/ Bartosz Żurawiecki

„Obsesja” kwestionuje podstawową zasadę melodramatów, w których pragnienia i uczucia kochanków nie dają się pogodzić z ich społeczną personą

Nadmiar obrazków z życia prywatnego bohatera „Maestro” powoduje, że gubi się gdzieś kwestia głębokiego, intensywnego związku Bernsteina z muzyką. Bo co ma o tej głębi świadczyć? Spocona czupryna Bradleya Coopera?

Filmy takie jak „Chłopiec z niebios” skazują nas, laików z Europy, na mędrkowanie o sprawach, o których mamy blade pojęcie

Czy Ozona można uznać za spadkobiercę Fassbindera, skoro tak chętnie do niego nawiązuje, ostatnio w „Peterze von Kant”? Jeśli wziąć pod uwagę queerowe tematy i ukazywanie napięć między dominacją a uległością, to owszem. Ale Fassbinder był ciężki, surowy, śmiertelnie poważny. Tymczasem Ozon jest lekki, francuski, frywolny

Filmy kinofilskie przeważnie są imitacją, która bawi głównie fanów czerpiących radochę z rozszyfrowania aluzji i odwołań. Przyjemność obcowania z „Podejrzaną” Park Chan-wooka jest jednak dużo głębsza

Jednego z pewnością nie można Morgenowi odmówić. Energetycznie pobudza zainteresowanie twórczością Bowiego. Fascynujący jest przegląd jego kreacji, projektów, wcieleń, prowokacji

Film Dominika jest rozczarowaniem. Choć powiedziałbym paradoksalnie (w końcu Monroe to głównie paradoksy), że jest to rozczarowanie spełnione

Z tym filmem, a może generalnie z twórczością Luhrmanna jest trochę tak jak z operami Wagnera, o których ktoś powiedział: „Genialne momenty, nie do zniesienia kwadranse”

Eksces może być celem samym w sobie, może być wybrykiem. Ale może też uruchamiać mechanizmy zmiany. Sebastian Jagielski analizuje, idąc po śladach ekscesów, polską drogę do emancypacji. Drogę, z której się cofnęliśmy

Uderzające, jak bardzo narracja tycząca osób LGBT jest w Polsce oparta na celebrowaniu cierpienia. Jedni twierdzą, że cierpienie uszlachetnia, ja jednak uważam, że cierpienie przede wszystkim paraliżuje

Twórcy „Żeby nie było śladów” dość wiernie przenoszą na ekran to, co opisał Cezary Łazarewicz. Nie przenoszą jednak dynamicznej, pełnej suspensu narracji Łazarewicza, który skonstruował swoją książkę jak kryminał, z wiszącym wciąż nad czytelnikiem pytaniem: „Kto zabił?”

Kto chce znowu poczuć się naprawdę jak w kinie, ten powinien zaliczyć film Caraxa. I nie zadawać pytań, o czym to właściwie jest

Najnowszemu filmowi Małgorzaty Szumowskiej najbardziej szkodzi „wszystkoizm”. Czegóż tu nie ma! Jest i satyra na mieszczaństwo, i dramat mistyczny, i dramat psychologiczny, są powidoki Kieślowskiego, są sztuczki magiczne i ożywające na ścianie obrazki

Film Piątka idealnie trafia w czas, gdy de facto dopiero odzyskujemy język buntu. Uczymy się go pospiesznie i być może z niewesołą refleksją, że jest już za późno

Skoro bohaterka jest pasywna, skoro bohaterowie to nudnawi panowie o znanych nazwiskach, skoro scenariusz sprowadza się do odhaczania kolejnych faktów z biografii Osieckiej i skoro wszystko to zostało pokazane bez przekonania, to co wybija się tutaj na plan pierwszy? Otóż to co zwykle. Oczywiście Polska

