Do upadłego Witold Mrozek Teatr „Giselle, tańcz!” to dość osobliwa niespodzianka. Dawno nic mnie tak w teatrze nie zaskoczyło
Widma, czyli Kongres Kultury Witold Mrozek Obyczaje Kongres Kultury zawsze konfrontuje „środowisko” z jego własnymi oczekiwaniami wobec władzy i jej polityki kulturalnej
Pięciogwiazdkowa rolada Witold Mrozek Teatr Jeśli chodzi o wizję śląskości, Teatr Śląski pod dyrekcją Roberta Talarczyka trzyma się pewnych żelaznych pryncypiów. Może i nosi wciąż imię Wyspiańskiego, ale polski wieszcz w Katowicach spędził chwilę – i to przez przypadek
Łzy mi nie płaczą Witold Mrozek Teatr Jeśli temat kryzysu uchodźczego, siania nienawiści czy islamofobii pojawiał się już na polskich scenach, to było o tym z reguły cicho. Najbardziej efektowny spektakl o uchodźcach na granicy polsko-białoruskiej widziałem w TVP Jacka Kurskiego
Przepis na wyrzuty sumienia Witold Mrozek Teatr Mieszczańska publiczność Zachodu, z Polską włącznie, od dawna płaci artystom za wyśmiewanie i krytykę faktu, że jest mieszczańską publicznością. To esencja teatru politycznego, a może zwłaszcza publicznego – relacja z festiwalu w Santarcangelo
Jedną ręką Witold Mrozek Teatr Szlachcianka w prowincjonalnym majątku tęskni za wielkomiejskim życiem, ale bardzo nie chce Moskwy. We „Wszystko na darmo” – w reżyserii Weroniki Szczawińskiej i Piotr Wawera jr – Moskwa przyjdzie do niej
Był chłop, nie ma chłopa Witold Mrozek Teatr Spektakl Olgi Ciężkowskiej w Teatrze Kochanowskiego w Opolu rozpoczyna się i trwa w cieniu śmierci. Choć zaczyna się od chłopa – rozmawiają głównie silne baby.
Był sobie Krystian, Krystian, Krystian i Krystian Witold Mrozek Teatr „Persona. Ciało Bożeny” to nie jest spektakl o Krystianie Lupie. Raczej przedstawienie o aspiracjach, niespełnionych marzeniach, próbie zrozumienia, przełamania podziałów, wreszcie – o wybaczaniu
Faszyści, fajne chłopaki Witold Mrozek Obyczaje Gdy Grzegorz Braun grasował po sejmie z gaśnicą, w internecie bronili go „normalsi”. Tysiące entuzjastycznych komentarzy: „Złapali się w pułapkę, potępiając Brauna. Widać kto jest Żydem”. Wyświetleń – ponad dwa miliony
Sąsiedzi Witold Mrozek Teatr Teatr z państw bałtyckich na przełomie wieków był w Polsce przedmiotem ożywionego zainteresowania. Dwie dekady później znów mało wiemy o tym, co dzieje się u północnych sąsiadów – relacja z Latvian Theatre Showcase
Orły białe, czyli sztuka mężczyzn dobrej zmiany Witold Mrozek Sztuka Zasada „im dobitniej, tym lepiej” oraz niedopuszczanie w promowanej sztuce wewnętrznych pęknięć i twórczych napięć eliminowały z zasięgu decydentów prawicy wielu artystów o bliskiej im wrażliwości. Zostali tylko ci najsłuszniejsi, najbardziej przekonani, najswojsi
Stan nadprodukcji Rozmowa z P. Chorosiem, D. Kawalerowicz, M. Miłoszewską i P. Płoskim Obyczaje Bujny pejzaż instytucjonalny istnieje za cenę bardzo słabych płac, niskich budżetów i podejścia: „Jakoś to będzie, damy radę, nieraz dawaliśmy” – rozmowa o polityce kulturalnej po debacie „Kultura (w) przyszłości”
Miłość na rżysku Witold Mrozek Teatr Na festiwalu Santarcangelo swobodnie łączą się konteksty wschodnie i zachodnie. Jednak w tym roku bardziej widoczny jest podział na globalne Południe i globalną Północ
