/ Witold Mrozek

Spektakl Olgi Ciężkowskiej w Teatrze Kochanowskiego w Opolu rozpoczyna się i trwa w cieniu śmierci. Choć zaczyna się od chłopa – rozmawiają głównie silne baby.

„Persona. Ciało Bożeny” to nie jest spektakl o Krystianie Lupie. Raczej przedstawienie o aspiracjach, niespełnionych marzeniach, próbie zrozumienia, przełamania podziałów, wreszcie – o wybaczaniu

Teatr z państw bałtyckich na przełomie wieków był w Polsce przedmiotem ożywionego zainteresowania. Dwie dekady później znów mało wiemy o tym, co dzieje się u północnych sąsiadów – relacja z Latvian Theatre Showcase

Na festiwalu Santarcangelo swobodnie łączą się konteksty wschodnie i zachodnie. Jednak w tym roku bardziej widoczny jest podział na globalne Południe i globalną Północ

Taki paradoks: spektakl, opowiadający o śmierci pokoju, korzysta z najbardziej klasycznych strategii zaangażowanej sztuki pacyfistycznej

Siedziałam nago na ołtarzu i jadłam tort w ostatniej scenie, nie powstrzymałam się i powiedziałam: „Boże, jakie to wspaniałe, siedzę na ołtarzu i żrę tort” – rozmowa z aktorką Teatru im. Jaracza w Olsztynie

„Irena”, z podtytułem „Historia Ireny Sendlerowej”, to kolejna próba spełnienia marzeń o atrakcyjnym opowiedzeniu naszej, polskiej historii. Właśnie. Naszej. I polskiej

Taniec współczesny ma takie samo prawo do niezależności jak teatr. Mamy wykształconych artystów, producentów, kuratorów, dyrektorów. Jedyne, czego nie mamy, to przestrzeń instytucjonalna

Ojciec Mateusza Pakuły zmarł na raka. Mateusz Pakuła napisał o tym książkę. I wystawił ją w teatrze. Zaangażowanie rodziny ma tu charakter czegoś więcej niż ciekawostki

Opowiadając o Orłowskiej z „Komediantki”, Sokołowska potrafi stworzyć sytuację przejmującą, prostą, ale niebanalną – to „teatr opowieści”, jak czasem jeszcze się mówi, w dobrym, intrygującym wydaniu

Wizja przyszłości z „Grunwaldu. Rekonstrukcji” w reżyserii Eweliny Węgiel i Anny Mazurek to rekonkwista planety przez gatunki pozaludzkie

Szczecińskie „Foki” to nieskrywany hommage – podany w scenariuszu dzień początku dziwnych foczych zachowań to 18 września 2021, czyli data śmierci Pawła Soszyńskiego

Na pierwszy plan Skrzywanek wyciąga materialność i konkret umierania. Zupełnie odwrotnie, jako pierwszy w polskim teatrze i dramacie, śmierć Jana Pawła II wyobraził na scenie Jan Klata – o inscenizacjach życia i śmierci papieża w polskim teatrze

Siłą spektaklu z Olsztyna, obok abstrakcyjnej formy, jest konkret opowieści, historii oceniania, kategoryzowania, reżyserskich łatwizn i banałów – o spektaklu „Łatwe rzeczy” Anny Karasińskiej

W „Kordianie i chamie” w reżyserii Joanny Bednarczyk chodzi o to, co dziedzictwo patriarchalnego feudalizmu robi z emocjami i ciałami dzisiaj. Jak wpływa na prywatne relacje późnych wnuków folwarku

Rzeczy z mroku najbardziej mnie interesują, za to muzyka pogodna i wesoła męczy – ja się przy tym pocę

Świat impro też jest męski. Dużo więcej facetów robi komedie i trzeba o tę przestrzeń walczyć. O jakiś kobiecy styl rozmowy, o kobiecy pierwiastek, żeby nim było posypane po równo z męskim

Środowiskowa giełda wymienia wielu chętnych do wzięcia Teatru Dramatycznego. Konkurs na dyrektora ogłoszono też w atrakcyjnym na mapie Warszawy Teatrze Studio. W ostatniej dekadzie z obiema instytucjami wiązały się głośne konflikty

