięzca Warszawskiego Festiwalu Filmowego, mówi o tym, co pomijane i niewygodne w polskiej historii

Przemocy nie można się po prostu pozbyć za pomocą przemyślanej społecznej inżynierii – twierdzi duński reżyser Nicolas Winding Refn – ale to nie znaczy, że trywializując ją, mamy się z nią oswoić

W Międzynarodowym Konkursie Nowych Horyzontów wszystko podejrzanie układa się symetrycznie i parami: po dwa filmy z Tajlandii, Grecji, Holandii, USA, dwa wyraźnie nowatorskie, dwa quasi-dokumenty, dwa polskie akcenty... Ale może to tylko skutek zmęczenia nadmiarem

Autobiograficzna w dużej mierze opowieść Mike’a Millsa przywraca pojęciu sentymentalizm dobre imię

Kieł w filmie Giorgosa Lanthimosa jest nie tylko figurą złudnej nadziei, ale też dziedzictwa, którego nie można pozbyć się w sposób naturalny i bezbolesny, ciężaru, którego nie można unieść, nie okaleczając w jakimś stopniu samego siebie

Ramą kompozycyjną „Melancholii”, w której prawdziwa apokalipsa zderza się z fantazjami na jej temat, Lars von Trier sugeruje, że katastrofa nie jest po prostu kresem życia

Podczas oglądania „Łagodnego potwora” narasta nieznośna tęsknota za hollywoodzkim ładem, gdzie każdy gładki klocek idealnie pasuje do drugiego. Tam przynajmniej ktoś za tę układankę odpowiada

Obszernym polem eksploatacji osobowości, łączącym życie z dziełem bohatera biografii okazują się być fikcyjne światy. Te sztuczne twory zasypują przepaść między osobą a wytworami jej działań

Tak jak fizyka kwantowa, niczego nie wyjaśniając, pozostaje jednocześnie blisko zdarzeń, tak narracja filmu „Mr Nobody” zapętla się w historiach, w których jawa nie jest ważniejsza od snu, wspomnienia od marzeń

Świat nie tyle składa się z faktów, ile ze sposobów ich opisywania, a każde opisanie jest skazane na taki lub inny sposób opisu. To ta właśnie myśl przede wszystkim uprawomocnia stylistyczne zabawy kina Ozona

„Mary i Max” zgrabnie rozbija mit soul mate – przewrotnie sportretowana przyjaźń pozbawiona jest disnejowskiej umoralniającej gloryfikacji: oprócz radości przynosi też gorycz, nieodłącznie towarzyszącą samopoznaniu i obcowaniu z Innym

W filmach Solondza humor niczego nie ułatwia, wręcz przeciwnie

Godard śmieje się z nadawania zbyt wielkiej wartości kwestiom zwyczajnym, pokazując jednocześnie paradoks życia na pozór aktywnego, wypełnionego zdarzeniami