Pogrzeb pokoju Witold Mrozek Teatr Taki paradoks: spektakl, opowiadający o śmierci pokoju, korzysta z najbardziej klasycznych strategii zaangażowanej sztuki pacyfistycznej
Ulica Wałowa, równoległa do mojej Witold Mrozek Sztuka Wystawa w Kronice mówi o śląskiej odrębności bez autoegzotyzacji, ale też bez samopogardy. Pozwala w tutejszych realiach dostrzec elementy globalnych problemów
Kurczak na scenie Rozmowa z Mileną Gauer Teatr Siedziałam nago na ołtarzu i jadłam tort w ostatniej scenie, nie powstrzymałam się i powiedziałam: „Boże, jakie to wspaniałe, siedzę na ołtarzu i żrę tort” – rozmowa z aktorką Teatru im. Jaracza w Olsztynie
Jeden szmalcownik, jedno powstanie Witold Mrozek Teatr „Irena”, z podtytułem „Historia Ireny Sendlerowej”, to kolejna próba spełnienia marzeń o atrakcyjnym opowiedzeniu naszej, polskiej historii. Właśnie. Naszej. I polskiej
Scena dla tańca Rozmowa z Joanną Szymajdą Teatr Taniec współczesny ma takie samo prawo do niezależności jak teatr. Mamy wykształconych artystów, producentów, kuratorów, dyrektorów. Jedyne, czego nie mamy, to przestrzeń instytucjonalna
Dlaczego nie mogę jak pies? Witold Mrozek Teatr Ojciec Mateusza Pakuły zmarł na raka. Mateusz Pakuła napisał o tym książkę. I wystawił ją w teatrze. Zaangażowanie rodziny ma tu charakter czegoś więcej niż ciekawostki
Teatr nie zarabia, kiedy pada deszcz Witold Mrozek Teatr Opowiadając o Orłowskiej z „Komediantki”, Sokołowska potrafi stworzyć sytuację przejmującą, prostą, ale niebanalną – to „teatr opowieści”, jak czasem jeszcze się mówi, w dobrym, intrygującym wydaniu
Człowiek koń patrzy na bitwę Witold Mrozek Teatr Wizja przyszłości z „Grunwaldu. Rekonstrukcji” w reżyserii Eweliny Węgiel i Anny Mazurek to rekonkwista planety przez gatunki pozaludzkie
Przefoczenie Witold Mrozek Teatr Szczecińskie „Foki” to nieskrywany hommage – podany w scenariuszu dzień początku dziwnych foczych zachowań to 18 września 2021, czyli data śmierci Pawła Soszyńskiego
Papież umiera Witold Mrozek Teatr Na pierwszy plan Skrzywanek wyciąga materialność i konkret umierania. Zupełnie odwrotnie, jako pierwszy w polskim teatrze i dramacie, śmierć Jana Pawła II wyobraził na scenie Jan Klata – o inscenizacjach życia i śmierci papieża w polskim teatrze
Idiotka unosi ramiona, wiewiórka zaciera ręce Witold Mrozek Teatr Siłą spektaklu z Olsztyna, obok abstrakcyjnej formy, jest konkret opowieści, historii oceniania, kategoryzowania, reżyserskich łatwizn i banałów – o spektaklu „Łatwe rzeczy” Anny Karasińskiej
Trudne sprawy Witold Mrozek Teatr W „Kordianie i chamie” w reżyserii Joanny Bednarczyk chodzi o to, co dziedzictwo patriarchalnego feudalizmu robi z emocjami i ciałami dzisiaj. Jak wpływa na prywatne relacje późnych wnuków folwarku
Ciało obce Rozmowa z Olgą Mysłowską Teatr Rzeczy z mroku najbardziej mnie interesują, za to muzyka pogodna i wesoła męczy – ja się przy tym pocę
Dużo świątecznych dżobów Rozmowa z Weroniką Nockowską Teatr Świat impro też jest męski. Dużo więcej facetów robi komedie i trzeba o tę przestrzeń walczyć. O jakiś kobiecy styl rozmowy, o kobiecy pierwiastek, żeby nim było posypane po równo z męskim