„W teatrze jest wszystko możliwe”, wyśpiewane w „Onko” Szczawińskiej jest zarazem gorzką ironią, jak i stwierdzeniem faktu – nie tyle może wyznaniem wiary, ile uchwyceniem doświadczenia

W opowieściach o awansie kluczowe są szczegóły, bolesne migawki. Konkretne kompleksy, konkretne rzeczy, których się wstydzimy i wstydziliśmy. Historię swojego obciachu też można kapitalizować

Czy spodoba się to lemomaniakom i lemologom? Tego nie wiem. Wiem za to, że „Kongres futurologiczny” Agnieszki Jakimiak to udane połączenie medytacji, stand-upu i terapii grupowej

Wielka jest potęga Magdy Gessler. Bo choć obecny polski minister kultury ma czarny pas judo, profesurę z socjologii i stanowisko pierwszego wicepremiera – wolał jej zejść z drogi

W spektaklu „Klątwa rodziny Kennedych” makabryczno-slapstickowy łańcuch karier i śmierci pozostaje w cieniu, na front wysuwa się to, co w mroku dotąd pozostawało

Nie tracę nadziei, że te metaforyczne piwnice, gdzie tańczyły, bluźniły, rozdzierały szaty i stroiły się polskie cioty, lesby, transy, jeszcze się kiedyś znajdą. Że były nie tylko na dolnym Manhattanie – mówi autorka „Odmieńczej rewolucji”

W „Rozmowie o drzewach” z Komuny Warszawa Szczawińska ze swoim performatywnym składem inscenizowali drzewa. W „Miejskim ptasiarzu” reżyserka idzie za ciosem – aktorzy grają nie tylko obserwatorów, ale i… ptaki

Zrównanie wynagrodzeń to temat-piekło. Kiedy mówię „piekło’’, mówię o piekle ustalonych hierarchii i zwyczajów, które są strasznie trudne do przesunięcia

Szyngierze udało się zrobić atrakcyjny spektakl nie tylko o jedzeniu, choć ten temat sprawnie w „Jedzonku” wyzyskała, ale też o poznaniu, o pojęciach „prawdy” i „faktu” oraz o ich kryzysie

„Sunny Sunday. Last But Not Last” to intensywny, pełen narracyjnych przewrotek godzinny performans z elementami stand-upu, storytellingu i performatywnego komiksu

Ostatnia ponoć w Europie kobieta spalona na stosie – Barbara Zdunk – zginęła w roku 1811. W „I tak nikt mi nie uwierzy” Rubin i Janiczak opowiadają o jej historii

Wideoperformans Miętusa i Wasiewicza w dowcipnej kampowej formie dotyka poważnego kompleksu społecznego – napięcia między walką o pełną podmiotowość wszystkich obywateli i obywatelek a protekcjonalizmem mniej lub bardziej udanych projektów społecznej zmiany

Od każdej osoby można wziąć coś dla siebie, zdobyć jakieś doświadczenie, które poszerza widzenie pracy. Ale też dobrze jest spotkać się z kimś, kogo wrażliwości zupełnie nie podzielasz. I zmierzyć się z tym

Trzydziestoparoletnia Irena Sierakowska gra dwudziestoletnią w 1944 roku Irenę Sierakowską, siostrę swojego dziadka. Podstawą spektaklu „108 kostek cukru” jest pamiętnik tej drugiej Ireny

Bunt kobiet w Bagateli to z pewnością nie ostatnia taka sprawa w polskim teatrze repertuarowym. Ma na to pewnie wpływ zmiana pokoleniowa – dla części młodych pracownic teatrów znoszenie poniżenia i milczenie są po prostu niewyobrażalne

„Po prostu” Weroniki Szczawińskiej opowiada o trwaniu przy nieruchomym ciele, o wizytach u wróżek i ściąganiu bioenergoterapeutów. Wreszcie, o walce o urlop macierzyński dla samotnego ojca w ostatniej dekadzie PRL

W Rosji ludzie tacy jak Bogomołow czy Sieriebriennikow, ludzie kultury, którzy są na świeczniku, zaczynają obracać się też w kręgach klasy wyższej i oligarchów. Mogą więc przekierowywać strumień pieniędzy w dobrym kierunku

