/ Darek Arest

Rodzinny raj w środku masowego piekła. Basen i krematorium. Śmiechy i jęki konających. Dla Jonathana Glazera działkowanie na zapleczu zagłady to zaledwie punkt wyjścia. Punkt wyjścia do czego?

W animacji „Marcel. Muszelka w różowych bucikach” mamy komiczne zderzenie charakterów i nieco slapsticku, ale humor bierze się przede wszystkim z powagi, z jaką tytułowy Marcel traktuje siebie, i uważności, z jaką twórcy obserwują jego zmagania

Duży festiwal animacji, taki jak Animator w Poznaniu, stoi przed niezmiennym dylematem: ukryć się w enklawie odrębności gatunkowej czy zaryzykować bycie pożartym przez mainstream?

„Sandman” to wierna adaptacja świetnego komiksu zrealizowana pod czujnym okiem twórcy oryginału – Neila Gaimana. Efekt jest dość nieciekawy

Obrazy pełne harmonii, kojący głos zza kadru, brak konfliktu i zero napięcia. Po dziesięciu 20-minutowych odcinkach medytacyjnego „Świata spokoju” mam ochotę gryźć i drapać

„Zabij to i wyjedź z tego miasta” to pierwszy w historii animowany zwycięzca Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Film powstawał 14 lat i opowiada o świecie, którego już nie ma, a może nigdy nie było

Jak na produkcję Michaela Baya przystało, dzieje się tu jednocześnie bardzo mało i o wiele za dużo. „Songbird” ignoruje nudę jako podstawowe doświadczenie czasu zarazy i stawia na akcję, trochę przypadkowo staje się pandemicznym midnight movie

„Joker” miał stylówkę „Taksówkarza”, ale jego duszę można znaleźć w „Pierwszym reformowanym”. Paul Schreder, scenarzysta kultowego filmu Martina Scorsese, kolejnego szukającego odkupienia bohatera wpycha na ścieżkę samozagłady

W ostatniej (?) części „Gwiezdnych wojen” na ekranie pojawiają się wszyscy i dzieje się wszystko. Ale dług, który Disney zaciągał cztery lata temu u fanów, dziś spłaca w bardzo przeciętnym stylu

Rozszalałe żywioły ekspresjonistycznego kina i gotyckiej literatury otaczają wyspę, na której dwóch mężczyzn dusi się w swym towarzystwie i ślepnie od światła tytułowej „Latarni”, która równie dobrze mogłaby emitować w przestrzeń wiązkę mroku

W świetnym „Parasite” biedacy nie czują do bogaczy ani nienawiści, ani zazdrości. Zderzenie klas przypomina tu spotkanie odległych cywilizacji, które prowadzą na swój temat badania etnograficzne, mówią wspólnym językiem, ale są sobie niemal biologicznie obce

W nowym „Królu Lwie” zwierzęta ciągle gadają, ale trochę jakby miały zadrutowane szczęki. Efekt przypomina czasem te bezdennie smutne cyrkowe widowiska, w których niedźwiedzie grają w karty i siadają na krzesłach

Ona jest skromna, cicha i zamknięta w sobie, on pewny siebie, nonszalancki i tak spontaniczny, że pewnego dnia wychodzi kupić buty i już nie wraca. „Asako. Dzień i noc” to ironiczna love story, która zamienia się w dziwnie pogodną opowieść o rozczarowaniu

Chociaż znaczną część metrażu „Avengers. Koniec gry” wypełnia wielka bitwa, mniej tu mordobicia, a więcej przytulania i klepania po ramieniu. Seans na kacu grozi śmiertelnym przedawkowaniem płytkich wzruszeń

Ponura rzeczywistość upadającego ZSRR nagina się w „Lecie” do charyzmatycznych bohaterów. Mutuje w mieszankę nowofalowego romansu i musicalu, w którym wrodzy współpasażerowie z miejskiego autobusu posłusznie odśpiewują chórki

Peerelowskie filmy Antoniego Krauzego tworzą kompletny obraz „gierkowskiej dekady”. Nieubłagana materia wisi nad wszystkim, ale w centrum jest kształtowany przez nią człowiek, jego słabości, pragnienia, ograniczenia

Tragedia Waco i batalia toczona przez wyznawców Osho z amerykańskim rządem, transmitowane na żywo w telewizji, zawierały w sobie wszystkie cechy atrakcyjnego miniserialu. Właśnie w tym formacie powracają teraz na telewizyjne ekrany

„Avengersi” nie zawracają sobie głowy udawaniem opowieści niezależnej od gigantycznego biznesplanu. Film zaczyna się od środka, kończy w połowie i naszpikowany jest odwołaniami do innych marvelowskich produkcji

„Trzy billboardy”, które nie brzydzą się slapstickiem, ostatniej nadziei na ocalenie upatrują w humorze i z pewnością nie zgłaszają pretensji do „poważnego realizmu”

