/ Katarzyna Niedurny

W środowisku teatralnym istnieje przekonanie o tym, jak powinien wyglądać spektakl mistrzowski. Ciągle kształtowane przez twórczość Lupy i Warlikowskiego, zasila wyobraźnię twórców teatralnych i recenzentów – uwagi przy okazji spektaklu „Siedem historii okrutnych” w Teatrze 21

W spektaklu „Nasze czasy” śmieję się z tego, że największy sukces zawodowy odniosłem w 1993 roku jako dziesięciolatek. Zagrałem wtedy w trzech filmach i jednym serialu

„Kiedy stopnieje śnieg” otwiera dyrekcję Anny Rochowskiej w TR Warszawa. Spektakl nawiązuje do tradycji tej instytucji. Trudno nie porównywać go z wcześniejszymi, prezentowanymi tam hitowymi spektaklami Kornéla Mundruczó

Praca tancerza jest porównywalna z wysiłkiem sportowca. Ciało jest narażone na zużycie. Nie pozostaje wiecznie w tak elastycznym stanie, by rano wstać i wykonać szpagat bez rozgrzewki

„Śnieżka nie chce spać”, duetu Wiktora Rubina i Jolanty Janiczak, podąża za popularnym trendem tworzenia nowych odczytań baśniowej klasyki. Książę w roli bohatera staje się niepotrzebny

Porażka Strzępki i Kolektywu Dramatycznego sprawia, że musimy ponownie zapytać, czy próby wprowadzenia innego modelu zarządzania teatrem są skazane na klęskę. Czy postulaty muszą rozbić się o realia?

W spektaklu „Nie wszyscy pójdziemy do raju” Karolina Szczypek odchodzi od narracji o coming oucie jako traumie, która dominowała jak dotąd w polskim teatrze

Jakub Skrzywanek tworzy na scenie portret zbiorowy kobiet żyjących w skrajnie patriarchalnym społeczeństwie, gdzie główną zasadą jest segregacja płciowa oraz utowarowienie kobiecego ciała

Mogę łatwo zmieniać energię z męskiej na bardziej kobiecą lub odwrotnie. Korzystam w spektaklach z tej swojej queerowości

Robienie teatru poza wielkimi ośrodkami miejskimi wydaje mi się obecnie ciekawszym i bardziej pożytecznym zajęciem niż utwierdzanie w swoich przekonaniach wyemancypowanej publiczności dużych teatrów

„Symfonia alpejska” przypomina, że teatr nie jest tylko narzędziem potrzebnym do roztrząsania sporów, rozpracowywania traum. Tworzona na widowni wspólnota może być także oparta na wyobraźni

Idąc za Kafką, staram się w przemianie w robaka znaleźć też jakieś przyjemne aspekty, szansę na zmianę systemu – mówi reżyser „Przemiany”

„84061” Pawła Soszyńskiego i „sweet & romantic” na podstawie „Testoćpuna” Preciado – o dwóch spektaklach wokół przeżywania śmierci

W spektakl „Dotyk za dotyk. Dansing” wpisane są różne sposoby uczestnictwa. Można siedzieć i obserwować. Można tańczyć. Można mieszać obie perspektywy

Pierwsza część „Grzybów” nie jest śmieszna, a psychodeliczna partia zamiast być tajemnicza, jest długa i niezrozumiała. Tytułowe grzyby są zaś nieważne, pojawiają się jedynie jako pretekst do opowieści o ludziach. Poznajemy ich nazwy, trzy ciekawostki, i tyle

Teatry mogłyby poczuwać się do odpowiedzialności za krytykę teatralną, również na najbardziej podstawowym, materialnym poziomie, podobnie jak krytyka poczuwa się do odpowiedzialności za praktyków teatru

Interesuje mnie aktorstwo, które jest do głębi przy człowieku i jest próbą zrozumienia kogoś innego. A jeśli chodzi o mój teatr, to nie wiem, czy go już znalazłam – rozmowa z aktorką Teatru Współczesnego w Szczecinie