Chciałabym spróbować różnych nowych rzeczy, ale nie umiem się pchać i przypominać o swoim istnieniu. Ale to pewnie pretensja bardziej do mnie samej

Chciałbym, żeby prawicową sztuką, z którą się kłócę, były nie pornograficzne i nieudolne powieści, ale inteligentne, nieoczywiste spektakle, takie jak „Dobrze ci tego nie opowiem” Anny Karasińskiej

Błędne jest mówienie o wojnie w Syrii jako „wojnie domowej”. To typowa wojna zastępcza. Owszem, walczą miejscowe siły, ale rozgrywane są konflikty między zewnętrznymi mocarstwami – mówi dramaturg spektaklu „Damaszek 2045”

Zawsze gdy pracuję nad spektaklem, to jestem w manii. Muszę dużo robić, gadać… Moi partnerzy z Rzeszowa byli przyzwyczajeni, że dostają tekst i go grają. A ja sama mówiłam reżyserce, że mój monolog mi nie pasuje, że coś sobie napiszę

Tegoroczne Biennale Sztuki w Wenecji wygrała… opera. Jeśli ktoś szuka łatwego i dobitnego dowodu na triumf zwrotu performatywnego w sztuce – proszę bardzo

Coraz częściej w polskim teatrze zamiast liniowej narracji i foteli widzowie dostają szansę decydowania, którą scenę chcą obejrzeć i z której strony. Przedstawienia coraz bardziej przypominają galerie

Jest w tym spektaklu coś bardzo tkliwego, tematem „Psychozy” Węgorzewskiego jest głęboko ludzka potrzeba tłumaczenia, porządkowania, opowiadania świata

„Rozmowa o drzewach” Szczawińskiej to nie jest spektakl z tezą, przedstawienie z „przesłaniem”. To las znaczeń, powiew świeżości

„Teraz każdy z was jest rzeczpospolitą” Podstawnego pokazuje, że jeśli do zupy wrzucisz Polskę, nawet świeżo uduszoną, i po szczypcie wielu innych rzeczy, a w dodatku mieszanina się odpowiednio nie przeżre, to istnieje ryzyko, że w smaku znów wyjdzie Polska. I tak kręcimy się w kółko

Dlaczego „Kowboje”? Dziki Zachód w spektaklu Smolar staje się symbolem stanu przemocy, wojny wszystkich ze wszystkimi

Można powiedzieć, że od nastoletniości jestem politycznym zwierzęciem. Mam taki rodzaj dziennikarskiej „nerwiczki”. Od razu reaguję na to, co się dzieje

Najpierw grałam w „Nie-boskiej komedii” Strzępki za Martę Ojrzyńską, potem za Martę Nieradkiewicz, gdy Ojrzyńska wróciła. Miałam sceny z Martą Ojrzyńską, za którą grałam miesiąc wcześniej – to było strasznie śmieszne. Miałam pierwszy raz percepcyjne problemy – w co ja teraz wchodzę?

Samodzielność przydaje się, gdy reżyser podczas pracy czasem nie wie. I czeka. Rozumiesz? Czeka aż coś zaproponujesz – i to jest nieuczciwe czasem, a czasem daje wolność

Nie mam pretensji do Mundruczó, że chciał robić teatr „po bożemu”. Gorzej, że postaci „z krwi i kości” okazują się w „Cząstkach kobiety” zrobione z papierowego stereotypu

Tomasz Węgorzewski rzuca trudne wyzwanie sobie, aktorom i widzom. Jego „Wampir” w Bydgoszczy jest także trochę opowieścią o niemożliwości zrealizowania spektaklu na podstawie powieści Reymonta

Inni ludzie zmieniają teatry, a mi się w teatrze zmieniają zespoły. W sumie mam wrażenie, że jestem ciągle w jakimś innym kociołku. Przychodzi nowy dyrektor, inne twarze, inni aktorzy i inne spojrzenia. Wbrew pozorom, będąc w jednym miejscu, ciągle doświadczam zmiany