Szturm na Pałac Witold Mrozek Teatr Środowiskowa giełda wymienia wielu chętnych do wzięcia Teatru Dramatycznego. Konkurs na dyrektora ogłoszono też w atrakcyjnym na mapie Warszawy Teatrze Studio. W ostatniej dekadzie z obiema instytucjami wiązały się głośne konflikty
Koń, który mówi Witold Mrozek Teatr „W teatrze jest wszystko możliwe”, wyśpiewane w „Onko” Szczawińskiej jest zarazem gorzką ironią, jak i stwierdzeniem faktu – nie tyle może wyznaniem wiary, ile uchwyceniem doświadczenia
HISTORIE LUDOWE: Awans Rozmowa z Jolantą Janiczak, Arturem Pałygą i Pawłem Demirskim Teatr W opowieściach o awansie kluczowe są szczegóły, bolesne migawki. Konkretne kompleksy, konkretne rzeczy, których się wstydzimy i wstydziliśmy. Historię swojego obciachu też można kapitalizować
Wyzwanie rzucone faktom Witold Mrozek Teatr Czy spodoba się to lemomaniakom i lemologom? Tego nie wiem. Wiem za to, że „Kongres futurologiczny” Agnieszki Jakimiak to udane połączenie medytacji, stand-upu i terapii grupowej
Kij i marchewka Witold Mrozek Teatr Wielka jest potęga Magdy Gessler. Bo choć obecny polski minister kultury ma czarny pas judo, profesurę z socjologii i stanowisko pierwszego wicepremiera – wolał jej zejść z drogi
Operacje na mózgu Witold Mrozek Teatr W spektaklu „Klątwa rodziny Kennedych” makabryczno-slapstickowy łańcuch karier i śmierci pozostaje w cieniu, na front wysuwa się to, co w mroku dotąd pozostawało
Dyskomfort widowni Rozmowa z Joanną Krakowską Teatr Nie tracę nadziei, że te metaforyczne piwnice, gdzie tańczyły, bluźniły, rozdzierały szaty i stroiły się polskie cioty, lesby, transy, jeszcze się kiedyś znajdą. Że były nie tylko na dolnym Manhattanie – mówi autorka „Odmieńczej rewolucji”
Poruszenie powiatu Rozmowa z Anna Bolewską, Julią Holewińską, Elżbietą Podleśną i Moniką Strzępką Obyczaje Od jakiegoś czasu toczy się najważniejsza rewolucja, jaka miała miejsce na tej planecie. To znaczy rewolucja kobiet. To jest o kobietach
Beton i mewy śmieszki Witold Mrozek Teatr W „Rozmowie o drzewach” z Komuny Warszawa Szczawińska ze swoim performatywnym składem inscenizowali drzewa. W „Miejskim ptasiarzu” reżyserka idzie za ciosem – aktorzy grają nie tylko obserwatorów, ale i… ptaki
I znów, i sinusoida Witold Mrozek Obyczaje Czy pisane przeze mnie zdanie „Ojciec zmarł na COVID-19” jest prawdziwe? Choć zmarł w dniu rekordowych 132 koronawirusowych zgonów, jego śmierć nie wlicza się do tej statystyki
Pracę trzeba mieć Rozmowa z Jankiem Simonem, Łukaszem Surowcem i Weroniką Szczawińską Teatr Zrównanie wynagrodzeń to temat-piekło. Kiedy mówię „piekło’’, mówię o piekle ustalonych hierarchii i zwyczajów, które są strasznie trudne do przesunięcia
Garnitur i bambosze Witold Mrozek Teatr Szyngierze udało się zrobić atrakcyjny spektakl nie tylko o jedzeniu, choć ten temat sprawnie w „Jedzonku” wyzyskała, ale też o poznaniu, o pojęciach „prawdy” i „faktu” oraz o ich kryzysie
Jeśli ufamy instytucjom Rozmowa z Adamem Bodnarem Obyczaje „Obecnie efekt polityczny osiąga się poprzez rzucenie oskarżenia, zastosowanie środków przymusu bezpośredniego, nagłośnienie. Oczywiście to i tak się nie obroni w sądach, ale później nikt już się tym nie interesuje” – mówi ustępujący Rzecznik Praw Obywatelskich