Główna bohaterka spektaklu dowiaduje się, że główny bohater komiksu Arta Spiegelmana „Maus. Opowieść ocalałego” dorastał obok niej, choć w innym czasie. W sosnowieckiej Środuli

W „Plath” w reżyserii Katarzyny Kalwat doskonałość poetki realizuje się w braku pragnień, przemienieniu żywego, szamoczącego się ciała w zimny obiekt, który wzywa innych do działania

Kiedy miałem dwadzieścia parę lat i zaczynałem swoją przygodę z teatrem, to musiałem być nieznośny. Byłem wojownikiem, orędownikiem pracy, potwornie irytowałem się, kiedy ktoś publicznie śmiał powiedzieć, „że mu się nie chce”. Tak, byłem terrorystą

Mam wrażenie, że obecnie nasz teatr istnieje głównie po to, żeby zaspokajać potrzeby administrowania i budowania struktur, które same w sobie stają się celem, utrudniając przy okazji ludziom pracę. Najprościej rzecz ujmując: teatr nie ma gospodarza – rozmowa z aktorami z TR Warszawa

Niewygoda, zakłopotanie. Znacznie prościej o opowiadanej ze sceny seksualności byłoby mi rozmawiać z naukowcem niż z osobami, które bezkompromisowo wyrażają swoje potrzeby – o spektaklu „Libido romantico”

Wolałbym, żeby mój wewnętrzny dramaturg był w teatrze tak samo traktowany jak mój wewnętrzny reżyser. Pociągnijmy to dalej: i scenograf, kompozytor, kostiumograf, asystent dowolnego z nich

Czytając teksty o niesprawiedliwości systemu teatralnego, zastanawiałam się, jaka niesprawiedliwość dotyka ich autorów. Pytałam: czy ten tekst, ta recenzja powstaje w godnych warunkach?

Punktem wyjścia w pracy nad spektaklem był dla Anny Smolar Strajk Kobiet i zapisane w zbiorowej pamięci obrazy przemocy policji

Kompromituje się obraz reżysera czy autora, który wszystko wie, może usiąść za biurkiem i napisać historię jakiejś grupy, polegając tylko na swojej wyobraźni. My, twórcy, musimy uważnie słuchać rzeczywistości, żeby móc o niej opowiadać – rozmowa o pracy z ekspertami w teatrze

Najbardziej kuszące w teorii brzydkich uczuć jest to, że są wszędzie i mówią dużo więcej o teatrze jako instytucji i sferze publicznej niż katharsis i wielkie namiętności – mówią redaktorki książki „Teatr brzydkich uczuć”

Jeśli przez wiele lat na zmianę robisz premierę i stajesz na barykadzie w obronie kolejnych rozwalanych teatrów, obserwujesz bezwzględność władzy i to, jak kompetentni ludzie są wymieniani na „swoich”, nie myślisz: ale super, też tak chcę! – mówi nowa dyrektorka Teatru Dramatycznego w Warszawie

Oddawanie głosu jest podstawową zasadą konstrukcyjną „Przemian” w reżyserii Borczucha, staje się jednak kwestią problematyczną, gdy nie wszyscy mają prawo do wypowiedzi

Moja rodzina i sąsiedzi w Lalikach nie pozwalają mi, żeby teatr był zbyt ważny. Lubię, kiedy przychodzą prace sezonowe w polu i sąsiedzi jedni u drugich wymieniają się tą pracą. To sprowadza na ziemię

Jest dobry moment na poszukiwanie nowych środków przekazu, czy też nowych sposobów pisania. I emocje mogą stać się przydatnym punktem wyjścia do myślenia o tym, jak odświeżyć dostępne nam formuły – rozmowa krytyków teatralnych

To, co się od zawsze dobrze w Polsce udawało, to przemoc. Kiedy wchodziłem na rynek, starsze pokolenia dosłownie oszalały z nienawiści do nas. Polacy bardzo brzydko się starzeją i atmosfera w teatrze jest tym nasiąknięta

Ponad rok temu o mobbing i molestowanie oskarżony został ówczesny dyrektor Teatru Bagatela. Aż chciałoby się zapytać: na pół roku i na rok przed jakimi kolejnymi aferami z cyklu #metoo jesteśmy?

