/ Michał Walkiewicz

Jakiś rodzaj hierarchizacji rzeczy istotnych i błahych (także w kontekście publicznych wystąpień dyrekcji) powinien być mocną narracją festiwalu. W Cannes tymczasem wszystko wpada do jednego worka, co rodzi wrażenie komunikacyjnego chaosu

Granica pomiędzy naiwnym dzieckiem a małym mędrcem (lub, jak kto woli, pomiędzy prostotą a banałem) jest w kinie ledwie zauważalna. Dhont balansuje na niej przez cały film

„Babilon”, trzygodzinny epos o hedonistycznych harcach w Fabryce Snów to, mówiąc delikatnie, niezły odlot. Druzgocąca kasowa porażka filmu wydaje się najlepszą odpowiedzią na pytanie, czy kogoś to jeszcze obchodzi

Plakat tegorocznej edycji festiwalu w Cannes nawiązywał do filmu „Truman Show”, a cała impreza przypominała gigantyczne symulakrum

Gra „Uncharted” uchodzi za scenariuszowy gotowiec. „Jak można było to zepsuć?” – pytają recenzenci filmu w reżyserii Rubena Fleischera. Już to świadczy o fundamentalnym niezrozumieniu języka gier wideo

Wybierając konwencję hagiografii, Verhoeven zanurza się w przeszłości. „Benedetta”  to alternatywna wersja historii, w której Cecil B. De Mille kręci filmy nunsploitation

Jako że tegoroczne Cannes było tak naprawdę ubiegłorocznym Cannes, filmowcy rywalizujący o Złotą Palmę biegali z lustrem po gościńcu dwa razy żwawiej. Zaś publicystyka była z lepszym bądź gorszym skutkiem filtrowana przez autorską wrażliwość

Pytanie, które w „Sweat” Magnusa von Horna będzie powracać i do którego grająca trenerkę Magdalena Koleśnik potrafi sprowokować jednym spojrzeniem, dotyczy moralności: czy Sylwia wie, że sprzedaje blagę?

Zdarzało mi się sprzedawać sprzęty, które nie spełniały wyśrubowanych norm, porównywać barwę płomieni na kilku ekranach jednocześnie albo zasypiać przy filmikach o kontraście, nasyceniu barw oraz wyższości ekranów OLED na LED

Jeżeli historia gier wideo czegoś nas nauczyła, to tego, że eksperymenty są opłacalne, silne osobowości bywają gwarancją finansowego sukcesu, a kontrowersyjne tematy mogą jednocześnie zachwycić krytyków, rozwścieczyć fanów i zabezpieczyć twórcom emerytury

Sercem jestem po stronie tych, którzy pokazują popkulturowym ekstremistom środkowy palec. Być może dlatego, że superfani psują wszystkim imprezę i zamieniają celebrację wspólnej pasji w nagonkę

W kinie Lovecraft to wszechświat pełen beznamiętnych bóstw. To uśpione przez eony byty spod powierzchni mórz i oceanów, dla których pozostajemy galaktycznym planktonem. Lovecraft to macki, mnóstwo macek, ludzie-ryby, zielona poświata i mgła, która nigdy się nie rozrzedza

Udostępniony na Netfliksie horror „W lesie dziś nie zaśnie nikt” Bartosza M. Kowalskiego to rzecz z innej bajki, amerykańskiej – o nastolatkach przerabianych na krwawy budyń przez zdeformowanych troglodytów

Żeby pokazać mafię jak wyhodowany oddolnie organizm, który pasożytuje na społecznej tkance, trzeba pożegnać bandę buntowników z wyboru, którzy żyją i umierają w filmowym gabinecie luster

Kojima, człowiek o nieposkromionej ambicji, wchodzi do świata filmu kuchennymi drzwiami – jest nie tylko łatwą w medialnej obróbce figurą ekscentrycznego wizjonera, ale też symbolem wszelkich aspiracji elektronicznej rozrywki

„Jeszcze tu wrócę” – po blisko czterdziestu latach ciągłych powrotów brzmi to jak groźba. Grany przez Arnolda Schwarzeneggera cyborg na wielkim ekranie pojawia się po raz szósty, lecz tym metalom i układom scalonym recykling nie służy

„Widziałem Rambo i jest republikaninem” – mawiał Reagan i choć sam Sylvester Stallone lubił wyprowadzać go z błędu, „prawda czasu” była po stronie prezydenta