Charyzma, vis comica i bezpretensjonalny wdzięk aktorskiego rodzeństwa Polaków sprawiają, że w najnowszym przedstawieniu Wojtka Ziemilskiego broni się to, co w innym przypadku mogłoby wyglądać jak banalne ćwiczenie

W ukraińskim teatrze Sarah Kane doczekała się mocnej i przewrotnej kobiecej interpretacji reżyserki Rozy Sarkisian – jakiej prawie 20 lat temu w Polsce, zdaje się, nie miała

Kiedyś to się nazywało po prostu „być bezrobotną”. Dopiero od paru lat, jak nie pracujesz w zawodzie, albo pracujesz od czasu do czasu, to jesteś „freelancerką”

Jak na minimalistyczne projekty Wojtka Ziemilskiego, „Spektakl dla turystów” z Komuny Warszawa jest wyjątkowo teatralny. Jest też bezczelnie i błyskotliwie dowcipny, świeży i przewrotny

Wydział Teatru Tańca w Bytomiu to jedyny taki wydział w Polsce. Sesje baletu i tańca współistnieją obok zajęć z antropologii, reżyserii i choreografii. Studenci i absolwenci podkreślają, że studia przygotowują ich także do roli twórców. Nie godzą się na zamknięcie placówki po ledwie dziesięciu latach istnienia

Nie da się zrobić teatru bez zespołu. I są bardzo liczne przykłady na to. Nie chcę ich tu wymieniać. Jak rozpada się zespół, rozpada się teatr

Czy „Inne tańce” to manifest sformułowany dla grupy artystów przez parę kuratorów? A może raczej – starannie dopracowany i naładowany treścią galeryjny klip promocyjny?

Spotkał mnie gdzieś na korytarzu w hotelu Krzysztof Mieszkowski, zapytał, jakie mam plany, i ja mu odpowiedziałem: „Wypić piwo”. Zamiast wstać, powiedzieć: „Dzień dobry, szukam pracy”, to powiedziałem „Wypić piwo”. No i sobie poszedł

W lubelskim „Hamlecie” Magdy Szpecht nie pracuje żaden z wrzuconych na wejściu tematów. Niewiele pomaga, że aktorzy Teatru Andersena grają z przekonaniem. Jednak skrypt jest bezlitośnie płaski

W „Gorki – Alternatywa dla Niemiec?” z Berlina Oliver Frljić nie wyciąga na scenę tak ciężkich dział jak w warszawskiej „Klątwie”

Mam dosyć tego teatru za 1800 zł. Mam dosyć, że gram po 5–6 przedstawień w miesiącu. Mam dosyć, że nikt tego nie szanuje, że ściągają mi tytuły. Że teatr to fabryka

Realną stawką „Końca przemocy” jest pytanie, na ile wciąż należymy do cywilizacji Zachodu. Jeśli kiedykolwiek do niej należeliśmy. Na ile uważamy, że prawa wywalczone przez tę bardziej „europejską” część Europy należą się wszystkim, zwłaszcza w Europie?

„Pomysł na bycie autorką widmem wydaje mi się  przewspaniały. To jedna z moich fantazji – jak moja praca w teatrze byłaby oceniania, gdyby ludzie nie wiedzieli, kim jestem?” – mówi reżyserka przed premierą „Genialnej przyjaciółki” Ferrante

W „Lokis” Twarkowski podaje litewskim widzom koktajl z atrakcji ze skandalizującą historią w tle. Strategie kojarzone z „laboratorium”, „eksperymentem” czy „poszukiwaniem” stają się narzędziami nowego teatru popularnego

W poznańskim „Kordianie” Jakuba Skrzywanka wszystko wydaje się szkolne, wymuszone i nieszczere

Pomysł na adaptację Majewski ma prosty, skuteczny. Nie musi wiele dopisywać – w końcu pozostawienie na pastwę losu statku pełnego muzułmanów brzmi zupełnie dramatycznie, przerażająco na czasie

No i na co narzekać w tym kurorcie? W upiornie uśmiechniętej monotonii „Ośrodka wypoczynkowego” Anny Smolar brakuje jakiegoś punktu przełamania, zmiany rytmu, tonacji

„Superspektakl” Justyny Sobczyk i Jakuba Skrzywanka to społeczna bajka dla dorosłych, która wzrusza, cieszy i trochę poucza – ale nie żenuje

Jaremko chce zrobić z Gombrowicza polityczny manifest. Jednocześnie przegapia wszystko to, co można by w tekście „Iwony” rzeczywiście uruchomić dla politycznych stawek – tematy władzy, spojrzenia, ciała czy obezwładnienia społecznymi relacjami

Dlaczego czołówka polskiego nowego teatru rzuca się na Scenę Prezentacje – podupadłą instytucję, która przez dekady kojarzyła się z repertuarem rozrywkowym?

