/ Anka Herbut

Wśród twórców wciąż panuje lęk przed spotkaniem z małym czy młodym widzem, bo żeby to zrobić, trzeba w sobie pootwierać coś, czego nie da się szczelnie opakować dyskursem i kontekstami – mówi dyrektorka Międzynarodowego Festiwalu Teatrów dla Dzieci i Młodzieży „Korczak Dzisiaj”

„Myśl o teatrze jako wspólnocie wytrąca nas ze śmieszkowania” – o szczecińskim spektaklu, w którym foki wystawiają „Grażynę” Mickiewicza

Taniec w przestrzeni publicznej jest gestem fizycznej ingerencji w tkankę miejską i tkankę społeczną. Zostawia w nich ślady ciał, które przynajmniej tymczasowo ją zajmują i zmieniają jej charakter

Wiedziałam, że jak rzucimy takie hasła jak western, Siksa czy Magda Dubrowska, to będzie się od nas oczekiwać westernu Tarantino, jakiegoś „Kill Billa” o zemście kowbojek – mówi współtwórczyni spektaklu „O czynach niszczących opowieść”

„Moje postaci były gotowe na nadejście katastrofy, zanim jeszcze przyszła pandemia, bo brały już udział w nudnych scenach, grały razem muzykę albo zostawały po prostu w domu razem” – mówi reżyser „Crash Park. Z życia wyspy”

Spektakle Gisèle Vienne to mrok i makabra. Są niewygodne, czas się w nich rozrzedza i gęstnieje, dziwnie uwierają. Ludzie nie umieją tu być ze sobą. Ciała nie potrafią być blisko – czasem jedyny sposób na bliskość to przemoc

Jest taka niepisana umowa, że w klubach się nie fotografuje. Co wydarza się w klubie, powinno tam pozostać. Fotograficzny ban ma mocne, polityczne podłoże

Krump zawsze był bardzo surowy i dalej dba się o tę jakość. Taki właśnie ma być. Przyszedł z ulicy i ma zostać na ulicy – opowiada Zonta: tancerz, choreograf, najbardziej znany polski krumper

Przez praktykę dotyku i bycie queer zrozumiałem, że nasza siła pochodzi z bycia razem. Musimy znaleźć sposób na to, jak się rozwijać, nie tylko jako jednostki, ale jako część większego ekosystemu

Żeby powiedzieć, że zajmujesz się voguingiem, musisz być czynnym uczestnikiem albo uczestniczką ballroomu, czyli chodzić na bale, znać ludzi ze środowiska i strukturę

Gdyby Lady Gaga czytała ten tekst, toby się dowiedziała, że nie do końca kupuję kawałek „Born This Way”, który wypuściła w 2011 roku, ustanawiając nieoficjalny hymn środowiska LGBTQ+

Często mówi się, żeby wygaszać gniew – mnie z kolei interesuje sytuacja, kiedy gniew w ciele narasta i narasta aż do momentu rozładowania: eksplozji i rozluźnienia

W ciągu ostatniego roku taniec stał się kluczowym elementem protestów i radykalnych ruchów demokratycznych. Dość wspomnieć antynazistowskie rejwowe protesty w Berlinie, majowe protesty w Armenii, czy tegoroczne demonstracje, jakie pod hasłem „opór disco” odbyły się w Dzień Kobiet w Polsce.

Dużo w „ Świętej Klusce” Agnieszki Smoczyńskiej slapsticku, kreskówki, zabawy kinem gatunkowym. Tylko szkoda, że to, co do pewnego stopnia sprawdza się na poziomie ruchu, nie sprawdza się już na poziomie aktorstwa

Sytuacja jest dość schizofreniczna. Teatr, chcąc nie chcąc, wsysa taniec, a taniec chce działać w jego ramach, nie porzucając jednocześnie swoich własnych, dlatego wykonuje ruchy separatystyczne

Ktoś mi niedawno powiedział, że pewne rzeczy trzeba zaakceptować, żeby pójść dalej. No, nie. Pewnych rzeczy ja jako człowiek nie jestem w stanie zaakceptować. Nic po tamtym Teatrze Polskim nie zostało

Chłopi to żywioł. „Chłopi” Garbaczewskiego to turbomaszyna, teatralna rakieta, która raz wprawiona w ruch nie może wyhamować. Realizuje się to w fascynujący sposób na poziomie wizualnym i dźwiękowym