Polska po libańsku Witold Mrozek Teatr „Sunny Sunday. Last But Not Last” to intensywny, pełen narracyjnych przewrotek godzinny performans z elementami stand-upu, storytellingu i performatywnego komiksu
Stos ciągle płonie Witold Mrozek Teatr Ostatnia ponoć w Europie kobieta spalona na stosie – Barbara Zdunk – zginęła w roku 1811. W „I tak nikt mi nie uwierzy” Rubin i Janiczak opowiadają o jej historii
Wyobraź sobie samych w sejmie gejów Witold Mrozek Teatr Wideoperformans Miętusa i Wasiewicza w dowcipnej kampowej formie dotyka poważnego kompleksu społecznego – napięcia między walką o pełną podmiotowość wszystkich obywateli i obywatelek a protekcjonalizmem mniej lub bardziej udanych projektów społecznej zmiany
To ty jesteś Ewelina Rozmowa z Eweliną Pankowską Teatr Od każdej osoby można wziąć coś dla siebie, zdobyć jakieś doświadczenie, które poszerza widzenie pracy. Ale też dobrze jest spotkać się z kimś, kogo wrażliwości zupełnie nie podzielasz. I zmierzyć się z tym
Pamiętnik z piwnicy Witold Mrozek Teatr Trzydziestoparoletnia Irena Sierakowska gra dwudziestoletnią w 1944 roku Irenę Sierakowską, siostrę swojego dziadka. Podstawą spektaklu „108 kostek cukru” jest pamiętnik tej drugiej Ireny
System się chwieje Witold Mrozek Teatr Bunt kobiet w Bagateli to z pewnością nie ostatnia taka sprawa w polskim teatrze repertuarowym. Ma na to pewnie wpływ zmiana pokoleniowa – dla części młodych pracownic teatrów znoszenie poniżenia i milczenie są po prostu niewyobrażalne
Koncert o życiu i śmierci Witold Mrozek Teatr „Po prostu” Weroniki Szczawińskiej opowiada o trwaniu przy nieruchomym ciele, o wizytach u wróżek i ściąganiu bioenergoterapeutów. Wreszcie, o walce o urlop macierzyński dla samotnego ojca w ostatniej dekadzie PRL
40 milionów widzów Rozmowa z Agnieszką Lubomirą Piotrowską Teatr W Rosji ludzie tacy jak Bogomołow czy Sieriebriennikow, ludzie kultury, którzy są na świeczniku, zaczynają obracać się też w kręgach klasy wyższej i oligarchów. Mogą więc przekierowywać strumień pieniędzy w dobrym kierunku
Frajda Rozmowa z Edytą Ostojak Teatr Chciałabym spróbować różnych nowych rzeczy, ale nie umiem się pchać i przypominać o swoim istnieniu. Ale to pewnie pretensja bardziej do mnie samej
Krew i błoto Witold Mrozek Teatr Chciałbym, żeby prawicową sztuką, z którą się kłócę, były nie pornograficzne i nieudolne powieści, ale inteligentne, nieoczywiste spektakle, takie jak „Dobrze ci tego nie opowiem” Anny Karasińskiej
Wojna zastępcza Rozmowa z Mohammadem Al Atarem Teatr Błędne jest mówienie o wojnie w Syrii jako „wojnie domowej”. To typowa wojna zastępcza. Owszem, walczą miejscowe siły, ale rozgrywane są konflikty między zewnętrznymi mocarstwami – mówi dramaturg spektaklu „Damaszek 2045”
Casting na Ukrainkę Rozmowa z Oksaną Czerkaszyną Teatr Zawsze gdy pracuję nad spektaklem, to jestem w manii. Muszę dużo robić, gadać… Moi partnerzy z Rzeszowa byli przyzwyczajeni, że dostają tekst i go grają. A ja sama mówiłam reżyserce, że mój monolog mi nie pasuje, że coś sobie napiszę