Nie, tu nie chodzi o to, że przyjdą ci kibice, ci najgorsi, do Teatru Żydowskiego i się poprawią. To również jest okazja do przypatrzenia się jakiemuś potworowi, który nagle zyskuje ludzką twarz, wchodzi do teatru – mówi reżyser „Kibiców”

Po czarnej serii  ostatniego roku, polski teatr poszukujący jest scentralizowany i warszawski jak nigdy od lat. Zaś twórcy, którzy przez lata krążyli od Gdańska po Kraków, najczęściej spotykani będą między Pałacem Kultury, Mokotowem a okolicami Stadionu Narodowego

„Myśmy budowali ten teatr na idei. I większość z nas chce, żeby ta idea dalej trwała. Myślimy o tym, jak zrealizować ją w przyszłości poza Bydgoszczą. W tym samym albo w podobnym gronie” – rozmowa z ustępującym dyrektorem Teatru Polskiego w Bydgoszczy

„Może to dobry moment, by rozpocząć szerszą dyskusję. O tym, że pojawiło się bardzo ciekawe środowisko teatralne i taneczne, które nie mieści w zastanej strukturze instytucjonalnej. To środowisko próbuje budować własne miejsca” – podsumowujemy dwuletni projekt Mikroteatru w Komunie // Warszawa

Niby wszystko w „Po linii najmniejszego oporu” jest słuszne, niby przekonująco uargumentowane, niby wszystko się w spektaklu Krężela zgadza, a jednak czegoś w tej pracy o pracy brakuje

„Hitchcock” z Ljubljany leży na przecięciu dwóch linii artystycznych zainteresowań Weroniki Szczawińskiej i dramatopisarki Agnieszki Jakimiak: kina jako przestrzeni pamiętania i głównego kodu współczesnej kultury oraz figury Geniusza, Patrona, Ojca-Założyciela

Tam, gdzie trzeba było wprowadzić jakąś nową jakość i ponieść realne ryzyko, tam były kobiety. Tak się to ułożyło. Kobiety odnajdywały się w nowatorskiej, groteskowej dramaturgii. Nie tylko dlatego, że pewnie nie chciano ich dopuścić do zajmowania się arcydziełami literatury

Gdyby reżyserka i dramaturg stworzyli w „Obozie Katarakta” przekonujący, wciągający własny świat, zaprzepaszczenie opowiadania Bowles można byłoby im wybaczyć. Tak się jednak nie dzieje

„Czemu do Ciebie nie piszę” pasuje do osobliwego, emo-romantycznego i zarazem po hipstersku ironicznego teatru Szpecht. Ryzyko naiwności jest tu wliczone w koszta, neurozy nikt się tutaj nie boi. A mimo to, a może dzięki temu, wszystko się udaje

O micie Teatru Wybrzeże za Macieja Nowaka napisano wiele – dla niektórych miniona teatralna dekada to „dekada Nowaka”. Być może początkiem dekady polityczności powinien być „H.” Klaty, symboliczny spektakl w Stoczni Gdańskiej oparty na „Hamlecie”

Rzeczywistość pokazała we Wrocławiu, że w komisji – jak w Sejmie – liczy się szable, a nie szuka wybitnych znawców. I często dyscyplinuje się te szable instrukcjami. Nie pomógł strajk artystów, bezprecedensowe protesty ponad podziałami

Czym jest obecność teatru na tym podobno pokoleniowym wydarzeniu, jakim jest Open'er? Może transakcją, jak wszystko, dwustronną wymianą uznania czy prestiżu