Ludzie zrzucają maski, sekrety wychodzą na jaw, obiad się przypala, przyjęcie zmienia się w katastrofę. Wszystko wiadomo. „Party” w reżyserii Sally Potter w zasadzie nie potrzebuje recenzji ani opisu. Wystarczy zapoznać się z obsadą

Wszystkie filmy Lanthimosa opierają się na podobnym chwycie, jakimś lekkim przesunięciu. Coś tu jest inaczej, jakby w czasie naszej nieobecności ktoś wszedł do pokoju i przestawił kilka przedmiotów

Bohaterowie „Botoksu” parzą się z psami, gwałcą pacjentki na stole operacyjnym i układają na półce rzędami dogorywające płody. Dla mocnego efektu Patryk Vega gotowy jest na wszystko – może z wyjątkiem rzetelnie wykonanej filmowej roboty

Robota polega ciągle na tym samym: chodzi się w długim płaszczu ulicami pokolorowanymi przez neony i zabija zbuntowanych replikantów. W „Blade Runnerze 2049” ostało się trochę Philipa K. Dicka i Ridleya Scotta, ale najwięcej jest (niestety?) Denisa Villeneuve’a

Mamy w dziedzinie telewizyjnej powolności własne osiągnięcia – kiedy „Klan” przestał udawać brazylijską telenowelę, przeszedł zadziwiającą przemianę w serial o stygnącej herbacie i świecie, w którym wszystko jest zawsze po staremu

W filmach Cristiego Puiu człowiek umiera, zanim jeszcze na dobre wyzionie ducha. Puiu cierpliwie obserwuje ten proces

Główną ambicją załogi Nostromo, która zmagała się z obcym w 1979 roku, było dotrzeć do domu i otworzyć butelkę zimnego piwa. Dziś Ridleya Scotta interesują raczej ludzie (i roboty), którzy próbują zdetronizować bogów

Oglądając „Legion”, łatwo przeoczyć fakt, że jest to serial związany z superbohaterskim uniwersum Marvela, i pomyśleć, że nowy sezon „Twin Peaks” pojawił się po prostu wcześniej, niż zapowiadano

„Kino woli w nowych mediach postrzegać raczej zagrożenie niż szansę. Innowacje techniczne przedstawia jako początek zagłady X muzy” – z okazji FINAŁU NInA podsumowujemy ostatnią dekadę kultury cyfrowej

„Plac zabaw” przypomina „Słonia” Van Santa, zainspirowanego masakrą w Columbine. Oba filmy rozsiewają domysły i sugestie, ale robią to głównie po to, żeby skompromitować stojącą za nimi myślową łatwiznę

Nie ma co kluczyć z klasyfikacją – „Służąca” to w zasadzie kino erotyczne. Ale Park Chan-wooka interesuje właśnie materia erotyki, a nie seksu

Serial może wierzgać i stosować antyzmarszczkowe kuracje, ale podlega bezlitosnemu cyklowi życiowemu. Przechodzi niezgrabny okres dojrzewania. Rodzi się w mękach i umiera w bólach. I lepiej, żeby nie spóźnił się na własny pogrzeb

„Baby Bump” to trochę takie „Requiem dla snu”, w którym rolę narkotyków grają hormony. Dojrzewanie dopadające niczego niespodziewające się dziecko jest tu rodzajem złego tripu, z którego nie można wybudzić się na żądanie

Postaci są znane, ich historia wielokrotnie wałkowana, teraz wystarczy chwycić figurki w garść i widowiskowo je ze sobą pozderzać. W filmie „Batman v Superman” jest dym, ale nie ma ognia

Film Toma McCarthy'ego jest konwencjonalny i stonowany aż do chorobliwej bladości, ale bardzo mu z tym do twarzy. „Spotlight” to list miłosny do starej szkoły dziennikarstwa, nawołujący do „robienia tego, co należy” w duchu Sidneya Lumeta i Alana J. Pakuli

„Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy” to sprawna, dobrze naoliwiana maszyna do spełniania oczekiwań. Cel jest szczytny: wszystkim dogodzić, nikogo nie urazić, zarobić mnóstwo pieniędzy

Sugestie, aluzje, przemilczenia – Jerzy Skolimowski robi w „11 minutach” wiele, by niczego nie powiedzieć. I, niestety, udaje mu się to znakomicie

Denis Villeneuve jest mistrzem tworzenia sugestii, że patrzymy na coś większego niż to, co pojawia się na ekranie. „Sicario” to film, który ma genialne momenty, doskonale się ogląda i mistrzowsko ukrywa swoją przeciętność

Do „Nieracjonalnego mężczyzny” dobrze pasowałaby inwektywa, że to „krótkometrażówka rozciągnięta do pełnego metrażu”. Tyle że zwykle stosuje się ją do przeciągniętych ćwiczeń stylistycznych, a film Allena jest stylu wręcz pozbawiony

