/ Adam Kruk

W „Dobrych nieznajomych” mamy do czynienia ze smutkiem innego rodzaju i ciężaru. Tu więcej niż o złamanym serduchu mówi się o złamanych życiorysach całego pokolenia gejów. A może i kilku pokoleń

Od przemijania nie sposób było uciec, za każdym razem, gdy wracaliśmy do Tichilești, kogoś już tam nie było – mówi autor dokumentu o ostatniej osadzie trędowatych w Europie

Jak po pandemii koronawirusa poturbowani Włosi opisują swój kraj? Kraj, dodajmy, od dwóch dekad pogrążony w nieustannym kryzysie i tak jak sama Wenecja wyprany z optymizmu

„Time’s up” – mówi Lennie niemal w każdym swoim filmie: czas nadużyć się skończył, pora wyrównać rachunki. Jej postaci uosabiają walkę z takimi czy innymi „dziadersami” próbującymi objaśniać świat tym, którzy znają go dużo lepiej

„A potem tańczyliśmy” opowiada tak naprawdę nie tylko o pierwszej miłości (a robi to przepięknie), ale przede wszystkim o prawie do historii, kultury, tradycji, którego nie można nikomu odmawiać

W „Pechowych szczęściarzach” strażnikami złej sprawy są nie tylko bankierzy, szefowie, rozmaici cwaniacy, ale też samo państwo nieustannie robiące nas w konia. Państwo, które w jednej chwili – i jest to przekaz w sam raz na czas pandemii – potrafi sfrajerzyć swoich obywateli

Suleiman jest najważniejszym palestyńskim filmowcem. Jego nowy film właśnie wszedł do kin

Mówiło się w tym roku o reformie gdyńskiej imprezy, której tożsamość jest bardzo efemeryczna. Bo nie wiadomo właściwie, dla kogo jest ten festiwal. Dla filmowców? Organizatorów? Widzów? Na pewno nie dla sztuki filmowej

„Ból i blask” jest dziełem hiperalmodóvarowskim, pełnym ikonograficznych zapożyczeń z jego wcześniejszej twórczości. Almodóvar tworzy dziś raczej historię kina niż filmy

Ważne jest, by przesuwać dyskusję z rejonów łóżka w stronę salonu i pytać, kto może w nim zasiadać i kto rości sobie prawo, by o tym decydować – mówi głośna argentyńska reżyserka, której retrospektywa twórczości odbyła się w trakcie tegorocznych Nowych Horyzontów

Swoim najnowszym filmem francuski ekstremista, Gaspar Noé udowodnił, że jak nikt potrafi strząsnąć powagę i potrząsnąć uładzonymi konwencjami europejskiego art-house’u. „Climax” bije na głowę wszystko, co wcześniej stworzył

Nieco archaiczna formuła sprawia, że festiwal w Gdyni nigdy nie będzie miał międzynarodowego prestiżu, a jednocześnie – że dla rodzimych filmowców ma znaczenie szczególne. Jak matczyny uścisk czy ojcowskie poklepanie po ramieniu

Trzeba było sprawić, by kino było modne, eleganckie, żeby wyjście do niego wiązało się z pewnym ceremoniałem, atmosferą, by publiczność dobrze się czuła – mówi dyrektorka odnoszącego duże sukcesy lokalnego kina

Na Docs Against Gravity zjechali wszyscy: Grace Jones, Walerian Borowczyk, amerykańscy skaterzy, radzieccy naukowcy. Pojawili się ci, którzy szukają Jezusa, i ci, którzy filmują „nic”

Bohaterowie „120 uderzeń serca” gadają cały czas – ktoś powie: jak we francuskim filmie. Pośród tej nieustannej paplaniny są jednak momenty prawdziwie wielkiego kina – szczególnie wtedy, gdy na pierwszy plan wychodzą obrazy

Jeśli ktoś chciał skupiać się na samych obrazach, a nie spektaklu kolektywnego tworzenia aury kinowej, lepiej było siadać w pierwszym rzędzie. W przypadku niektórych tytułów obserwowanie reakcji widowni z ostatniego bywało jednak ciekawsze

Żyjemy w brutalnych czasach i mój film stara się oddać ich nerw. Pokazuję Budapeszt jako miasto chaotyczne, nieprzewidywalne, niebezpieczne – mówi reżyser „Księżyca Jowisza”

Włosi mają Luce Gaudagnino za złe, że na Italię patrzy oczami obcokrajowca i  tworzy widokówki dla Amerykanów

„Lepsze jutro było wczoraj” – czytamy na muralu w „Człowieku z magicznym pudełkiem”. Koniec historii się nie zdarzył, scenariusze mogą być różne, a w science fiction najlepiej sprawdzają się te najczarniejsze. Materializują je na ekranie filmy Koxa, Terpińskiej i Szelc