Nie da się wyłgać żartem Witold Mrozek Obyczaje Parę dni wystarczyło, by historia dopisała brutalną, ironiczną puentę do mądrości tych, którzy przemoc faszyzmu tłumaczyli „dzikim Wschodem“. Tych, którzy mówili, że dzieje się to gdzieś tam, w Białymstoku, o którym dalibógże wiedzą mniej niż o Chinach
Świat z drukarki 3D Witold Mrozek Teatr Tegoroczne Biennale Sztuki w Wenecji wygrała… opera. Jeśli ktoś szuka łatwego i dobitnego dowodu na triumf zwrotu performatywnego w sztuce – proszę bardzo
BRAK DYSCYPLINY: Rzeczy, które grają Witold Mrozek Teatr Coraz częściej w polskim teatrze zamiast liniowej narracji i foteli widzowie dostają szansę decydowania, którą scenę chcą obejrzeć i z której strony. Przedstawienia coraz bardziej przypominają galerie
Baranek Boży i Saturn Witold Mrozek Teatr Jest w tym spektaklu coś bardzo tkliwego, tematem „Psychozy” Węgorzewskiego jest głęboko ludzka potrzeba tłumaczenia, porządkowania, opowiadania świata
Plastikowe drzewa Witold Mrozek Teatr „Rozmowa o drzewach” Szczawińskiej to nie jest spektakl z tezą, przedstawienie z „przesłaniem”. To las znaczeń, powiew świeżości
Nosy transformacji Rozmowa z Piotrem Domalewskim, Weroniką Gogolą, Jankiem Simonem, Zuzanną Wrońską Obyczaje Gipsowe nosy, dekoracyjne ananasy, zeszyty w myszkę miki, pożar GS-u i banknoty z Kopernikiem – rozmawiamy z artystkami i artystami, dla których transformacja była doświadczeniem dzieciństwa
Po co zabijać króla? Witold Mrozek Teatr „Teraz każdy z was jest rzeczpospolitą” Podstawnego pokazuje, że jeśli do zupy wrzucisz Polskę, nawet świeżo uduszoną, i po szczypcie wielu innych rzeczy, a w dodatku mieszanina się odpowiednio nie przeżre, to istnieje ryzyko, że w smaku znów wyjdzie Polska. I tak kręcimy się w kółko
Jesteśmy na siebie skazani Witold Mrozek Teatr Dlaczego „Kowboje”? Dziki Zachód w spektaklu Smolar staje się symbolem stanu przemocy, wojny wszystkich ze wszystkimi
Czy macie z tym kłopot? Rozmowa z Jackiem Poniedziałkiem Teatr Można powiedzieć, że od nastoletniości jestem politycznym zwierzęciem. Mam taki rodzaj dziennikarskiej „nerwiczki”. Od razu reaguję na to, co się dzieje
Dużo z „Reksia” Rozmowa z Moniką Frajczyk Teatr Najpierw grałam w „Nie-boskiej komedii” Strzępki za Martę Ojrzyńską, potem za Martę Nieradkiewicz, gdy Ojrzyńska wróciła. Miałam sceny z Martą Ojrzyńską, za którą grałam miesiąc wcześniej – to było strasznie śmieszne. Miałam pierwszy raz percepcyjne problemy – w co ja teraz wchodzę?
Stwarzać, powtarzać Rozmowa z Rafałem Kosowskim Teatr Samodzielność przydaje się, gdy reżyser podczas pracy czasem nie wie. I czeka. Rozumiesz? Czeka aż coś zaproponujesz – i to jest nieuczciwe czasem, a czasem daje wolność
Tęsknota za realizmem Witold Mrozek Teatr Nie mam pretensji do Mundruczó, że chciał robić teatr „po bożemu”. Gorzej, że postaci „z krwi i kości” okazują się w „Cząstkach kobiety” zrobione z papierowego stereotypu
Próba „Wampira” Witold Mrozek Teatr Tomasz Węgorzewski rzuca trudne wyzwanie sobie, aktorom i widzom. Jego „Wampir” w Bydgoszczy jest także trochę opowieścią o niemożliwości zrealizowania spektaklu na podstawie powieści Reymonta