Filmy Kapadii to bajki o współczesnych superbohaterach, które układają się w nową, celebrycką mitologię

W kinach rządzą dziś komiksowi superbohaterowie oraz odkrywane na nowo legendy muzyki. Obydwie grupy mają sporo wspólnego: poza zamiłowaniem do pstrokatych strojów oraz półboskim statusem w popkulturze łączy je marketingowy potencjał

Poprzednie edycje festiwalu w Cannes stały pod znakiem przepracowywania europejskich traum. Tegoroczna odbyła się w momencie, gdy rzeczywistość odstawiła reżyserski peleton na kilka długości

Od kontrowersji narosłych wokół zmarłego niedawno Stana Lee ciekawszy wydaje się  jego sukces – wykonany z nawiązką plan przebudowy kultury popularnej

Nowe „Halloween” to w dużej mierze opowieść o przekazywaniu sobie traumy niczym rodzinnej pamiątki. No i o ludziach, którzy byli na tyle głupi, by w halloweenową noc zostawić otwarte drzwi

Nowy film o Predatorze ma energię ciosu na odlew, policzka wymierzonego fanom „Predatora” w klasycznym wydaniu

Horror nie tylko stał się znaczącą siłą w mainstreamowym obiegu, ale i wrócił w ręce ludzi, dla których kino jest przede wszystkim sztuką autorską

Chociaż jako mistrzowie przedwczesnej ekscytacji oczekiwaliśmy Złotej Palmy, cieszę się, że „Zimnej wojnie” przypadła nagroda właśnie za reżyserię. To fenomenalnie zainscenizowana i trwająca jedynie 84 minuty miłosna odyseja

Clooney czyta scenariusz braci Coen i próbuje wcisnąć do niego przypisy świadczące o jego niepodrabialnym stylu oraz lewicowej wrażliwości. Aronofsky tymczasem przekonuje, że prawdziwy twórca, taki modernista z dziada pradziada, gardzi nie tylko kompromisami, ale też innymi ludźmi

Opozycją dla całego targowiska próżności, jakim jest festiwal w Cannes, okazał się tzw. prawdziwy świat, czytaj: świat po kolejnym zamachu, tym razem w Manchesterze

„Trainspotting” wygląda i brzmi nieco inaczej niż dwie dekady temu, ale wciąż, przepraszam za wyrażenie, trzyma rękę na pulsie pokolenia

Odkrywanie kolejnych tajemnic Cronenberga na wystawie w CSW w Toruniu jest arytmiczne, dyktowane zmianami nastroju i konwencji

Werdykt jury można odbierać jako wyraz zdegustowania problemami inteligencji, które przerzucano na festiwalu łopatami. Nie jest to jednak aż tak proste

Gdyby próbować opowiedzieć o „Tysiącu i jednej nocy” dowcip, musiałby zawierać przynajmniej jednego szamana przestrzegającego przed lecącym na łeb na szyję PKB oraz jedną księżniczkę rozprawiającą o rekordowym w skali kraju, szesnastoprocentowym bezrobociu

Mnóstwo reżyserów brało się w tym roku za bary ze starością. Wizje wahały się od optymistycznej „jesieni życia” po fatalistyczne „wkraczanie w pustkę”, lecz większość twórców mówiła ciekawym, autorskim głosem

Przez dziewięć lat emisji serialu Mulder i Scully wykryli kilka tuzinów rządowych spisków, byli porywani przez UFO, atakowani przez wyznawców voodoo, uwodzeni przez wampiry, przenosili się w czasie i przestrzeni, trafili nawet na koncert Cher. Kultowy serial wraca

„Adwokat” Scotta to film udany, ale scenariusz McCarthy'ego zasługiwał na więcej – na stylistyczną ascezę, czarny humor, lżejszą rękę, lepiej przemyślane wybory obsadowe

„Życie Pi” Anga Lee jest w gruncie rzeczy opowieścią o opowiadaniu i kinem o kinie

Dolan kokietuje i uwodzi, poszukując w języku filmowym formalnych ekwiwalentów dla zmysłów; z drugiej strony – tworzy sztukę, w której ckliwość i nostalgia zawsze wygrywają z ironią. Jego nowy film już w kinach

Infantylizm jest chorobą, która w filmie Morrisa trawi cały świat

Pragnienie jest dla Soderbergha niczym, wola działania – wszystkim. Wynikające z tej opozycji konflikty są ledwie naszkicowane, a jednak reżyserowi udaje się je pożenić z komediową konwencją

