Wystawa obrazów Aleksandry Waliszewskiej

Bogusław Deptuła

Aleksandra Waliszewska na swej najnowszej wystawie pokazała świat, który zazwyczaj pozostaje ukryty, bo rzadko pokazujemy światu meandry naszej podświadomości

Jeszcze 1 minuta czytania

Aleksandra Waliszewska, Heroes of Might and Magic. Malarstwo. 20 kwietnia – 16 maja 2010. Kurator: Stach Szabłowski, CSW Galeria Laboratorium

Ta wystawa to gest zaskakującej i nieczęstej w Polsce odwagi. Waliszewska pokazała świat, którego wyłącznymi bohaterkami są małe dziewczynki. Jednak te małe dziewczynki mają całkiem dorosłe, a może nawet bardziej niż dorosłe, przygody. Bo choć nie ma tu scen jawnie erotycznych, pojawiają się sceny kanibalistyczne, zoofiliczne, sceny z przemocą i okaleczeniami. A nad wszystkim unosi się (upraszczając) duch Lolity. Nieletniej dziewczynki, która, świadomie lub nie, staje się obiektem erotycznym, albo wręcz sama takie zainteresowanie wywołuje. To otwarcie pieczary podświadomości, w której wprost kłębi się od sprzecznych, potarganych chęci i namiętności.
Niewątpliwie dziewczynką jest sama autorka. W rozmowach przyznaje, że jej najnowsze prace są właściwie powrotem do aury dziecinnych rysunków wykonywanych między innymi podczas wizyt u psychologa Andrzeja Samsona, którego owe rysunki wręcz fascynowały. Były ponad wiek rozwinięte i dramatyczne, a nawet traumatyczne.

Takie są ostatnie, od trzech lat trwające poszukiwania artystki, która do tej pory znana była z zupełnie innych dzieł – olejnych, starannie wykonywanych kompozycji, wzorowanych na mistrzach włoskiego quattrocenta. To malarstwo miało wielu zwolenników i było często i chętnie pokazywane. Zapewniło artystce także sukces finansowy.

Aleksandra Waliszewska „alf”Najnowsze prace Waliszewska pokazywała wyłącznie na stronach internetowych, początkowo nawet anonimowo, teraz – po raz pierwszy – zdecydowała się je pokazać na wystawie. To wybór około pięćdziesięciu spośród dwóch tysięcy rysunków. Nie sprzedaje ich, nie chce się z nimi rozstawać, być może chce je pozostawić dla siebie jako swoiste dowody terapii.
Robione prosto, najprościej gwaszem, na jednego formatu kartkach. Robią wrażenie prymitywnych, nieporadnych, jakby nieumiejętnych. To mylne wrażenie. Konwencja, na którą zdecydowała się Waliszewska, jest świadoma. To artystka o wielkich, wręcz doskonałych umiejętnościach rysunkowych i warsztatowych.  Jednak umiejętności wydały się w najnowszych pracach zupełnie zbędne – warsztat całkowicie stracił znaczenie, treść przesłoniła wszystko.

W fascynującej atmosferze tych rysunków jest coś z podglądania. Oczywiście jesteśmy do niego zaproszeni, ale jednak ciągle podglądamy. A więc wykonujemy czynność nieco naganną, a przez to jeszcze bardziej podniecającą.


Tekst dostępny na licencji Creative Commons BY-NC-ND 3.0 PL.