Od małżonki tyleż ponętnej, co zaangażowanej w kuchnię, po komiksową narodoworadykalną seksbombę – Czykwin sprzedaje w „Bambusowych kobietach” przerysowane fantazje męskiej publiczności

Festiwal Szkół Teatralnych w Łodzi. Spóźnieni profesorowie niespiesznie i bez szczególnego obciachu przechodzą przed rozpoczynającymi już przedstawienie studentami. Siedząca w drugim rzędzie weteranka reżyserii castingu w połowie przedstawienia obraca się i głośno coś komentuje

W teatrze płacą całkiem nieźle. Nie tylko z tęsknoty za brawami pisarze biorą się za dramaturgię, nie zawsze ze względu na artystyczne wyzwania dla muzyków atrakcyjną ofertą jest praca przy spektaklach. Honorarium za przygotowanie scenografii jest od kwoty oferowanej artyście wizualnemu za udział w wystawie odległe jak Mońki od Warszawy

„Take it or make it” duetu Ana Vujanović i Saša Asentić nie tyle uczy demokracji czy bada sposób jej funkcjonowania, ile stawia przy demokratycznych oczywistościach ironiczny znak zapytania

Grożąc odejściem zespołu, Krzysztof Mieszkowski traktuje swoich współpracowników nie tylko jak żywe tarcze, ale i jak chłopów pańszczyźnianych

Szczawińska w „Pornografii późnej polskości” jest konsekwentna w swoim projekcie spłaszczania artystycznych hierarchii. Słowa dla niektórych straszne, a dla niektórych wytarte: „dyskurs” czy „tożsamość” – w spektaklu są żetonami przewrotnej gry

W teatrze znów się żrą, kogo to obchodzi – tak pewnie myśli sobie czytelnik relacji ze sporu w warszawskim Studio pomiędzy dyrektorem naczelnym Romanem Osadnikiem a byłą już dyrektorką artystyczną Agnieszką Glińską

Możliwe, że wyestetyzowany spektakl Marciniak stanie się nagle ikoną. Jak to jest, że największe skandale w polskim teatrze wywołują nie te przedstawienia, które są mocnymi głosami w jakiejś sprawie

Klata w kolejnych wywiadach pieczołowicie buduje medialną personę nonkonformisty. Jednak w jego teatrze nastąpił odwrót. W Starym zaczęły się sezony nijakie

Tomczyk to autor niepokorny. Jakiś czas temu nie opublikował tekstu „Zaręczyn” branżowy miesięcznik „Dialog”. Już po wyprodukowaniu spektaklu przez Teatr TV autor poskarżył się na prześladowania

Coraz częściej przyłapuję kolegów dyrektorów na myśleniu spiskowym. Zwłaszcza gdy obok aktu powołania na stanowisko na półce stoją niespełnione ambicje artystyczne

Lewica nie docenia mieszczaństwa i nie chce zajmować się polską klasą średnią – narzeka Tomasz Plata w zapowiadającej festiwal „My, Mieszczanie” rozmowie. Trudno mi zrozumieć, dlaczego Plata kompromituje swój projekt, umieszczając go w tak efekciarskiej ramie ideologicznej

Trzeba tak się skomunikować z publicznością, żeby pobyt w teatrze był dla niej czymś atrakcyjnym. Zniechęciliśmy już w dużym stopniu publiczność tradycyjną, a współczesnej zbudować na razie nie zdołaliśmy

Nie zajmuję się czyimś realnym życiem: to byłaby gruba przesada, nadużycie i nietakt. Mnie zajmuje praca na wyobrażeniach, społecznym imaginarium, kulturowych formach

Krupińskiemu chodzi nie o teatr, a o szczucie; o podbijanie bębenka listopadowej wojny kulturowej. O to, by Kraków nie był gorszy od Warszawy spalonej tęczy i oblewanych farbą wystaw

Zazdroszczę Niemcom, że ich spektakle drobnomieszczanin przerywa z trzeźwego szacunku do pieniądza, a nie ze względu na uczucia narodowe. Całe zajście ma zresztą niemiły kontekst środowiskowy