Metaforę o dociskaniu gazu do dechy trwoniliśmy dotychczas nierozsądnie i lekkomyślnie. „Mad Max: Na drodze gniewu” to rozpędzony konwój celuloidowego szaleństwa mknący przez postapokaliptyczny świat

Sitcom w naszym wyobrażeniu nie klei się z pojęciami „dobra wspólnego”, „przestrzeni publicznej” czy „społecznego kompromisu”, do których „Parks and Recreation” tak śmiało nawiązuje

Östlund w „Turyście” przyłapuje  swoich bohaterów w emocjonalnym negliżu. Pozwala im odgrywać kiepskie role, przeczołgiwać się nawzajem i kompromitować

Wyprodukowana przez polski oddział HBO „Wataha” próbowała sprowadzić do Polski „serialową rewolucję”

Klasyczny kryminał zamienia się w opowieść o mistyfikacji, jaką jest związek dwójki ludzi, a ważniejsza od faktów staje się walka o narzucenie narracji. Zbrodnia się dokonała, ale przegra ten, kto opowie mniej przekonującą bajeczkę

Problem z artystycznym środkiem jest taki, że nie da się go wytyczyć na skali od 1 do 10. Istnieje jedynie mętna, umowna przestrzeń, rozciągająca się między zerem a nieskończonością

„Uciekinier z Nowego Jorku” pokazuje spełniony mit powrotu do natury i jednocześnie całkowicie go rozmontowuje. Świat dziki i cywilizowany przyglądają się sobie wzajemnie, nasłuchują, naśladują

„O krok od sławy” z powodzeniem szuka przeoczonych talentów za plecami rock’n’rollowych gigantów lat 60. Snop światła kierowany na chór odkrywa barwny tłum indywidualności, ale także zestaw ponurych schematów

Nie jest to film udany, ale co ważne – od początku do końca jest to film Aronofskiego. Noe to taki sam obsesjonat, jak jego inni bohaterowie. Tyle że tym razem obsesja kosztowała aż 125 milionów dolarów i próbuje podbić multipleksy

„American Hustle” to film nieprzyzwoicie modny. Jest tu wszystko, co się nosi w tym sezonie, i każdy, z kim należy pokazywać się na salonach. Bywają jednak mody zdecydowanie gorsze

Kłopotliwa prawda jest taka, że „Grobowiec świetlików” jest nie tylko filmem „ładnym”, ale do tego jeszcze „wzruszającym”. Jednak nie ma za co przepraszać – to kawał kina

„Światła rampy” to tryskający energią dramat o ekstazie spektaklu, naturze show biznesu i egzystencjalnych złudzeniach. Jeśli pogrzebać, znajdzie się tu trochę Tarantino, Apatowa, a nawet Lyncha

W „Sztuce znikania” twórcy fundują swoim widzom hipnotyzującą przejażdżkę pociągiem w nie do końca określonym kierunku

Warto było czekać na „House of Cards” − serial, który dystansuje współczesne kino polityczne, ratuje wielkiego Kevina Spaceya, a przy okazji zwraca masowej publiczności Shakespeare’a

Filmy „rajskiej trylogii” to w zasadzie ponure i złośliwe komedie. U Ulricha Seidla naturalizm miesza się z kreskówką, a Wielki Bóg musi zmieścić się między meblościanką a keyboardem

Lincoln Spielberga przypomina nieco mistrza Yodę z „Gwiezdnych wojen”. Otulony w kocyk, drepcze między pokojami, pochyla się nad ludźmi i obdziela ich przypowieściami

Kino Nowej Przygody nie jest rozdziałem zamkniętym – filmy Lucasa i Spielberga były ledwie początkiem przemian, których skutki odczuwamy do dzisiaj

Chociaż w niemal każdej scenie Anderson mieści dowcip – słowny albo wizualny – to w jego filmach nie ma postaci czysto komicznych

„Gra” to prawie 120 minut przemocy, niemal bez aktu fizycznej agresji pokazanego na ekranie. Jednak kina Östlunda nie można zbyć komunałami o „długich ujęciach” i „statycznych kadrach”

„«Avengers» to kamień w worku ciągnącym kino superbohaterskie (i przemysł komiksowy) na dno” – pisze Krzysztof Ryszard Wojciechowski. Jeśli dobry film Jossa Whedona jest w stanie tak dokopać słabowitemu komiksowemu medium, to chyba nie ma specjalnie nad czym płakać

To film, który korumpuje krytycznego widza. Jako dokument jest skrajnie stronniczy, niekonsekwentny i powierzchowny. Ale bohater broni go na tyle skutecznie, że seans trudno uznać za stracony

Reżyserka Andrea Arnold przybywa na salony XIX-wiecznej literatury z krainy obciachowo wystrojonych dresiarzy

Bohaterowie Payne’a stają wobec dramatów bez wymówek i banałów o „ciężkim życiu” – opaleni, najedzeni. I w klapkach

Czwarta część „Mission Impossible” sprzedaje się za oceanem znakomicie, ale prawdziwa misja niemożliwa ciągle przed gwiazdorem serii. Czy Cruise-aktor obroni się przed Cruise'em-scjentologiem?