Widowisko „Bruegel” Lisaboi Houbrechts stawia pytania o sposoby reprezentacji i ich ocenę przez pryzmat związków z rzeczywistością. W podobnych dyskusjach uczestniczymy cały czas, a kompromis wydaje się nie do osiągnięcia

471 sukienek, 38 peruk, 49 par butów, 56 nakryć głowy, 41 par rękawiczek, 7 parasolek, 18 boa, 7 peleryn, kilka kilogramów biżuterii – królowa polskiego dragu zmarła 18 grudnia

Dzięki szybkiej i pełnej zwrotów akcji, a przede wszystkim abstrakcyjnemu poczuciu humoru Weroniki Murek czteroodcinkowego podcastu „Familia” słucha się z rosnącą ciekawością

W solo „Dzień, w którym V. dała mi do myślenia...” Bożek uprawia feminizm bardzo radosny i wyzwalający. Tymczasem feministyczna sztuka mówi zwykle o upokorzeniach i ograniczeniach

Przełomem jest narzucone kobietom zadanie: „ruchajcie podłogę”. Dostaję ataku paniki, ale muszę przeżyć do przerwy. Odebranie przez agresora możliwości działania ofierze to istotna część jego roli. W „Trzech epizodach z życia” Öhrn robi to wyjątkowo podle

Okopaliśmy się na swoich wygodnych pozycjach i tak naprawdę chcemy w nich tkwić, choć twierdzimy, że jest inaczej. A dobrze by było zauważyć, że świat się zmienił, i nie możemy robić tego, co robiliśmy w teatrze 10 lat temu

„Kluczowe jest to, aby dobierać produkty tak, żeby ich droga na nasz talerz nie powodowała spustoszenia gdzieś w świecie. Przemysł krewetkowy, jedzenie awokado bardziej szkodzą planecie niż jedzenie mięsa” – mówią twórcy „Jedzonka” przed piątkową premierą

„Mój stosunek do Keta jest dość problematyczny, ponieważ mam wrażenie, że on mnie jakoś pośmiertnie nie lubi. Nie powiem też, żebym ja go uwielbiała” – esej biograficzny w rocznicę śmierci Konstantego Puzyny

„Nie może umrzeć coś, co jest już martwe. Krytyce teatralnej złego może już stać się niewiele” – rozmowa krytyków o pracy w warunkach pandemii

Najpiękniejszy komplement w moim życiu usłyszałem od znajomych lekarzy, którzy po spektaklu powiedzieli, że jako aktor odgrywam rolę ich adwokata i mówię rzeczy, których oni powiedzieć nie mogą

„Część artystów w teatrze już teraz zrzeka się honorariów na rzecz innych twórców albo przekazuje swoją pracę innym. Czy ta solidarność będzie trwała również po epidemii?” – pytają członkowie Gildii Polskich Reżyserek i Reżyserów Teatralnych

W spektaklu Magdy Szpecht „Wracać wciąż do domu” aktorzy z kronikarską dokładnością wymieniają kolejne katastrofy. Zatrzymują się dopiero w czasach, w których rozkład udało się już powstrzymać

„Magia to dla mnie rodzaj władzy, której jestem spragniona, a której nie potrafię innymi drogami otrzymać, możliwość zdobycia sprawczości i kształtowania rzeczywistości. Jestem transczarownicą”. Reportaż o Vali T. Foltyn

„PokaZ”, debiut reżyserski Justyny Wielgus, wciąga widownię w przemyślaną, inteligentną grę z oczekiwaniami. Odważny i bezkompromisowy spektakl staje się kalejdoskopem „obrazów nie do przyjęcia”

Dziś daję sobie margines błędu, wcześniej mi się wydawało, że aktor nie może sobie na niego pozwolić. Idealizm i perfekcjonizm powiązane z pracoholizmem zapędziły mnie do miejsca, w którym zacząłem sam siebie zwalczać