Dziewczynki w spektaklu Wdowik są super. Też wtedy, kiedy szepczą sobie nawzajem do ucha jakieś tajemnice i przy uśmieszkach badawczo skanują widownię. No wiadomo, że gadają o nas

„Puppenhaus” Jędrzeja Piaskowskiego to spektakl o miłości. I seans leczenia zbiorowej pamięci z traumy i terroru plakatowego bohaterstwa

„Zew Cthulhu” to chyba najbardziej polityczny – obok „Apokalipsy” – spektakl Michała Borczucha. Dziś potrzebujemy strachu, w którym będziemy mogli się ukryć przed strachem znacznie bardziej realnym i znacznie straszniejszym

W „Chorym z urojenia” Janusza Wiśniewskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu brakuje tylko pierdzenia na scenie i czarnej plastikowej róży. Zaraz, zaraz – jest i pierdzenie. Jest i czarna róża

To, co w XIX wieku proponował w teatrze Bogusławski, nie różni się od obrazów ze współczesnych teledysków, na przykład od wijącej się w kabinie prysznicowej Toni Braxton w klipie do „Un-Break My Heart” – mówią twórcy „So Emotional”

Bardzo lubię kaleczyć język. Kaleczenie języka – niezależnie od tego, czy jest to język obcy, czy język wizualny – otwiera nas na nowe interpretacje. Systematyczne kaleczenie przyjętych sposobów czytania obrazów albo kaleczenie chronologii jest nas w stanie pobudzić, pootwierać

W „Domu w Azji” Agrupación Señor Serrano przy użyciu tych samych obrazów i faktów stwarza się skrajnie różne narracje, wiarygodność języka podważa sama natura środków przekazu, a zapisane w nich sensy okazują się chybotliwe i niepewne

Rzeczywistość snu nie jest ani łagodna, ani zła, to nasze reakcje ją dookreślają. To, w jaki sposób odniosę się do danego wydarzenia, może też wpłynąć na dalszy bieg snu. Jeśli się przestraszę, sen zacznie zmierzać w stronę koszmaru – mówi choreografka „Stanów wyśnionych”

Buntujemy się przeciwko sytuacji, w której z powodów politycznych odbiera się nam to wszystko, na co pracowaliśmy przez tyle lat – mówią aktorzy Teatru Polskiego we Wrocławiu

Władza, przyjemność, światło. Te figury pojawią się w tańcu Króla Słońce, a zreinterpretowane przez Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, strukturyzować będą działania performerów w „XXXX”

W „Złotych demonach” podczas performowania dysponujemy sporą ilością materiału, który destylujemy intuicyjnie w czasie rzeczywistym. Fascynuje mnie ten bałagan, mam do tego bałaganu zaufanie

W „Cooking catastrophes” surowe warzywa z humusem, tapenada, jabłko w curry i zielona salsa rozłożone na okrągłym lustrze wyglądają jak spalona ziemia, a filmowana od dołu galaretka z fenkułu z sosem cytrynowym przypomina wyciek ropy na oceanie

„Ważne jest dla mnie jasne określenie tego, czym się zajmuję i czemu poświęcam uwagę w trakcie pracy – powierzchnie i to, co wywołują spotkania z nimi” – mówi choreografka przed pokazem „Surfing” w Nowym Teatrze w Warszawie

„Locus Solus” to bezustanny ruch języka – samonapędzająca się maszyna nadprodukująca treść. Najnowszy spektakl Krzysztofa Garbaczewskiego w berlińskim Volksbühne budzi podobne odczucia. Plus jedno extra: poczucie zagubienia

„5 rzeczy albo kilka twierdzeń o choreografii” Marty Ziółek dotyczy kanonu, ale taniec czerpie w nim garściami ze street dance'u. Trzeba być czujnym, choreografka żongluje wszystkim, co ma w zasięgu ręki

Performans Bela to nie do końca przerobiona w polskim teatrze lekcja z historii performance art. To zdarzenie można dziś potraktować jako wykładnię mechanizmów, z których garściami czerpią sztuki performatywne i współczesny taniec