Konsultacja jest alternatywą do relacji z opiekunem artystycznym, który często zbyt autorytarnie wyrokuje, jak być powinno. My stawiamy na relację partnerską, wchodzimy w rolę sparingpartnera – mówią założyciele Atelier

Brazylijski film „Aquarius” to pean na cześć kobiecości, która nie sprowadza się wyłącznie do piękna fizycznego ani laurek za wywiązywanie się z roli żony czy matki

Reżyserka „Najpiękniejszych fajerwerków ever”, najlepszego krótkiego metrażu festiwalu, osiąga piorunujący efekt, podkręcając tylko o kilka decybeli odgłosy, które dochodzą do nas z ulicy i z mediów każdego dnia – relacja z festiwalu Młodzi i Film

Każda rozsądna filmoterapia zaczynać się powinna nie od filmu, a od widza – jego doświadczeń, inteligencji i wrażliwości, a także osobistych preferencji filmowych. Nie można przepisywać filmów niczym leków na receptę

„Zud” to hołd dla mongolskiej przyrody, ona tam naprawdę jest bogiem, a lokalny szamanizm jest tego pochodną – opowiada reżyserka

Ciekawsze było dla mnie napięcie między tym, jak przed rewolucją wyglądał Kair, a tym, co z tego Kairu pozostało  – mówi egipski reżyser, autor filmu „Ostatnie dni miasta”, który wchodzi właśnie do kin

„Pokot” to rękawica rzucona wyznawcom prawa silniejszego, słuszny sprzeciw wobec przemocowej mentalności, która dąży do podporządkowania sobie tego, co i tak już słabsze. Siłą filmu jest jednak przede wszystkim jego niejednoznaczność

Nawet te filmy Berlinale, które nie szczędziły okrutnych obrazów, szukały przebłysku światła. Mogło nim być spotkanie z drugim człowiekiem, albo – jak u Holland czy Kaurismäkiego – wiara w sprawczość osób zmarginalizowanych, słabszych

Rzeczywistość czasami okazuje się tak twarda, że jej nie ruszysz, nie wyrzeźbisz – mówi Anna Zamecka o filmie „Komunia”

My, Europejczycy, mamy szczęście wierzyć, że kultura, sztuka, a być może sam gest artystyczny mają znaczenie. I „eksportujemy” tę wiarę w świat – o mistrzach światowego kina i współczesnej Europie opowiada francuska reżyserka

Na ulicach Teheranu gołym okiem widać coraz większą liczbę obcokrajowców. To bardzo ważne, gdyż wyjeżdżają oni zazwyczaj z innym obrazem kraju niż ten, który serwuje się w mediach – rozmowa o Iranie, tamtejszej kulturze i polityce

„Z podniesionym czołem” więcej niż o instytucji rodziny mówi o instytucjach państwowych. Film Bercot przepełniony jest niełatwą wiarą w ich zdolność do pomocy potrzebującym

Najbardziej interesujący w „Nawet góry przeminą” wydał mi się obraz chińskich patologii. W Chinach rozbudowany jest system koneksji, który nazywa się guanxi – ty mnie znasz, ja cię znam, ty mi coś załatwisz, ja ci w czymś pomogę – mówi Maciej Szatkowski z UMK w Toruniu

Projekcja zwycięskiego dokumentu Gianfranco Rosiego odbyła się na początku festiwalu i ustawiła imprezę. Wiadomo było już, że mamy do czynienia z filmem bliskim arcydziełu i trudno będzie go przebić

W „Ave, Cezar!” Coenowie opowiadają prawdziwą historię Hollywood, która wcale nie zawsze była zabawna. Bawią się jednak przy tym na całego

Film Dębskiej w gruncie rzeczy jest gorącą apoteozą rodziny. W ostatecznym rozrachunku, wyznaczanym przez chorobę i śmierć, wszystkie przewiny zostają zamiecione pod dywan i unieważnione

W „Przygodzie w pociągu” Justyna Żelazko podejmuje się misji ekumenicznej – ważniejsze od aspektu narodowego czy politycznego staje się to, co łączy obrazy Kawalerowicza, Hasa czy Kutza z rodzącą się na całym świecie poetyką kinowego modernizmu

Choć wciąż nie wiadomo, jaką pozycję zająć wobec radykalnej inności, obecna na ekranach Festiwalu w Wenecji wielokulturowość wzywała odgradzającą się murami Europę do większej otwartości

Mamy ogromny problem z tożsamością narodową – po odrzuceniu dziedzictwa Majów, nie wiadomo, na czym ją budować – mówi gwatemalski reżyser, Jayro Bustamante, autor filmu „Ixcanul – wulkan”, docenionego na Berlinale oraz w Krakowie