Najciekawszy w autobiografii Allena jest aspekt, z którego on sam zdaje się nie do końca zdawać sprawę, a przynajmniej nie poddaje go zanadto autokrytycznej refleksji. Mianowicie: aspekt klasowy. Wątek awansu społecznego i kulturowego

Rodzina Studia Filmów Rysunkowych – której członkowie niekoniecznie darzyli się miłością, ale która trzymała się dzięki etatom, sukcesom, nagrodom i regularnym dotacjom od państwa – w latach 90. zaczęła ulegać nieubłaganemu rozkładowi

Średniość antologii „W domu” jest odbiciem stanu, w jakim znaleźliśmy się po ogłoszeniu stanu epidemii. Miał być koniec świata, miały grzmieć trąby Jerycha, krew miała spływać rynsztokami. A przynajmniej miało zabraknąć papieru toaletowego. Tymczasem nic z tego

W „Hollywoodzie” Murphy wybiera stylistykę netfliksowej Biblii Pauperum. Mówi głośno, wyraźnie i bardzo dużymi literami. Kto gustuje w subtelnościach, ten może w czasie seansu zwijać się z bólu, jak przy każdym praniu mózgu

Seks w „Matthiasie i Maximie” Dolana wisi w powietrzu, prawie się urzeczywistnia, w końcu jednak do rozładowania napięcia nie dochodzi. Bo czy seks jest aby na pewno tym, czego pragną bohaterowie?

Film Hoopera stał się bodaj najbardziej „hejtowaną” produkcją ubiegłego roku. Sam widziałem kilka bardziej idiotycznych dzieł, ale domyślam się, że chodzi w tym hejcie o odreagowanie senności, jaka towarzyszy widzowi w trakcie seansu

Najsilniej przenika kino III RP coś, co Michał Piepiórka nazywa „narracją inteligencko–moralizującą”. Charakteryzuje się ona, jak sama nazwa wskazuje, nieustającym pouczaniem z pozycji elitarnych

Czerkawski urodził się w pamiętnym roku 1989, dlatego też jego książka, nosząca podtytuł „Rozmowy o życiu filmowym w PRL-u”, napisana została z perspektywy „dziecka przełomu”

Z „Krwi Boga” wyciągam jeden wniosek: wiara stała się dzisiaj sprawą bardziej intymną i bardziej wstydliwą niż seks. Nikt więc nie umie – albo nie ma śmiałości – powiedzieć o niej nic konkretnego

Przesłanie „Eteru” nie zostawia żadnych wątpliwości. Arogancji naukowców, zbrodniom nauki, wynoszeniu rozumu na poziom absolutu przeciwstawia Zanussi… nie, nawet nie wiarę, ale po prostu religię

Izraelski „Fokstrot” pokazuje, jak łatwo można udawać, że się nie widzi, żyć w bańce wypełnionej oficjalną propagandą. Kto jednak wiecznie drąży przeszłość, ten traci z oczu przyszłość. Bańka kręci się w kółko, aż wreszcie pęknie

Internetowe rozproszenie obnażyło prawdę, której długo nie chcieliśmy przyjąć do wiadomości. Kino jest narzędziem alienacji. Alienacji jedynie pogłębianej przez technologię. O książce „Nowa kinofilia”

„Wyspę psów” można uznać za starcie między  japońskimi i amerykańskimi wartościami. Zwycięzca jest oczywisty od samego początku – wiadomo wszak, skąd pochodzą twórcy, a przede wszystkim, kto dał pieniądze na produkcję

„Ostatni pies” to jedynie kolejny odcinek franczyzy przejętej od Patryka Vegi. Kino, które ani myśli łamać gatunkowi kości. Przeciwnie, chce dać wszystko, co widz swojski wita z głośnym okrzykiem i co nie budzi w nim żadnego dysonansu poznawczego czy innego efektu obcości

Przyjrzyjmy się pięciu tytułom, które weszły na ekrany kin między Bożym Narodzeniem a walentynkami. Choć radzić twórcom polskich komedii, co powinni zmienić w swoich produktach jest, oczywiście, zajęciem bezpłodnym, bezcelowym, a nawet bezczelnym