Nowe spojrzenia Rozmowa z Ireną Wójcik Teatr Inni ludzie zmieniają teatry, a mi się w teatrze zmieniają zespoły. W sumie mam wrażenie, że jestem ciągle w jakimś innym kociołku. Przychodzi nowy dyrektor, inne twarze, inni aktorzy i inne spojrzenia. Wbrew pozorom, będąc w jednym miejscu, ciągle doświadczam zmiany
Polacy robią spektakl Witold Mrozek Teatr Charyzma, vis comica i bezpretensjonalny wdzięk aktorskiego rodzeństwa Polaków sprawiają, że w najnowszym przedstawieniu Wojtka Ziemilskiego broni się to, co w innym przypadku mogłoby wyglądać jak banalne ćwiczenie
Sorom, shame, wstyd Witold Mrozek Teatr W ukraińskim teatrze Sarah Kane doczekała się mocnej i przewrotnej kobiecej interpretacji reżyserki Rozy Sarkisian – jakiej prawie 20 lat temu w Polsce, zdaje się, nie miała
Się obrócić Rozmowa z Nataszą Aleksandrowitch Teatr Kiedyś to się nazywało po prostu „być bezrobotną”. Dopiero od paru lat, jak nie pracujesz w zawodzie, albo pracujesz od czasu do czasu, to jesteś „freelancerką”
Biedni, ale tańczą Witold Mrozek Teatr Jak na minimalistyczne projekty Wojtka Ziemilskiego, „Spektakl dla turystów” z Komuny Warszawa jest wyjątkowo teatralny. Jest też bezczelnie i błyskotliwie dowcipny, świeży i przewrotny
Czy będą tańczyć w Bytomiu Witold Mrozek Teatr Wydział Teatru Tańca w Bytomiu to jedyny taki wydział w Polsce. Sesje baletu i tańca współistnieją obok zajęć z antropologii, reżyserii i choreografii. Studenci i absolwenci podkreślają, że studia przygotowują ich także do roli twórców. Nie godzą się na zamknięcie placówki po ledwie dziesięciu latach istnienia
Od Sasa do lasa Rozmowa z Martą Nieradkiewicz Teatr Nie da się zrobić teatru bez zespołu. I są bardzo liczne przykłady na to. Nie chcę ich tu wymieniać. Jak rozpada się zespół, rozpada się teatr
Glamour postteatru Witold Mrozek Teatr Czy „Inne tańce” to manifest sformułowany dla grupy artystów przez parę kuratorów? A może raczej – starannie dopracowany i naładowany treścią galeryjny klip promocyjny?
Nie mam czasu na te swoje lęki Rozmowa z Andrzejem Kłakiem Teatr Spotkał mnie gdzieś na korytarzu w hotelu Krzysztof Mieszkowski, zapytał, jakie mam plany, i ja mu odpowiedziałem: „Wypić piwo”. Zamiast wstać, powiedzieć: „Dzień dobry, szukam pracy”, to powiedziałem „Wypić piwo”. No i sobie poszedł
Program „Hamlet” Witold Mrozek Teatr W lubelskim „Hamlecie” Magdy Szpecht nie pracuje żaden z wrzuconych na wejściu tematów. Niewiele pomaga, że aktorzy Teatru Andersena grają z przekonaniem. Jednak skrypt jest bezlitośnie płaski
Frljić wkurza Niemców, albo problemy pierwszego świata Witold Mrozek Teatr W „Gorki – Alternatywa dla Niemiec?” z Berlina Oliver Frljić nie wyciąga na scenę tak ciężkich dział jak w warszawskiej „Klątwie”
Malina Rozmowa z Martą Malikowską Teatr Mam dosyć tego teatru za 1800 zł. Mam dosyć, że gram po 5–6 przedstawień w miesiącu. Mam dosyć, że nikt tego nie szanuje, że ściągają mi tytuły. Że teatr to fabryka
Paszporty białe, paszporty czerwone Witold Mrozek Teatr Realną stawką „Końca przemocy” jest pytanie, na ile wciąż należymy do cywilizacji Zachodu. Jeśli kiedykolwiek do niej należeliśmy. Na ile uważamy, że prawa wywalczone przez tę bardziej „europejską” część Europy należą się wszystkim, zwłaszcza w Europie?