Jedna z aktorek zaśpiewała piosenkę. Tam w tekście było zdanie: To Zula, to Zula w futerko się otula. I po spektaklu jeden z moich bliskich przyjaciół powiedział, że trzeba to zmienić, bo to nie Zula, tylko Lulla w futerko się otula . I tak zostałem Lullą

W spektaklu „Złota skała. Opowieść o Robercie Brylewskim” Laszuka najlepszy jest finał, w którym cała naiwność teatralnej sytuacji – spotkanie starego i młodego artysty – zaczyna nakręcać jej rzeczywiście tragiczny wymiar

„Był taki niewybredny żart, że nawet deskę klozetową zagram. A ja bym się tego podjął, chociaż nie wiem, jak bym to zrobił. Tego się nauczyłem od Schaeffera, awangardy i zespołu MW2” – rozmowa o zmarłym niedawno twórcy metody aktora instrumentalnego

Postanowiłam ostatnio, że nie zagram już więcej Klary, chyba że w „Ślubach panieńskich”. Kiedyś w szkole teatralnej na zajęciach z dykcji pani wymyśliła takie ćwiczenie dla mnie: Klara gra Klarę. I teraz to stało się moją klątwą…

W najnowszym spektaklu Janiczak i Rubin analizują strategię hitlerowskiej propagandy. Postaci zakorzenione są w rzeczywistości, jednak na scenie zostają przedstawione sztucznie i fasadowo

Zawsze fascynował mnie drugi plan. Daje możliwość obserwacji zdarzeń i wpływania na spektakl, tworzenia takiego drugiego kręgu. Jest coś takiego jak rola performatywana, a nawet superformatywna

Na początku było nas bardzo mało. Może 10 osób, a w tej chwili jest nas około 50–60. To i tak niewiele w porównaniu z innymi krajami. W samym Londynie jest 2 tysiące drag queens

Najnowszy spektakl Strzępki i Demirskiego zrobiono zgodnie z zasadą: „Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie”, a wszystko zbudowane jest na niezbyt wyszukanych stereotypach

Kantor pracował tyle, ile było trzeba. Potrzebował dwóch godzin, to siedzieliśmy dwie godziny, czasem przychodził i mówił: mam to wszystko w dupie, chodźmy na kawę

Spektakl „Gala '68. Wolność to luksus” Agnieszki Jakimiak to obraz rzeczywistości, w której ludzie są piękni, rywalizują z klasą w pięknych kategoriach, a o pokój wystarczy zaapelować, odbierając statuetkę

Jest teatr, który oczekuje od ciebie eksperymentowania, wkładania w to siebie, swojej prywatności i pełnego zaangażowania. Ale jest też teatr, który kompletnie tego od ciebie nie wymaga, a jest równie inspirujący

Słabość jest dla mnie interesująca w teatrze. Może dlatego, że jest ona kobietom stale wmawiana, o czym dzisiaj dużo i głośno mówimy

Przyszedł taki dzień, że już w ogóle nie miałam pieniędzy i znalazłam torebkę kaszy, stare masło i cebulę i usmażyłam tę cebulę na maśle. Myślałam: Roza, robisz sztukę, śpiewasz arię, jesz kaszę z cebulą, wszystko się zgadza – jesteś prawdziwą artystką!

Aktorów jest o wiele więcej, ale mają mniej głosu. W teatrze najgorsze jest to, że mówisz ze sceny o równości, a masz nierówność

Grotowski miał realny program, który można kontynuować. Wiem, że to nadinterpretacja, ale dla mnie on jest bardzo blisko VR-u. Stworzył metodę pracy w wirtualnej rzeczywistości, kiedy ona sama nie była jeszcze wymyślona

Cieszę się, że reżyserki, zamiast o cudownym otwarciu polskiego teatru na kobiety, wolą rozmawiać o zmianach w instytucji. Nie chodzi im o to, żeby kobiety miały większy kawałek tortu i reżyserowały więcej – rozmowa z współautorką projektu HyPaTia