Filmy Palkowskiego są celebracją tradycyjnych męskich ról i póz, choć de facto demonstrują kolejne oblicza męskiego egoizmu. „Najlepszy”, opowieść o narkomanie, który pokonał nałóg i wygrał mistrzostwa w triathlonie, szwankuje już na poziomie scenariusza

Reżysera „Inxeby” interesuje mimikra. Męskość jako synonim hipokryzji i konformizmu

W swojej „Księdze kolorów” Derek Jarman nie zapomina o tym, że kolor nie jest niewinny. Kolor jest niebezpieczny. Kolor dzieli i wyklucza. Kolor znaczy, ale także naznacza

Dokument Mateusza Romaszkana i Marty Wójtowicz-Wcisło, „Turyści” ujawnia, jak doszło do radomizacji naszej planety. Radom w tym filmie podbija glob

„Voltę” Juliusza Machulskiego przenika znowu duch nostalgii. Już nie za II RP, lecz generalnie za świetlaną przeszłością Polski – uosabianą tutaj zarówno przez przywoływanego wielokrotnie króla Kazimierza Wielkiego, jak i odnowioną lubelską starówkę

Dwuznaczny urok „Butterfly Kisses” Kaplińskiego kryje się w krajobrazie młodości – tej niebezpiecznej i zniewalającej krainy

Reżyser filmu „Moonlight”, Barry Jenkins, w opowieści o czarnoskórym chłopcu dojrzewającym w złej dzielnicy Miami ochoczo korzysta ze stereotypowych konotacji siły i słabości

Przejść obok Isabelle Huppert i jej nie zauważyć?! Kto widział najnowszy film z udziałem aktorki, „Elle”, ten wie, że to niemożliwe

W pierwszym rzędzie „Zwierzęta nocy” traktują o relacjach międzyludzkich, które przyprawiają nas o śmiertelny lęk, straszniejszy nawet niż ten, jaki budzą w nas gwałty i morderstwa

Niedawno oglądaliśmy „Ostatnią rodzinę” Beksińskich, teraz zaś możemy się przyjrzeć „pierwszej rodzinie”, ufundowanej na przemocy i patriarchalnych regułach

W dokumencie Łozińskiego niewiele jest „zewnętrznego”. To film skupiony, klarowny, krystaliczny jak kropla źródlanej wody, choć zarazem uderzający – by posłużyć się banalną, reklamową metaforą – z siłą wodospadu

Kornatowska drapała swymi eleganckimi, starannie pomalowanymi paznokciami, aż odsłaniało się jądro dzieła. Jądro, które pewnie wielu twórców chętnie pozostawiłoby wstydliwie zakryte

„Skarb” wygląda jak typowe dzieło współczesnego kina rumuńskiego, hojnie nagradzanego w ostatnich latach na międzynarodowych festiwalach – kolejna prosta historia o przeciętnych ludziach. To tylko pozory

Przycinając opowieść o Wegenerach do formy eleganckiego melodramatu, Hooper płaci cenę za oswajanie publiczności z tematyką transgenderową. Nie lubię słowa „oswajać”, bo kojarzy mi się ono z tresurą zwierzątek

Film to sztuka, która wymaga sporych kosztów i musi się zwrócić. Sztuka, która jednocześnie jest produkcją. Dlatego też w kinie mówi się raczej o „odświeżaniu schematów” niż o „rewolucjonizowaniu języka”

„Mandarynka” jest niewątpliwie świętem, a może i przełomem w obszarze nie tylko kina LGBT, lecz i szerzej – kina niezależnego

Najwyższy czas, by w polskim kinie zjawili się wreszcie niegrzeczny chłopiec z niegrzeczną dziewczynką i narobili trochę burdelu – trzecia i ostatnia relacja z Gdyni