Mnóstwo Versacego na scenie Rozmowa z Weroniką Szczawińską Teatr „Pomysł na bycie autorką widmem wydaje mi się przewspaniały. To jedna z moich fantazji – jak moja praca w teatrze byłaby oceniania, gdyby ludzie nie wiedzieli, kim jestem?” – mówi reżyserka przed premierą „Genialnej przyjaciółki” Ferrante
Postdramatyczny teatr środka Witold Mrozek Teatr W „Lokis” Twarkowski podaje litewskim widzom koktajl z atrakcji ze skandalizującą historią w tle. Strategie kojarzone z „laboratorium”, „eksperymentem” czy „poszukiwaniem” stają się narzędziami nowego teatru popularnego
Bunt na zamówienie Witold Mrozek Teatr W poznańskim „Kordianie” Jakuba Skrzywanka wszystko wydaje się szkolne, wymuszone i nieszczere
Honor chłopców z Costa Guano Witold Mrozek Teatr Pomysł na adaptację Majewski ma prosty, skuteczny. Nie musi wiele dopisywać – w końcu pozostawienie na pastwę losu statku pełnego muzułmanów brzmi zupełnie dramatycznie, przerażająco na czasie
Philip K. Dick spotyka Monty Pythona Witold Mrozek Teatr No i na co narzekać w tym kurorcie? W upiornie uśmiechniętej monotonii „Ośrodka wypoczynkowego” Anny Smolar brakuje jakiegoś punktu przełamania, zmiany rytmu, tonacji
Czas Dyzmy Witold Mrozek Obyczaje Czy figura Dyzmy wraca w momentach przesilenia, kryzysu, zerwania, zmiany dobrej bądź złej? Łatwo byłoby snuć efektowne paralele, budować dyzmiczne numerologie polskiego losu
Wojownicy optymizmu Witold Mrozek Teatr „Superspektakl” Justyny Sobczyk i Jakuba Skrzywanka to społeczna bajka dla dorosłych, która wzrusza, cieszy i trochę poucza – ale nie żenuje
Karasie Witold Mrozek Teatr Jaremko chce zrobić z Gombrowicza polityczny manifest. Jednocześnie przegapia wszystko to, co można by w tekście „Iwony” rzeczywiście uruchomić dla politycznych stawek – tematy władzy, spojrzenia, ciała czy obezwładnienia społecznymi relacjami
Walka o Scenę Prezentacje Witold Mrozek Teatr Dlaczego czołówka polskiego nowego teatru rzuca się na Scenę Prezentacje – podupadłą instytucję, która przez dekady kojarzyła się z repertuarem rozrywkowym?
Cześć Rozmowa z Michałem Buszewiczem Teatr Nie, tu nie chodzi o to, że przyjdą ci kibice, ci najgorsi, do Teatru Żydowskiego i się poprawią. To również jest okazja do przypatrzenia się jakiemuś potworowi, który nagle zyskuje ludzką twarz, wchodzi do teatru – mówi reżyser „Kibiców”
Warszawska czwórca Witold Mrozek Teatr Po czarnej serii ostatniego roku, polski teatr poszukujący jest scentralizowany i warszawski jak nigdy od lat. Zaś twórcy, którzy przez lata krążyli od Gdańska po Kraków, najczęściej spotykani będą między Pałacem Kultury, Mokotowem a okolicami Stadionu Narodowego
Rekonstrukcja Rozmowa z Pawłem Wodzińskim Teatr „Myśmy budowali ten teatr na idei. I większość z nas chce, żeby ta idea dalej trwała. Myślimy o tym, jak zrealizować ją w przyszłości poza Bydgoszczą. W tym samym albo w podobnym gronie” – rozmowa z ustępującym dyrektorem Teatru Polskiego w Bydgoszczy
Ile lat tak można? Rozmowa z Aliną Gałązką i Tomaszem Platą Teatr „Może to dobry moment, by rozpocząć szerszą dyskusję. O tym, że pojawiło się bardzo ciekawe środowisko teatralne i taneczne, które nie mieści w zastanej strukturze instytucjonalnej. To środowisko próbuje budować własne miejsca” – podsumowujemy dwuletni projekt Mikroteatru w Komunie // Warszawa
Nie bój się lenić Witold Mrozek Teatr Niby wszystko w „Po linii najmniejszego oporu” jest słuszne, niby przekonująco uargumentowane, niby wszystko się w spektaklu Krężela zgadza, a jednak czegoś w tej pracy o pracy brakuje
Film, przemoc i kalambury Witold Mrozek Teatr „Hitchcock” z Ljubljany leży na przecięciu dwóch linii artystycznych zainteresowań Weroniki Szczawińskiej i dramatopisarki Agnieszki Jakimiak: kina jako przestrzeni pamiętania i głównego kodu współczesnej kultury oraz figury Geniusza, Patrona, Ojca-Założyciela