W najnowszym spektaklu Zadary nadzieja leży w przypadku. W sterylnej maszynerii „Szalonej lokomotywy” coś zaczyna sie dziać dopiero wtedy, gdy pociąg się wykoleja

Po co wystawiać dziś „Ślub” Gombrowicza? Najnowsza realizacja w reżyserii Pawła Wodzińskiego wygląda i brzmi zaskakująco współcześnie

Sceniczny ksiądz Jerzy jest nie tylko odpolityczniony, ale i zeświecczony – zamiast „Jezus”, „Maryja”, „Kościół”, mówi raczej „wolność”, „prawda”, „dobro”

Wrażenia z prób „O dobru”, najnowszego spektaklu Strzępki i Demirskiego w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu

Każda przemiana w „Aktorze” Norwida – pokazuje w Teatrze Narodowym Michał Zadara – ma swoje przyczyny w świecie ekonomii

W „Kamasutrze” Szczawińska i Frąckowiak – inteligentnie, chwilami zabawnie – oswajają widownię z odczarowanym, bezpretensjonalnym i nieuprzedmiotawiającym sposobem mówienia o seksualności

W „Ofeliach” Rubina kobiety są ofiarami mężczyzn, mężczyźni ofiarami kobiet; wszyscy razem – ofiarami Sztuki rozumianej jako narzędzie panowania, akt podszyty seksem, realizacja narcyzmu

W „Jak być kochaną” Weroniki Szczawińskiej kobieta zyskuje mocniejszą pozycję. Może kreować swoją własną „politykę historyczną”, brać udział w grze. I – co równie ważne – może tego odmówić

Nowohuckie „Wejście smoka” w reżyserii Bartosza Szydłowskiego z Peszkiem-ojcem i Peszkiem-synem w rolach głównych nosi podtytuł „trailer”. Twórcy padli ofiarą formuły filmowego zwiastuna i własnego sukcesu

Leśnierowska bywała dotąd kuratorką, dramaturżką i doradczynią artystyczną. „Rekonstrukcja” to jej pierwsze tak wyraźnie „autorskie” wystąpienie

W spektaklu Zadary większy akcent pada na pokazywanie mechanizmów, niż budowanie historii poszczególnych postaci. A dobrze wiemy, o jakie mechanizmy chodzi. Singer pisał „Szatana w Goraju” na początku lat 30. w Warszawie – gdy w ościennych Niemczech w siłę rósł ruch nazistowski

Lecoq nie posługuje się ani językiem teoretyka, ani eseisty. Obcować z jego stylem – to jak przebywać w sali podczas ćwiczeń fizycznych i słuchać poleceń pedagoga-trenera

W spektaklu „W pustyni i w puszczy” Frąckowiaka i Szczawińskiej jesteśmy na peryferiach. Mniejsza o to, czy wtedy, w północnej Afryce – na peryferiach kolonialnego imperium, czy teraz, w Polsce – na peryferiach tak zwanego Zachodu

„Święto wiosny” to symbol transgresji. To przekraczanie oczekiwań i przyzwyczajeń publiczności. To wreszcie odrzucanie tego, co w tanecznym języku opresyjne, fałszywe, czy po prostu anachroniczne. O najnowszych spektaklach Leszka Bzdyla i Katarzyny Chmielewskiej oraz Janusza Orlika

Holofernes i jego zabójczyni panują i zwodzą przy użyciu słów. Dzięki nim mogą też zadawać śmierć. Końcowy monolog Judyty trafia jednak w pustkę

Awangarda + vis comica. Tak najkrócej można by scharakteryzować projekty Jonathana Burrowsa. Krytycy żartują, że gdyby Einstein zajmował się tańcem, to zapewne wyglądałby jak twórczość brytyjskiego choreografa

Tego, co robi Szczawińska, nie sposób nazwać teatrem tańca, jednak żaden z reżyserów jej pokolenia nie pracuje z ciałem w tak świadomy sposób, u żadnego z nich efekty tej pracy nie są tak istotne dla całokształtu przedstawienia

Festiwal Tanzplattform Deutschland: zachodni teatr tańca odchodzi od teatralnego rozmachu Piny Bausch w stronę  konceptualnych, minimalistycznych propozycji. Teatralność staje się przedmiotem gry