/ Klara Cykorz

Dennis Villeneuve boi się narkotycznego serca „Diuny”, przekroczenia granicy osobliwości, za którą pryśnie jego natchniona powaga. Nawet czerwie, ikoniczne stwory zamieszkujące pustynię, nie za bardzo go interesują

„Anatomia upadku” Justine Triet jest kryminałem i dramatem sądowym, a właściwie szczególną jego odmianą, z oskarżoną kobietą w centrum akcji. Reżyserka i jej współscenarzysta Arthur Harari wyciskają gatunek jak cytrynę

Oliver Quick, główny bohater „Saltburn”, nie jest jednak dobrym lewakiem. Nie wkradł się do pałacu z misją oczyszczenia, nierówności interesują go o tyle, o ile dotyczą jego własnej osoby

„Czas krwawego księżyca” wpisuje się w tworzoną od dekad przez Martina Scorsese sagę amerykańskiej chciwości

„The Bear” jest serialem seksownym i nie da się zrozumieć jego fenomenu bez tej seksowności. „Jestem Panną” też nosi w sobie seks. Ten spełnia się w jednej z najbardziej zadziwiających scen erotycznych, jakie widziałam w amerykańskiej telewizji

Oglądanie filmów „na żywioł”, kiedy nazwiska twórców w programie nie są opakowane tłustą warstwą kontekstu i w najlepszym razie przywołują w pamięci jeden czy dwa poprzednie shorty, jest po prostu satysfakcjonującym eksperymentem – relacja z festiwalu Młodzi i Film

„Nierozłącznym” brakuje energii: etycznej prowokacji widza, gry z oczekiwaniami, zmiany perspektyw. Chciałoby się, aby postaci mogły podpuszczać widownię tak, jak robią to między sobą

Film „Chleb i sól” wyzwolił we mnie poczucie, że da się o pewnych tematach i kontekstach mówić nie tyle niejednoznacznie, ile niejednorodnie, wielorako. Przedstawić jednoczesność pozornie sprzecznych ze sobą emocji i relacji

W „Kowbojce z Kopenhagi” wszystkie postaci wydają się zimne jak skręcony kaloryfer. Mogłoby być to ciekawe – świat przestępców lunatyków, przeciąganych pauz w akcji i dialogach – gdyby nie układało się w klisze

W naćkanym true crime’ami i biopicami krajobrazie medialno-popkulturowym Smoczyńskiej i jej ekipie udało się zrobić oparty na faktach film, który jest po coś

Olivier Assayas, autor „Irmy Vep” – serialowej wariacji na temat filmu o kręceniu wariacji na temat serialu – nie ma nic nowego do powiedzenia na temat globalizacji, baniek streamingowych, kondycji kin. No, czegokolwiek

Co najmniej kilka redakcji zamówiło w ostatnich tygodniach teksty o rozlewającym się w telewizji i na streamingach repertuarze seriali true crime. A konkretniej o szczególnej ich odmianie: aktorskich rekonstrukcjach przekrętów i zbrodni. Takich jak „Schody”

„Mała mama” niepostrzeżenie łamie zasady klasycznego budowania napięcia, podcina momenty domyślnie kulminacyjne. Operuje porażającą prostotą, wyjętą spod dyktatury gatunków: jest filmem o podróży w czasie

Klucz do sukcesu Almodóvara w Polsce tkwi w swojskości. To nie jest kino rewolucyjne, ale jest to kino, w którym można się było i wciąż można się odnaleźć

Serial o młodzieży jako gatunek – i jego odmiana w postaci serialu o „dzisiejszej” młodzieży – jest siłą rzeczy opowieścią dorosłych o dorastaniu, ich diagnozą tego, co w doświadczeniu nastolatków „uniwersalne”, a co „właściwe tej chwili”

W „Tragedii Makbeta” są intryga i jednostkowe szaleństwo, ale nie ma prawie Coenowskiego chaosu, żywiołu przypadku, różnorodności typów ludzkich i ich interakcji nakręcających spiralę nieszczęścia

„Squid Game” jest opowieścią o tym, jak przemoc działa między ludźmi skazanymi na bycie razem. Meksykański film „Nowy porządek”, od niedawna w polskich kinach, to z kolei rzecz z gatunku elite panic

Jak każde dobre kino oparte o długie ujęcia, filmy Akerman posługują się rytmem, mają szczególny rodzaj metrum, który przenika ciało widza

Ogląda się dziś „Zmienników” jak prawdziwe laboratorium serialu telewizyjnego – chwyty starego wygi testowane w nowym metrum

Oglądałam „Ethos” z poczuciem przełamywania jakichś gatunkowych klisz – to, co w sali kina studyjnego byłoby normą, na łączach Netflixa wydało się strategią niemal subwersywną

Autumn nie urodziła się w Polsce w pierwszej dekadzie XXI wieku i nawet nie musi przebijać się przez mur kryminalizujących ją uprzedzeń; urodziła się w świecie, w którym aborcja niby jest legalna, tyle że niekoniecznie łatwo dostępna dla osób biednych, nieletnich i z prowincji

