/ Jakub Bożek

Weeknd czegoś pragnie, ale równocześnie przed czymś ucieka. Gonią go wyrzuty sumienia, ograniczenia gatunku, z którym się kojarzy, i rola umęczonego toksycznego samca

Choć urodziłem się w Łodzi, nigdy nie pojechałem na paradę techno, a na imprezę drumową wybrałem się raz. Burial robi muzykę taneczną dla ludzi takich jak ja – których pociąga bardziej idea niż praktyka nocy w klubie

Hyperpop to nie tylko, nawet nie przede wszystkim, styl muzyczny. W tworzeniu bezpiecznej przestrzeni dla nastolatków, samotnych i dziwnych, podobny jest do ruchu riot grrrl z jego wczesnych lat. Tu nie chodzi o rewolucję w popie, tylko o życie

Nie interesuje mnie w muzyce filmowej myślenie ilustracyjne: temat śmieszny, temat smutny, temat grubasa, temat chudzielca. Lubię współkreować konstrukcję filmu, jego postaci, scenografię, napęd i ciężar. Chodzi o wymyślenie brzmienia na potrzeby unikalnego dwugodzinnego świata

Muzycy Lotto zamiast uczłowieczać loopy, odczłowieczają własne ręce i stopy – zmieniają je w perfekcyjne interfejsy pośredniczące między instrumentami a aparaturą studyjną

Nie da się pisać „czystych piosenek o miłości” bez zmierzenia się z przemocową stroną uczucia. Pomimo sentymentalizmu i perspektywy zranionego wrażliwca „Something to Lose” Better Person, solowego projektu Adama Byczkowskiego, to znakomity album

Gry wideo to chyba najbardziej interaktywny ze sposobów obcowania z muzyką. W grze żyje ona swoim życiem, poniekąd jest tworzona przez gracza – rozmowa z wiolonczelistką, autorką muzyki do gry „Vampire: The Masquerade – Shadows of New York”

Na kasecie projektu Mchy i Porosty poznajemy historię punkowca, który przewrotnie realizuje hasło no future: Pakuje się do wehikułu czasu i podróżuje do 1987 roku, by w nim przeżywać nostalgię za lepszym jutrem

W Chinach nie bardzo ceni się lokalną tradycję kulturową. Na akademiach obowiązuje zachodni program: kompozytorzy uczą się aranżować pop, pianiści ćwiczą Chopina. Często słuchałem amatorów występujących w parkach, by po chwili zorientować się, że rzekomo chińska melodia to temat z „Titanica”

YouTube stał się najciekawszym miejscem dla krytyki muzycznej. Autorzy tam zebrani wypracowali sobie styl zupełnie inny niż w prasie muzycznej. Przykładem może być kanał 8-Bit Music Theory analizujący za pomocą muzykologicznych narzędzi ścieżki dźwiękowe gier wideo

W dzisiejszym polskim hip-hopie denerwuje mnie powielanie wzorców z USA. Oczywiście i w latach 90. kopiowało się te wzorce, ale przez pewną nieudolność muzyka zyskiwała inny wymiar, magię. Teraz działamy na tym samym sprzęcie i programach, kalki stają się bardziej karygodne

Dzięki Willisowi Conoverowi człowiek siedział sobie w kawalerce, zapijał sporta kawą, słuchał rzężącego pioniera, ale czasami mógł się poczuć, jakby za chwilę miał wyjść na koncert Coltrane’a

Przestałem w ogóle myśleć gatunkami i gdyby nie dziennikarze muzyczni, ten temat by dla mnie zupełnie nie istniał. Robię dokładnie to, co mi się podoba. Chodzi mi o wywołanie konkretnego efektu: dezorientacji, pomieszania jawy i snu

Album „Dwunasty dom” duetu Enchanted Hunters to pop w staroszkolnym wydaniu: z muzyką na pierwszym planie, z bogatym warsztatem, pomysłowymi piosenkami, katorżniczą etyką pracy, perfekcjonizmem

Muzyka Alexa Giannascoliego wręcz kipi od pomysłów, niecodziennych rozwiązań harmonicznych, intrygujących warstw i brzmień. Trudno złapać jakąś esencję, tak wiele tu niedopowiedzeń

Charli XCX znalazła swój nowy pop i trwa przy nim na przekór mainstreamowi. Nie umie porzucić pociągu do dziwacznych rozwiązań. Wcielanie się w Britney wychodzi jej już gorzej

Elektryfikacja wsi, PRL-owski awans społeczny i kontrkultura lat 60. oznaczały zerwanie z muzyką tradycyjną. Na początku lat 90. zaczęliśmy rekonstruować muzykę wsi właściwie od zera. Dziś to prężne środowisko z własnymi fundacjami i wydawnictwami

Pismo „Brum” zaczynało w czasach, w których mało kto potrafił korzystać z komputera, a autoryzację przeprowadzało się telefonicznie lub faksem. Zamknęło się w 1999 roku, w dobrym, kapitalistycznym stylu. Bez wyjaśnień i bez pieniędzy

W maju kończy działalność jeden z najważniejszych warszawskich klubów muzycznych. Oto historia środowiska, które tam powstało. Co po nim zostanie?