Talent (lub, jak kto woli, spryt) reżysera „Magical Girl” polega na tym, że zawsze, gdy wydaje nam się, że znaleźliśmy się na znajomym terytorium, miesza nam szyki i plącze ścieżki

Serial „Spojrzenia” nie spełnia funkcji ekumenicznej jak chociażby prezentowani niedawno w polskich kinach „Dumni i wściekli”. Nie jest apelem o tolerancję czy akceptację

W filmie Warchusa wyraźnie widać i słychać tęsknotę za latami 80. jako ostatnią dekadą, kiedy możliwa była utopia społeczna. Solidarność i batalia o wspólną sprawę. Potem system, metodą kija i marchewki, zdusił bunt

„Dzikie historie” zaspokajają nieodpartą żądzę odwetu na tych, którzy nas skrzywdzili lub po prostu wpienili

Nie sądzę, by fenomen pod tytułem „Zygmunt Kałużyński” mógł się wkrótce powtórzyć. Bo też nie widzę nikogo, kto kontynuowałby styl i sposób jego myślenia

Lekceważące przyjęcie filmu Magdaleny Piekorz na ostatnim festiwalu w Gdyni podszyte było mizoginią i wciąż u nas pokutującą pogardą wobec opowieści o domowych boginkach

Nie ma może „Król w Nowym Jorku” maestrii i baletowej precyzji niemych dzieł Chaplina, ale zdumiewająco trafnie opisuje świat, w którym aktualnie żyjemy. Różne są tylko szczegóły techniczne

Procesy kanonizacyjne są istotnym elementem religii zwanej kinem, a Kubrick z wielu powodów nadaje się do wyniesienia na ołtarze, choć pewnie jako racjonalista i sceptyk nie byłby tą szopką zachwycony

Skonieczny w „Hardkor Disko” rzuca garść puzzli, które mamy sobie sami ułożyć, bo on nie potrafi. A choć niektóre kawałki wyglądają całkiem intrygująco, obraz wyłania się mało ciekawy

Frearsa nie interesuje w „Tajemnicy Filomeny” ani oskarżanie, ani pocieszanie. Reżyser śledzi paradoksy życia, które zaiste potrafi być okrutnie dowcipne

„Anioł śmierci” ugina się pod ciężarem faktów, znaczeń i kontekstów. Znaczące jest tu wszystko, łącznie z imionami bohaterek. W efekcie film nie tyle pęka, ile rozjeżdża się w różne strony

Nuda desakralizuje. Ujawnia pustkę, monotonię, banał schowany za powierzchnią dekoracji i pod pozorami atrakcji. Ale ujawnia gdzie? W tym, co oglądamy? Czy w nas samych?

Mimo intensywnych i literalnych scen pożycia lesbijskiego, „Życie Adeli” to historia bardzo normatywna – przynajmniej w warstwie narracji

Żegnajcie szare miraże! W filmie Kasi (ach, te lansiarskie zdrobnienia!) Rosłaniec „Bejbi blues”, nawet czary PRL-u zmieniają się w warszawski vintage

„Ixjana” Skolimowskich to jeden z tych przypadków, gdy szalone pretensje intelektualne i artystyczne nijak się nie chcą przekuć w dzieło wielowymiarowe i porywające

Reformę polskiego dokumentu należałoby chyba zacząć od uświadomienia twórcom, że są rzeczy na tej ziemi, o których najwyraźniej nawet im się nie śniło

Cronenberg nie wierzy w rewolucję nawet w kinie, a rozpalonym głowom Oburzonych przeciwstawia postawę chłodnego, północnego intelektualisty. Trochę za dużo tego intelektualizmu, mimo to zachęcam, by obejrzeć to dzieło dwukrotnie

Nie wątpię, że powstanie z „Valhalli” niejeden doktorat, gdyż to film, o którym można bajać bez końca i bez sensu

„Poliss” ma formę dynamicznie zmontowanego reportażu – nowe wątki wyłaniają się jeden za drugim i urywają, by ustąpić miejsca wątkowi następnemu