Miller stara się unikać uwodzenia widzów patosem tryumfu Davida nad Goliatami, nie ma więc zrywów w połowie meczu i mobilizujących pogadanek w szatni

Można powiedzieć, że „Rozstanie” to dramat o skomplikowanych stosunkach społecznych w Iranie i przepaści między religią a życiem. Albo, że to wysmakowany thriller o kłamstwie. Za każdym razem będzie to prawda i za każdym razem będzie to znakomity film

Janusz Morgenstern, któremu przypadła w udziale rola wiecznego seniora, był jednym z największych w polskim kinie wyznawców młodości. Zmarł 6 września 2011, zostawiając dorobek, którego wartość trudno przeszacować

Terrence Malick nie ironizuje, nie używa cudzysłów – wprost i na serio opowiada o wszechświecie, życiu, śmierci i Bogu. „Drzewo życia” ma więcej odwagi, niż da się to przyjąć na wiarę i choćby dlatego należy ten film zobaczyć na własne oczy

Zrobił ponad 40 fabuł, które ponad 40 razy były nominowane do Oscara. Przynajmniej co trzeci był filmem wybitnym. Debiut – „Dwunastu gniewnych ludzi” – z miejsca stał się klasykiem. Odszedł filmem ostrym jak brzytwa i wściekłym jak jego najbardziej charyzmatyczni bohaterowie

Niekochane i niedocenione. Nad losem filmów krótkometrażowych można biadolić niemal bez końca. Można też wziąć się w garść, zaprosić twórców, zrobić porządną selekcję, promocję i urządzić taki festiwal, jak Short Waves

„Poznasz przystojnego bruneta” to piąty projekt, zrealizowany przez słynnego Nowojorczyka w Europie. Kolejny bez słynnej postaci neurotyka. Allen w grudniu skończył 75 lat i chyba ciągle marzy mu się Wielki Film

Są zakochani, mają po trzydzieści kilka lat. Nie zbierają gadżetów, nie spłacają kredytów. Spodziewają się dziecka i są szczęśliwi. Czy jesteśmy popieprzeni? – zastanawiają się bohaterowie „Pary na życie” Sama Mendesa

Dojrzały debiutant David Michôd nie nadyma się. Robi film subtelny i dużego formatu, „na poważnie”

Jeden z najlepszych zeszłorocznych filmów – „Poważny człowiek” braci Coen – zakrada się na polskie ekrany podstępnie, jak koniec świata. Z niepozornym bohaterem i słowem „komedia” wyeksponowanym na plakacie

Nowy film Mariusza Grzegorzka pokazuje zderzenie klas jako tragedię, a nie farsową utarczkę  groteskowych wąsaczy z czytającymi wiersze Miłosza  i wolnymi od konwenansu wrażliwcami

W swoim najnowszym filmie, pod wieloma względami podobnym do wspaniałego „Prestiżu”, Christopher Nolan tłumaczy niepokojący i fascynujący alfabet „śnienia” na język kryminalnej zagadki

Adaptując „Fantastycznego Pana Lisa”, Wes Anderson wykonał daleki skok od filmu aktorskiego do lalkowej animacji poklatkowej, ale wylądował w wielkim (a przede wszystkim – swoim) stylu

Dokumenty Pawła Łozińskiego wydane w serii „Polska Szkoła Dokumentu”, to dowód na to, że idąc śladami mistrzów, można skutecznie wydeptać własną ścieżkę

W kinach długo wyczekiwany nowy film Jima Jarmuscha – guru kina niezależnego z Nowego Jorku. W „The Limits of Control” mistrz minimalizmu zminimalizował wszystko to, co uczyniło jego kino popularnym

Jeden z najsłynniejszych współczesnych podręczników scenopisarstwa – „Podróż autora” Christophera Voglera – doczekał się polskiego wydania. W tym wypadku dwie dekady poślizgu to tyle co nic

„Świąteczne opowieści” Arnauda Desplechina, które właśnie ukazały się na DVD, uświadamiają dlaczego termin „kino świąteczne” ma w sobie tyle uroku, co „sezonowa grypa”

Dokument „Królik po berlińsku” oraz animacja „Esterhazy” – rzecz wcale nie tak oczywista w przypadku obrazów pokazywanych w ramach jednego seansu – to filmy zgrabnie się uzupełniające