Ponure dzieje Konga uwiodły już wielu artystów. Kolonializm, przemoc, szaleństwo, pycha i nieudolność Zachodu – trudno się oprzeć takiej historii. Tylko czy autorzy słuchowiska „Chocolats Belges” mieli pomysł na ponowne jej opowiedzenie?

Czy „Run the Jewels 3” to dobry album zaangażowany? Nawiązuje do korzeni, trafia w swój czas, ma wyrazisty komunikat w zrozumiałej sprawie. Pozwala też zrozumieć, czego właściwie możemy oczekiwać od piosenek zaangażowanych

Wiem, że kosmopolityzm to idea skazana na niepowodzenie. To tak, jakbym miał się bić z Pudzianem. Mimo słusznej postury przegrałbym z nim w trzy sekundy. Ale nawet gdybym został zmasakrowany, a miał jeszcze jakąś świadomość, chciałbym wstać i rzucić się na niego ponownie

Przez pierwsze sześć czy siedem lat robiliśmy Unsound czysto wolontariacko. Festiwal organizowaliśmy z pieniędzy zarobionych na korepetycjach z angielskiego. Gdy okazało się, że wszystko utopiliśmy, mój przyjaciel Polak powiedział mi: „Tylko dwóch obcokrajowców mogłoby się zdecydować na coś takiego!”

Mam zero-jedynkowy umysł. Są ludzie, którzy przez muzykę chcą wyrazić emocje, uczucia, ja nie. Mam w głowie melodie, brzmienia, ale nie przekładają się one na stany emocjonalne. To jest jak rozwiązywanie zadania z matematyki – mówi Palcolor przed koncertem w NInA

1997 rok. Polska scena klubowa kwitnie, a kapitalizm zakończył swoją raczkującą fazę. Trudno o lepszy moment na zorganizowanie masowej imprezy tanecznej. Łódzka Parada Wolności przejmuje wartości kolejnego etapu kapitalizmu: procedury, dbałość o szczegóły organizacyjne, PR, networking

Muzyka We Will Fail, mimo że nawiązuje do techno, nie nadaje się do tańczenia. Jej sensem jest snucie historii. Tyle że powiązania między kolejnymi wydarzeniami są co najmniej rozmyte, a rytmy, harmonie i melodie walczą tu o przetrwanie

Wbrew reputacji „hipsterskiego zespołu hip-hopowego” PRO8L3M to zespół do szpiku uliczny. Brud, szorstkość, nieokrzesanie to u nich nie kwestia decyzji dotyczącej estetyki, ale coś niepoddającego się wyborowi

Kolekcjonuję płyty z muzyką ilustracyjną, które przez dziesiątki lat nawet nie zostały rozpakowane. To mit, że w internecie znajdziesz wszystko. Nie sądzę, by on cokolwiek unieważniał. To po prostu równoległy byt

Skoro czasem udaje się wyeksportować polską muzykę bez oficjalnego wsparcia, to czy właściwie jest ono potrzebne? Jak się okazuje, w sukcesach Francuzów z Air, Daft Punk, koreańskich czy szwedzkich gwiazd pop miały udział tamtejsze instytucje kulturalne

„Life of Pablo” Kanyego Westa to momentami chaotyczna, megalomańska płyta. Równocześnie „Pablo” to elektryzujący album, który jakimś cudem pozwala zapomnieć o egotyzmie swojego twórcy

Zainteresowanie moją muzyką sprzed 35 lat jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Kiedy pod koniec lat 90. miałem przeprowadzkę z Mokotowa, wyrzuciłem mnóstwo taśm na śmietnik, nie wierzyłem, że to komukolwiek się przyda – mówi jeden z czołowych kompozytorów el-muzyki

Skąd wzięła się ta wielka popularność popowych duetów? Skąd płyty w majorsach, entuzjastyczne recenzje w mediach branżowych? New romantic, synthpop, electroclash są tak wydrążone ze znaczeń, że nie mówią o niczym innym niż o swojej wszechobecności. Wystarczy być nastolatkiem

„Doznałem pełnoprawnego paranormalnego doświadczenia słuchowego, usłyszałem kosmiczną orkiestrę dętą” – opowiada o sobie Laraaji. Kim jest jeden z największych oryginałów zakończonego niedawno festiwalu Unsound?

Muzyka Starej Rzeki jest płynna, pozbawiona ostrych krawędzi, modernistycznej precyzji. Być może w tym tkwi jej magnetyzm?