Centralnym punktem „SPI>RA>LI” wydaje się założenie, że  dyskursy społeczne i polityczne przenikają życie prywatne, a społeczeństwo zaczyna się w opartym na faktycznej lub symbolicznej przemocy kontakcie dwóch jednostek

Ozdobniki, sfera wizualna i rozmach produkcyjny zaczynają we „Francuzach” Krzysztofa Warlikowskiego przysłaniać zawartość myślową, każąc na spektakl patrzeć jak na bezpiecznie schowany za szybą obrazek

W „Hamlecie” Garbaczewskiego nie ma trucizny wlewanej w ucho. To słowa okazują się trucizną. Słowa się zdewaluowały, można nimi manipulować

Na „Placu Bohaterów” Krystiana Lupy wszystko już dawno powymierało: marzenia, utopie, wiara w możliwość zmiany czy jakiś nadrzędny sens życia

„Performer” balansuje gdzieś między dokumentem, mockumentem i wideospektaklem. Między performansem i aktorską realizacją napisanego wcześniej scenariusza

W zaprezentowanych w Warszawie performansach Piotrowska, Ptasznik, Stokłosa, Szostak i Pustoła starają się docierać do najczystszych form ruchu, oczyścić go z semantyki i narracji

Leibniz pisał, że świat rządzi się regułami matematycznymi. Że jest pewna ukryta struktura wszechświata i że można ją zapisać według wzoru. Dla Hirszfeld i Ziółek taką zasadą organizującą całość „MONadOLOGIi” okazała się liczba 14. Dlaczego?

W „Apokalipsie” Borczucha wielkie stabilizacyjne idee i narracje przestały najzwyczajniej działać. Zostały z nich włókna, strzępy i mięśnie. Brakuje kleju, nie ma fundamentu: wszystkie wielkie słowa są już na wymarciu

Dwie dziewczyny i dwa patyki – taka jest geneza spektaklu „STICK”, w którym za pomocą tytułowego kijka performerki badają łączące je relacje

„Pinokio” z Nowego Teatru rozpięty został między światem dorosłym i dziecięcym. Taki jest już tekst Pommerata: wczepiony mocno we współczesne grypsy młodzieżowe, ale czujny na dorosłe sensy

„Szapocznikow. Stan nieważkości” Barbary Wysockiej jest lirycznym seansem, w którym śmierć przymierza się i testuje na wszystkie możliwe sposoby

„Swamp Club” Philippe’a Quesne’a jest wyznaniem wiary w utopijny rys sztuki – nie mogę uratować całego świata, więc walczę o swój

Podstawny dokumentuje w „Opowieściach plemiennych” moment, w którym okazuje się, że wszystko miało się udać, ale nic się nie udało. Wolność zewnętrzna wprawdzie została osiągnięta, ale wewnętrzna jeszcze nie

Złoto, dużo złota. Dobrobyt, przesyt i lookbook bliski „kanapkom z hajsem”. W Centrum Kultury Zamek w Poznaniu Gob Squad pokazał swój najnowszy spektakl, „Western Society”

Podczas pracy nad spektaklem wielokrotnie słyszeli o niższości Żydów, o profitach płynących z istnienia obozów koncentracyjnych. Po jednej z prób Lars Norén zwymiotował zaraz po wyjściu za bramę więzienia

„Kabaret warszawski” to show o samotności, o poszerzaniu i ograniczaniu wolności. Jeśli Thom Yorke przewidział 11 września, to Warlikowski przewidział gender aferę

U Bela niepełnosprawni grają niepełnosprawnych, aktorzy grają samych siebie. „Disabled Theater” manipuluje widzem sprawniej niż filmy von Triera

Nie chcą budować na scenie rzeczywistości. Wolą światy, które w tej rzeczywistości nie mają prawa zaistnieć. Byli wydarzeniem tegorocznej Malty

Emocjonalna ekonomia spektakli Socìetas rozwija się w widzu – nie na scenie. Montaż to jedna z najważniejszych kategorii tegorocznego kuratora festiwalu Malta

Szkoły teatralne zabijają seksualność: jeśli chłopak jest przegięty, oni to stępią. Wielu aktorów się samczy, gra i ustawia głos. My pielęgnujemy swoją interseksualność

W ostatnich przedstawieniach chcieliśmy, żeby ludzie wychodzili z teatru z ciemną energią. Nie chcieliśmy dawać im nadziei, bo szczęśliwi ludzie nigdy nie fantazjują