Od wielu lat mówi się o zasługach festiwalu w krzewieniu rodzimej kinofilii. Tegoroczna edycja dowodzi, że udaje mu się wpływać nie tylko na widzów, ale i na filmowców

Nie znała miary w byciu niezależną, zaangażowaną politycznie, wyzwoloną obyczajowo, gwizdała na to, jak będzie odbierana – mówi autorka książki „Wanda Jakubowska. Od nowa”

Dziś już Głusi nie wyobrażają sobie, że ktoś znów mógłby im zabronić używania języka migowego. Ten język może się jednak rozwijać tylko w swoistych gettach – Paweł Rutkowski o alternatywnej historii Głuchych i polskim języku migowym

Siłą filmu Szumowskiej „Body/Ciało” jest to samo, co i w życiu pozwala przetrwać gorsze dni, miesiące czy lata. To humor, dystans, ironia

Potrafię zaczepić nieznajomych w kawiarni albo w tramwaju. Mogłabym zrobić fabułę z samymi naturszczykami. Szukam złamania w twarzy, czegoś interesującego, a aktorzy tylko recytują „Pana Tadeusza”, tańczą tańce ludowe i za wszelką cenę chcą wypaść dobrze

W konkursie tegorocznego Berlinale, mimo kiepskiego otwarcia, pojawiło się sporo interesujących filmów, z których jury starało się docenić jak najwięcej. Werdykt był salomonowy

Serial „Broad City” pod pewnymi względami przypomina słynne „Dziewczyny” Leny Dunham i pod wieloma je przewyższa. Nigdy jednak nie będzie aż tak popularny

Wpisując „Mamę” w dyskusję o definiowaniu rodziny, Dolan pokazuje, że nie ma czegoś takiego jak model tradycyjny, a już na pewno nie ma wzorców idealnych

Jeśli Susan Sontag w słynnym eseju „Rozpad kina” pisała w latach 90., że kinofilia umarła, dziś widać wyraźnie, że odżyła w nowych formach. Możemy mówić o prawdziwym renesansie kina – mówi Rafał Syska, autor książki „Filmowy neomodernizm”

Nowe Horyzonty pozostają świętem kina, na którym celebruje się filmy, ale także samo celebrowanie. Festiwal to miejsce intensywnego – zawodowego, towarzyskiego czy erotycznego – networkingu

Radkiewicz analizuje nie tylko wybuch, ale i schyłek New Queer Cinema. Rozważa też jego przemiany: w niespełnioną obietnicę lub – w wersji optymistycznej – w „queerowy neorealizm”

Odmalowując obraz upadku Europy, Anderson nie staje się zakładnikiem ani historii, ani geografii – bardziej zajmuje go haftowanie własnego ozdobnego ekslibrisu

Pochylając się nad pokrzywdzonymi i wykluczonymi, prezentując ich losy w filmach z całego świata, Berlinale nie przestaje przy tym dostarczać erotycznych dreszczy

„Płynące wieżowce” mają dla mnie twarz Marty Nieradkiewicz, grającej odtrąconą Sylwię. Udało jej się uchwycić coś przeraźliwie dla Polski charakterystycznego: pewien rodzaj pretensji wykrzywiającej nasze oblicza i zniekształcającej nasze głosy

Walor edukacyjny, połączony ze sporą dawką rozrywki, wydaje się na American Film Festival najcenniejszy

Używając kostiumów w odcieniach sepii, „Lada dzień” zabiera głos w bardzo współczesnej dyskusji o przyznaniu parom homoseksualnym prawa do adopcji dzieci

„Parada” skrojona jest na miarę społeczeństwa, w którym dyskusja o prawach mniejszości seksualnych dopiero się rozpoczyna – w sam raz dla kraju nad Wisłą

W nowym filmie Almodóvara najtrafniejszy jest tytuł. Całość przelatuje przed oczyma niczym odrzutowiec, nie pozostawiając po sobie wiele ponad rozczarowanie

Garronemu udaje się podejść niezwykle blisko rzeczywistości, uchylając się jednocześnie od rozstrzygania, czym ona właściwie jest

Taviani, łącząc lewicową optykę społeczną z rozbudowaną obrazowością i muzycznością, bardziej opiewają piękno natury, kultury i pracy, niż wzywają do krwawej rewolucji

Sprzeciw Fliegaufa wobec odradzania się w Europie postaw faszystowskich nie przypomina w niczym ulotki Amnesty International