Jest jedna rzecz, którą wytwórnia może dać artyście. To wspólnotowa tożsamość i opowieść. A tak się złożyło, że ta opowiadana przez Transatlantyk idealnie trafiła w swój czas

Tegoroczny OFF obfitował w piękno i dobro, czasami dla niepoznaki przebrane za zło i brzydotę. To pozwalało nie przejmować się kilkoma nieudanymi koncertami gwiazd

Debiutancki minialbum duetu Ciemnogrody można potraktować jako zapowiedź czegoś naprawdę znakomitego. Ich piosenki to idealnie wyważona mieszanka melancholii i euforii

Dobra wiadomość jest taka, że w Łodzi, jak w latach 90., znów się sporo dzieje. Zła: łódzka scena muzyczna prawdopodobnie przeżyła już swoje dni populistycznej chwały i jest skazana na peryferyjną egzystencję

W tekście Wiedemanna o Rudniku jest coś z brązownictwa. Postawy typu: nie dotykaj, bo popsujesz! A czemu słuchacze i artyści nie mieliby się bawić przy muzyce Rudnika, i z nią, skoro on, gdy tworzy, ewidentnie bawi się znakomicie?

„Polskie brzmienie to dla mnie pewna specyficzna refleksyjność, tęsknota w połączeniu ze sporymi pokładami wyobraźni i bogatą świadomością” – mówi Jaromir z duetu Ptaki. Czy na albumie „Przelot” udało im się wydestylować esencję środkowoeuropejskiej muzyki?

Najnowszy album duetu Kapital ma w sobie coś z przytłaczających wizji science fiction. To dźwiękowa opowieść katastroficzna o współczesnym świecie. Projektowi Ziołka i Iwańskiego daleko jednak do politycznej agitacji

Prowadzenie mikrowytwórni, granie w kapeli, tworzenie eksperymentalnej muzyki na syntezatorze modularnym to jest hobby. Takie są realia, a jeśli cię nie stać na takie hobby, to sobie znajdź inne – mówi założyciel Oficyny Biedota i BDTA

Czy nad debiutancką płytą grupy Syny nie wisi straszne widmo hipsterstwa? Ten album to ani pastisz, ani projekt artystowski, ale hiphopowa transmisja z alternatywnego uniwersum, wzorowanego na Polsce końca lat 90.

Wczesna historia Super Girl & Romantic Boys przypada na jeden z najciekawszych momentów kulturalnego życia Łodzi. To oni zarazili miłością do „ejtisowego kiczu” całe dorastające wtedy pokolenie

Lutto Lento jest jak etnograf dźwięku poszukujący śladów intymnego życia końca lat 80. i początku 90. Kasety kupuje w komisach albo znajduje na śmietnikach

Wybór między ironią a szczerością nie jest ani binarny, ani oczywisty. Ale zmysł ironii jest niezbędny. Bez niego bylibyśmy ciągle w rozpaczy – rozmowa z brytyjskim krytykiem muzycznym

Wytwórnia Warp Records świętuje w tym roku 25 lat. Dziś to label dla okularników i zarazem jedna z największych marek w muzyce elektronicznej, ale jej początki sięgają gangsterskiej atmosfery rave’ów w robotniczym Sheffield

Dzięki znajomości azjatyckiej techniki gry, zwanej paznokciową, Pomianowska mogła zająć się  rekonstrukcją zapomnianych dawno polskich instrumentów smyczkowych. Krzyżowanie się kultur jest jej sposobem na życie

„Nie potrzebujemy waszej wrażliwości społecznej. Chcemy tylko waszego sprzętu audio i głośników z bass-reflexem. Teraz!”. Pulp to zespół, który swoim znakiem firmowym uczynił wszystko, co wstydliwe

Brzmieniem marokańskiej Gnawy inspirował się panteon amerykańskich muzyków jazzowych i rockowych. Jak doszło do tego, że Gnawa podbiła cały świat?

„Asiatisch” Fatimy Al Qadiri to koncept album poświęcony marzeniom i obawom Zachodu dotyczącym Chin. W końcu Chiny, które znamy, są wyłącznie fantomem stworzonym przez popkulturę i doniesienia prasowe

Najnowszy album Briana Eno, „Someday World”, to muzyczna konfekcja, grzeczna i nudna

Piosenki Marii Minervy są jak błyskotliwy flirt – pełne dwuznaczności i zabaw konwencjami. Czym artystka uwodzi na najnowszym albumie „Histrionic”?

Obelg nie brakuje. Muzyka New Age jest „cyniczna”, „bezduszna”, „pusta” i „eskapistyczna”. New Age to kryształy, wibracje i neognostyckie głupoty.  To wszystko prawda. Ale nie cała