Kontekst polityczny w naszym kinie nie istnieje – mówi Magda Mosiewicz, autorka filmu o Ewie Hołuszko, która – jako Marek – była działaczem Solidarności

„Elena”  jest najlepszym, jak dotąd, dokonaniem Zwiagincewa

McQueen pragnie przywrócić dawny stan rzeczy. Bo „Wstyd” zrobiony został jednak z pozycji konserwatywnych. Unosi się nad nim duch nie tyle Bertolucciego, co Michela Houellebecqa, tego tandetnego moralisty

Nie powiem – „Człowiek z Hawru” krzepi serca. Ogląda się ten film naprawdę błogo w czasach kryzysu, niepewności, przeludnienia, coraz głębszych podziałów między bogatymi i biednymi, strasznych wieści dochodzących zewsząd

Wizerunek pornografii w dzisiejszym kinie, przy wszystkich pozorach szyku i glamouru, przesyca melancholia. I znowu Eros kopuluje z Tanatosem

W filmach Żebrowskiego mamy nie tyle żywych ludzi, co reprezentowane przez nich postawy. To one wchodzą ze sobą w dialog, w spór, ale z góry wiadomo, która z nich jest moralnie słuszna, a która wręcz przeciwnie

Czarna lista to w snobizmie rzecz ważniejsza i mocniej przestrzegana niż zapisy cenzuralne w państwach autorytarnych. Jakieś nieostrożne słówko grozi degradacją do rzędu tych, którzy „się nie znają” i których „się nie zna”

Z ekranu ciągle pada pytanie: „czy jest w tym wszystkim Bóg”. A może należałoby wreszcie zapytać, czy jest w tym człowiek?

Po roku 1989 Stanisław Różewicz nie nakręcił już żadnego filmu fabularnego. Został zignorowany. W przeciwieństwie do wielu kolegów po fachu nie ścigał się z nowymi czasami

Lata 90. były dekadą frajerstwa, za które do dzisiaj płacimy. Czasem w dużej mierze straconym. Czy mam ochotę udać się w poszukiwanie tego straconego czasu? Chyba niekoniecznie

W filmie rosyjskim Renardów „Mama” widzimy monstrualnie grubego, dorosłego syna i drobną rodzicielkę, która się nim zajmuje. To dzieło radykalnie minimalistyczne. Jakby reżyser uznał, że samo zestawienie tych dwóch figur jest na tyle dobitne, że wystarczy za wszystkie sensy

Na dobrą sprawę, „Czarne słońce” mogłoby być adaptacją nieznanego opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza albo pobocznym filmem Lucchino Viscontiego

Film Cholodenko jest zabawny, chwilami wręcz błyskotliwy, znacznie też lżejszy w tonacji niż jej poprzedni „High Art”. A w zależności od tego, z jakiej perspektywy na niego spojrzymy, możemy go uznać albo za (zbyt) postępowy, albo za (zbyt) konserwatywny

Dumont opowiada niespiesznie, a na swoich bohaterów patrzy chłodno, wręcz z okrucieństwem – jak na zwierzątka szamoczące się w klatkach

Yasujiro Ozu żył równo 60 lat, zmarł na raka w dniu swoich urodzin, 12 grudnia 1963 roku. Zaledwie kilkanaście miesięcy po śmierci matki, z którą mieszkał całe życie. Nigdy się nie ożenił, z nikim nie związał, choć małżeństwo to jeden z głównych tematów jego twórczości

Współczesna kultura masowa otoczyła Audrey Hepburn nimbem nostalgii i wzruszenia. Ja jednak, spoglądając na tę „ikonę stylu”, na tego „cudownego anioła”, dostrzegam rzeczy przerażające

Polscy geje szukają swojego odbicia i swojej reprezentacji nie w „Barwach szczęścia” czy innej topornej, rodzimej produkcji, lecz w serialach typu „Queer as Folk”