Antygona Libera i Cecki nie chce już brać udziału w pokazowych procesach, nie chce być fundamentem znieczulających mitów. Ma dość ciągłego umierania na zawołanie

„Bohaterki” Eweliny Marciniak i Michała Buszewicza to teatralny komiks w 3D. Albo inaczej: animacja poklatkowa w trybie live act

Na początku, myśląc o „Ofeliach”, miałam w głowie obraz zimowego parku, w którego biel wchodzi widz i spotyka istniejące już w przyrodzie Ofelie. Dwadzieścia szalonych kobiet zapętlonych w swoich monologach

Garbaczewski i Cecko wpisują „Balladynę” w sam środek różnicujących układów: między człowieka i roślinę, kobietę i mężczyznę, żywe i martwe, człowieka i maszynę. Między teatr i film

„Jesteśmy wieszakami. Na idee, na cudzość, na cudze manipulacje czy pragnienia” – mówi reżyser teatralny

W tym garażu nic do siebie nie pasuje, nawet ludzie. Jednocześnie „Courtney Love” to teatr o bardzo wysokiej temperaturze i energii

W „Mieście Snu” Lupy zasadą staje się nieprzekładalność myśli i emocji na żaden język. Każde doświadczenie zostaje odsłonięte i natychmiast okaleczone

Może ważne jest, że nie rozumiem, czemu zabijam dzieci w moich sztukach. Może gdybym zrozumiał, przestałbym pisać? – mówi dramatopisarz, Simon Stephens

Sarah Kane zamykała mnie w kuchni na klucz, zostawiała jedzenie i whisky, a drzwi otwierała dopiero, gdy wsunąłem pod nie gotowy dramat

W świecie „KLINIKEN” rzeczywistość rzeczywista przylega do fikcyjnej, a wirtualność sprzęga się z wyobraźnią i ciężarem faktu – pisze dramaturżka spektaklu

W „Ofeliach” Zorka Wollny zmienia aktorki w performerki. Odzierając monolog szaleństwa z oryginalnego, teatralnego kontekstu, każe im konfrontować rolę z własną cielesnością

Tuż przed narodzinami Abramović jej matce przyśniło się, że urodziła wielkiego węża. Kiedy w MoMA siedziała na krześle i patrzyła widzom w oczy, ludzie płakali i wyznawali jej miłość

W spektaklu „Królowa Śniegu” jest zimno. Mówi się, że jest zimno. Mówi się, że pada śnieg. Ale zamiast śniegu jest tylko czarna ziemia. A zamiast Królowej Śniegu – Gerda. Magii nie ma tu w ogóle

Idąc za gestem Baumana, „Healter Skelter” nie daje żadnych odpowiedzi, ale rozwibrowuje poczucie niezborności świata i daje wskazówki pomocne przy błądzeniu w przepaściach płynnej nowoczesności

Urząd marszałkowski zawiesił wprawdzie swoją decyzję o losie teatrów na Śląsku, jednak problem miejsca i funkcji teatru na komercjalizującym się coraz bardziej rynku sztuki pozostał

„Zbrodnia z premedytacją” Gombrowicza, nabierając scenicznego kształtu, ciąży ku grotesce serialowych „Bundych”, absurdowi „Twin Peaks” i kultowemu nadwiślańskiemu krypto-campowi Moniki Ross z „Klanu”

Jaka wolność, jaki lud i jakie barykady? Frank Castorf reżyseruje „Damę kameliową” w paryskim Odeonie

Pokazany na 36. Krakowskich Reminiscencjach Teatralnych performance „Conte d'Amour” – zwycięzca tegorocznego festiwalu Impulse – to hybryda z pogranicza sztuk performatywnych, wideo dokumentu i instalacji

Ponakłuwaliśmy Farinellego w strategicznych miejscach i wsączyliśmy w niego nasze myśli. Poprzetykaliśmy jego tkanki cytatami, obrazkami, intencjami. Wyperforowaliśmy go. Więcej – wyperformowaliśmy go

Madame Bovary staje się ekstremistką uniesienia, terrorystką miłości. Jej zachowanie jest graniczne, intrygująco skrajne i perwersyjne w całkowitym przekonaniu o swoich racjach