W poznańskich „Pieśniach czarownic” na scenie stoją kobiety i krzyczą: „stoję, krzyczę, stoję, krzyczę”. W tym krzyku złości wyczerpuje się potencjał spektaklu

Niektórzy aktorzy myślą, że nie wypada im wyrazić swojego zdania, nie wypada im być na mnie złymi. Tak jak w przypadku dziewczynek, pojawia się to straszne słowo „nie wypada”. Kłócimy się dopiero wtedy, gdy wszyscy dochodzą do ostateczności  – mówi reżyserka „Dziewczynek”

W „Fuck...” Marcina Libera bunt przedstawiony jest w kluczu konserwatywnym, jako elitarny i przeznaczony dla mężczyzn

Nie ma tam spaceru, nie ma wspólnego obiadu, nie ma wizyty u wróżki. Jest piękny, intymny spektakl, w którym widz bardziej niż interpretuje odczuwa; nie tylko patrzy, lecz także całym ciałem chłonie wyjątkową atmosferę „In Dreams Begin Responsibilities”

Cezary Tomaszewski w swojej wersji „Halki” przygląda się kondycji kobiet na scenie operowej. Pyta, czy są poddawane agresji

„Interesuje nas podchodzenie do granicy między tym, co dzikie, i tym, co ułożone, tym, co na scenie, a tym, co na widowni” – mówią reżyserka i dramaturg „Popołudnia Fauna” i „Obozu Katarakta”

„Teatr to puste medium, które czeka, aż ukonstytuują się inne języki, aż staną się martwe, i wtedy je przejmuje. W tym sensie bliski jest idei nekroperformansu. Teatr zawłaszcza to, co martwe, by w ogóle stać się żywym” – mówi autorka „Nekroperformansu”

„Leni Riefenstahl. Epizody niepamięci” Marciniak to spektakl nieprzemyślany i chaotyczny. Jednak to nie jego struktura czy kwestie związane z estetyką są jego największą wadą. Najbardziej uderzająca jest jego wymowa

W „Czekając na Godota” w reżyserii Michała Borczucha teatr jako medium wygrywa, na przekór wszystkim zmurszałym konwencjom, pustym gestom i ograniczeniom. A może właśnie dzięki nim?

W „Soundwork” publiczność zostanie usadzona dookoła sceny, bardzo blisko aktorów, tak że będzie mogła zaglądać im przez ramię. Nie chcę tu zdradzać wszystkiego, ale w pewnym również momencie widownia będzie mogła sobie pograć

„Naszym celem nie jest dzielenie się niepełnosprawnością. Nasi aktorzy, osoby z zespołem Downa, żyją w Polsce, w Warszawie, mają między 18 a 43 lata i mnóstwo rzeczy do opowiedzenia” – mówi twórczyni Teatru 21, laureatka nagrody „Kamyk” Puzyny

Jestem Michał Borczuch, za chwilę będę miał 37 lat, w najnowszym spektaklu opowiadam o swojej matce i jestem nośnikiem tej kobiety. Momentami czuję się jak transwestyta, jestem reżyserem i materiałem do przedstawienia

„Zamiast mieć marzenia, wierzyć w niemożliwe, podejmować ryzykowne działania, wolimy wygodnie przeżyć. A potem w okolicach czterdziestki orientujemy się, że przeżyć to żadna frajda” – mówi dramatopisarka przed premierą spektaklu „Każdy dostanie to, w co wierzy”

„Spektakl z jednej strony jest pewną formą plastyczną, dźwiękową, z drugiej ideą. Dla mnie zdjęcie, które mówi o spektaklu, to zdjęcie, które pokazuje ideę, zawarte w nim relacje i emocje” – rozmowa z fotografką teatralną

Napisałeś coś głupiego? Udzieliłeś dziwnego wywiadu? Możesz być pewien, że za chwilę staniesz się bohaterem jednego z ich walli. Na Facebooku wyrosła grupa pełniąca funkcję watchdogów światka teatralnego