Pokolenie „Stonewall” wywalczyło gejom pewne prawa. Zmiany nastąpiły i jesteśmy za nie wdzięczni. Ale poczucie wstydu pozostało – mówi Ira Sachs, reżyser nagrodzonego na Berlinale filmu „Zostań ze mną”, który właśnie wszedł na ekrany polskich kin

„Jesteś bogiem” jest filmem zaledwie przyzwoitym. Nie zaskakuje, nie łapie za serce, nawet nie wkurza

Twórcy „Bez wstydu” złamali tabu. Choć nie do końca wiedzieli w jakim celu i nie mieli w zasadzie za wiele na jego temat do powiedzenia

Zarówno pod względem programowym, jak i organizacyjnym Festiwal Filmowy w Sarajewie łączy się z wyczuwalną na każdym kroku historią miasta i jego skomplikowanym dzisiaj

Flaneur rozmawia z legendarnym imitatorem dźwięku Henrykiem Zastróżnym i podgląda, jak produkuje się „magię kina”

Jeżeli będziemy próbowali znaleźć wspólny mianownik dla filmów z Planete+ Doc Film Festival, okaże się, że większość z nich pokazywała, jak trudno jest dziś definiować kino (a może w ogóle świat?) w kategoriach narodowych

Flaneur jedzie do Chybia na spotkanie z Franciszkiem Dzidą – legendą polskiego filmu amatorskiego, pierwowzorem Filipa Mosza z „Amatora” Kieślowskiego

Włoskie kino walczy politycznie z Berlusconim, pokazując gorsze strony kraju. Ale to się nie kłóci z pieniędzmi, które Berlusconi wkłada w filmową produkcję

Twarz Williams wyraża zarówno gorzkie rozczarowanie dorosłością, jak i optymistyczną wiarę pokolenia w możliwość osiągnięcia sukcesu na własnych warunkach

„Zupełnie inny weekend” broni się świetnym aktorstwem i otwartością w opowiadaniu o najbardziej prywatnych i tym samym najbardziej ogólnych sprawach. Zaprasza nas do intymności, nie stawiając w pozycji podglądacza

Rozmowa z Maciejem Pisukiem, scenarzystą filmu „Jesteś Bogiem”

Na świecie dzieją się rzeczy straszne. Trudno jest mi z nimi konkurować. W porównaniu z tym, co atakuje nas każdego dnia, moje filmy to niewinne bajki

Jednym z najważniejszych pytań, które zadawały filmy pokazywane podczas drugiej edycji American Film Festival było to, jak zagospodarować młodość

„Daas” jest owocem artystycznych przyjaźni. To zresztą nic nadzwyczajnego – na całym świecie tak jest, Cassavetes robił swoje filmy za marne grosze i pozostały one na kartach historii kina

Pauline Kael pisała w „New Yorkerze”, że „to film, o który ludzie będą się spierać, dopóki będzie istniało kino”. Niemal 40 lat po premierze „Ostatniego tanga w Paryżu” nadchodzi czas weryfikacji

Flaneur pojechał do Poznania na festiwal Animator, gdzie oglądał filmy, słuchał muzyki i wziął udział w warsztatach animacji. Porozmawiał też z dumą polskiej animacji – Piotrem Dumałą

W post-metafizycznej rzeczywistości kolektywna żałoba nabiera charakteru histerii, absurdalnych oskarżeń, licytacji, kto bardziej boleje. Widać to w „Między światami”, znamy to z polskich lamentów narodowych

Kino w Polsce musi być infantylne, skoro jest infantylne administracyjnie. Inaczej zaczęłoby zadawać pytania, które mogłyby wybudzić z letargu szeregowego konsumenta

Saniewski, outsider z wyboru, tworzący swoje metaforyczne i moralistyczne kino w peryferyjnym Wrocławiu, nie liczy na nagrody – od lat podąża własną ścieżką, nawet jeśli nie zawsze prowadzi ona przez wyżyny

American Film Festival otworzył przed widzami bezkres przedstawień kraju demokratycznego, zdecentralizowanego i nieco schizofrenicznego

„Social Network” wchodzi do polskich kin dwa tygodnie po amerykańskiej premierze. Od tego czasu zdążył zarobić już 46 milionów dolarów. Trudno się dziwić – promocję zapewnił mu niejako sam Mark Zuckerberg, założyciel Facebooka, główny bohater filmu

Transseksualizm nie jest już sprawą wstydliwą. Dostał swoją nazwę i reprezentacje kulturowe. Wciąż jednak przysparza wielu problemów

Nowozelandka, mieszkająca w Australii, a pracująca głównie w Stanach, zrobiła przedziwnie angielski film. I prawdziwie romantyczny

„Moda na sukces” – opera mydlana wszech czasów – jest pigułką nasenną, która, jak w pigułce, skupia ludzkie pragnienia, lęki i marzenia