O'Connor, zamiast zająć się masakrą na ringu, słucha głosu wewnętrznego moralisty. Zamiast mierzyć swoich bohaterów w kategoriach sportowych, daje wygrać temu, który potrafi drugiemu wybaczyć

Jak na film o walce idealistów z bezdusznym kapitałem, narkotykowych odjazdach w czterdziestostopniowym upale i alkoholowej odysei, za mało w nim ikry, szaleństwa i narracyjnej witalności

Reżyser zachowuje się, jakby nie był pewny gruntu, po którym stąpa. Jakby skupiona twarz Więckiewicza i psychologicznie wiarygodnie postaci nie były wystarczającą rękojmią artystycznego spełnienia

Adaptując „Tarantulę” nieżyjącego już Thierry'ego Jonqueta, Almodóvar  lepi z literackiej pulpy ołtarzyk dla własnej, pop-artowo-queerowej wrażliwości

Metaforą twórczości Baya – reżysera, który przez 16 lat zarobił dla Hollywood 3,5 miliarda dolarów – może być tylko eksplozja

Nie chowaj się w szafie, nie oglądaj się za siebie, nie pytaj o drogę na stacjach benzynowych, unikaj ludzi z zepsutymi zębami i bielmem na oczach. I nigdy, przenigdy, nie uprawiaj seksu!

Noszę soczewki, bo wychowałem się przed ekranami, grywałem w „Prince of Persia”. Na takiej samej zasadzie przynależna mojemu pokoleniu może stać się depresja – mówi reżyser „Sali samobójców”

Najpierw w Berlinie słyszymy bez mała hitlerowskie orędzie do narodu, podparte planami wzniesienia Wieży Niepokonanych Niemiec, potem Lynch z łopatą kładzie kamień węgielny pod szkołę dla medytujących. Odautorski komentarz w zasadzie nie jest tu potrzebny

Strzelanie do nazistów wyszło z mody. Teraz popularni są talibowie, czeczeńscy najemnicy i… Vietkong. Przynajmniej w grach wideo

W narracjach kina popularnego najważniejsze są reguły. Warunkują spójność konwencji, umożliwiają rytualizację seansu. Co jednak, gdy reguły do końca pozostają niejasne?

W najnowszych „Predators” Nimróda Antala kosmita znów poluje. Tym razem ze współplemieńcami. W filmie ma miejsce symboliczny sąd nad spalającą się w bitewnym ogniu ludzkością

Korytarz kina Silver Screen. Przed salą starszy Pan, w kaszkieciku, przygarbiony, wzrok wbity w klamkę. „Wchodzi Pan?” – zagaduję, bo już lekko spóźniony na seans, zdenerwowany i sam nie wiem, z której strony go wymijać. „A boję się trochę, rozumie Pan?” – odpowiada. Niestety, rozumiem

Iron Man to heros w stylu glamour. W kontynuacji jego przygód superbohaterstwo jest zgrabną metaforą losu współczesnych celebrytów

W „Autorze widmo” układ polityczny jest układem metafizycznym – wprawdzie za pośrednictwem mediów widać go „gołym okiem”, lecz dla śmiertelników pozostaje niedostępny, nieprzenikniony, groźny

Życie Amelii Earhart, pionierki kobiecego lotnictwa, jest dla autorów poświęconego jej filmu snem o przestworzach, a jej śmierć – upadkiem Ikara. Końcowy efekt przypomina niestety ekranizację encyklopedycznego hasła

„Avatar” Jamesa Camerona to „Pocahontas” w sukni za 250 milionów dolarów. Na szczęście, ze wszystkich sloganów reklamowych, prawdziwy okazał się jeden: czegoś takiego jeszcze nie widzieliście

„Ricky” François Ozona to żart bez adresata. Zbyt hermetyczny dla niedoświadczonego widza, nie dość wyrafinowany dla entuzjastów intertekstualnych gier

Dwa filmy: „Serafina” kontra „Solista”. Opowiadając o innej sztuce, kino ma dwa wyjścia – może traktować ją jak przyjaciela od serca albo nadwrażliwe dziecko, zanurzone we własnym świecie

Film Maddina to raj psychoanalityka: znaczy, odsyła, ewokuje. Za parawanem symboli i metafor kryje się jednak nostalgia – jak pisał Tyrmand – „podejrzanej wartości”