„Atlantyda” nie jest opowieścią o odradzaniu się gdzieś życia, o budowaniu nowej rzeczywistości. Grunt został skażony, katastrofa już się wydarzyła

Scenariusz „Córki boga” uszyty został z klisz popularnych narracji o sektach, co samo w sobie nie jest jakąś wielką wadą. Chodzi przecież o to, aby Szumowska i Englert namalowali coś po swojemu, uzupełnili białe plamy feministycznej baśni

„Wiedźmin” jest pełen męczących sprzeczności, jednocześnie za krótki i zbyt rozwleczony, pod niektórymi względami ambitny, pod innymi płytki jak kałuża, epicki na papierze, na ekranie nie tyle skromny, ile pozbawiony jakiegokolwiek ciekawszego wizualnego konceptu

Jest coś wyrachowanego w „Jokerze”; kiedy na gali ogłoszono go wielkim zwycięzcą, nagle ta wygrana wydała się dziwnie oczywista, jak zbyt wykoncypowany trolling

Twórcom „Gry o tron” pomylił się rozmach z batalistyką. Serialowość czerpie siłę z miejsca i czasu na szczegół – miłość widzów rodzi się z rzeczy małych. Kiedy tego zabraknie, wielowątkowość okazuje się pozorna, zamienia się w obrzydliwe smoothie, kulę brunatnej plasteliny

Nie wiadomo, czym właściwie „Ninaˮ miałaby oddychać, skąd czerpać energię. „Niepożądane zwroty pożądaniaˮ określają zwroty akcji, ale to szkielet – szkieletem dwóch godzin się nie zapełni

Gdyńskie etiudy odnajdują swoją spójność w ciężkości podejmowanych tematów, korespondują ze sobą na poziomie ambicji, zacementowane w ponurym nastroju i kręgu niesympatycznych bohaterów

Relacja z matką stanowi emocjonaly kręgosłup „Lady Bird”. Rozpięty na sto nastrojów dwugłos, w którym nierzadko obie strony mają jednocześnie rację – lub jednocześnie jej nie mają

„Atak paniki” jest pełen slapsticku. Jest to slapstick emocjonalny

Najodważniejsze i najbardziej intymne sceny „Beksińskich. Albumu wideofonicznego” wzbudzają jednocześnie poczucie niedosytu. To, co nie da się wpisać w obsesję umierania, jest tu boleśnie wyrzucone poza kadr

„Top of the Lake” to serial fantastycznie dwuznaczny, który przykleja się do mózgu i nie daje o sobie zapomnieć

Ford był kolejno młodą nadzieją perferyjnej kinematografii polskiej i cenzurowanym lewicowcem; budowniczym powojennego przemysłu filmowego i jedną z jego najbardziej prominentnych postaci; ostatnie dziesięć lat przeżył jako wygnaniec

Gdyby los nie spłatał „Królewiczowi Olch” psikusa w postaci przedwczesnych, a zarazem nader udanych narodzin „Baby Bump” – to on byłby debiutem fetowanym

W telewizji pełnej zmartwychwstańców przepowiednia apokalipsy jest zapowiedzią rewolucji. Finał „Amerykańskich bogów” zwiastuje rewolucję nader smakowitą. Ale będę tęsknić do ironii „Pozostawionych”: serialu, w którym nawet zmartwychwstanie nie równało się zbawieniu

„Belle Epoque” w całości jest nieco wystylizowanym przydrożnym motelem z dwiema gwiazdkami. Ani „Kobra”, ani Has czy Żuławski – tylko TVN. Jeśli kapelusze Cieleckiej mogą tu sobie funkcjonować w świecie bez rynku, kostiumowe widowiska Anglosasów opętane są handlową wymianą

„Upadek” od początku był serialem cichym, teraz staje się wręcz serialem szeptu

„Stranger Things” pytają niczym portal Buzzfeed: „Którym filmem z małą Drew Barrymore jesteś?” lub „Jak dobrze pamiętasz «Bliskie spotkania trzeciego stopnia»?”

Ryan Murphy, showrunner „American Horror Story” i zakończonego ubiegłej zimy „Glee”, dyrektor być może największego cyrku współczesnej telewizji amerykańskiej, przeszedł drogę od eksploatacji do emancypacji i w końcu postanowił wykonać w tył zwrot

Bryan Fuller nie jest jedynym producentem, któremu kasowano przedwcześnie projekt za projektem – ale jest tym, który z porażki, bezsilności i neurozy uczynił główne tematy swoich dziwacznych opowieści

„Krew z krwi” cierpi na syndrom prymusa, który nigdy nie wystąpi przed szereg, ale zawsze ma najlepsze notatki. Serial zbiera obsesje telewizji anglosaskiej ostatnich piętnastu lat, ale zatrzymuje się na ich powierzchni