Reżyserki PRL Rozmowa z Joanną Krakowską Teatr Tam, gdzie trzeba było wprowadzić jakąś nową jakość i ponieść realne ryzyko, tam były kobiety. Tak się to ułożyło. Kobiety odnajdywały się w nowatorskiej, groteskowej dramaturgii. Nie tylko dlatego, że pewnie nie chciano ich dopuścić do zajmowania się arcydziełami literatury
Na oślep Witold Mrozek Teatr Gdyby reżyserka i dramaturg stworzyli w „Obozie Katarakta” przekonujący, wciągający własny świat, zaprzepaszczenie opowiadania Bowles można byłoby im wybaczyć. Tak się jednak nie dzieje
Goethe karaoke Witold Mrozek Teatr „Czemu do Ciebie nie piszę” pasuje do osobliwego, emo-romantycznego i zarazem po hipstersku ironicznego teatru Szpecht. Ryzyko naiwności jest tu wliczone w koszta, neurozy nikt się tutaj nie boi. A mimo to, a może dzięki temu, wszystko się udaje
OSTATNIA DEKADA: Zaczęło się w Gdańsku Witold Mrozek Teatr O micie Teatru Wybrzeże za Macieja Nowaka napisano wiele – dla niektórych miniona teatralna dekada to „dekada Nowaka”. Być może początkiem dekady polityczności powinien być „H.” Klaty, symboliczny spektakl w Stoczni Gdańskiej oparty na „Hamlecie”
ZWROTY: Cała władza w ręce rad? Witold Mrozek Teatr Rzeczywistość pokazała we Wrocławiu, że w komisji – jak w Sejmie – liczy się szable, a nie szuka wybitnych znawców. I często dyscyplinuje się te szable instrukcjami. Nie pomógł strajk artystów, bezprecedensowe protesty ponad podziałami
ZWROTY: Woronowicz do Wodeckiego, Wodecki do Woronowicza Witold Mrozek Teatr Czym jest obecność teatru na tym podobno pokoleniowym wydarzeniu, jakim jest Open'er? Może transakcją, jak wszystko, dwustronną wymianą uznania czy prestiżu
ZWROTY: Publiczność podglądaczy Witold Mrozek Teatr Od małżonki tyleż ponętnej, co zaangażowanej w kuchnię, po komiksową narodoworadykalną seksbombę – Czykwin sprzedaje w „Bambusowych kobietach” przerysowane fantazje męskiej publiczności
ZWROTY: AAAaktor do wzięcia Witold Mrozek Teatr Festiwal Szkół Teatralnych w Łodzi. Spóźnieni profesorowie niespiesznie i bez szczególnego obciachu przechodzą przed rozpoczynającymi już przedstawienie studentami. Siedząca w drugim rzędzie weteranka reżyserii castingu w połowie przedstawienia obraca się i głośno coś komentuje
ZWROTY: Teatr na bogato Witold Mrozek Teatr W teatrze płacą całkiem nieźle. Nie tylko z tęsknoty za brawami pisarze biorą się za dramaturgię, nie zawsze ze względu na artystyczne wyzwania dla muzyków atrakcyjną ofertą jest praca przy spektaklach. Honorarium za przygotowanie scenografii jest od kwoty oferowanej artyście wizualnemu za udział w wystawie odległe jak Mońki od Warszawy
Głosujmy nad metodą głosowania Witold Mrozek Teatr „Take it or make it” duetu Ana Vujanović i Saša Asentić nie tyle uczy demokracji czy bada sposób jej funkcjonowania, ile stawia przy demokratycznych oczywistościach ironiczny znak zapytania
ZWROTY: Dyrektor Słońce Witold Mrozek Teatr Grożąc odejściem zespołu, Krzysztof Mieszkowski traktuje swoich współpracowników nie tylko jak żywe tarcze, ale i jak chłopów pańszczyźnianych
Panda polska Witold Mrozek Teatr Szczawińska w „Pornografii późnej polskości” jest konsekwentna w swoim projekcie spłaszczania artystycznych hierarchii. Słowa dla niektórych straszne, a dla niektórych wytarte: „dyskurs” czy „tożsamość” – w spektaklu są żetonami przewrotnej gry
ZWROTY: Nie Szajna, a Sajnuk Witold Mrozek Teatr W teatrze znów się żrą, kogo to obchodzi – tak pewnie myśli sobie czytelnik relacji ze sporu w warszawskim Studio pomiędzy dyrektorem naczelnym Romanem Osadnikiem a byłą już dyrektorką artystyczną Agnieszką Glińską
ZWROTY: Tęcza Marciniak Witold Mrozek Teatr Możliwe, że wyestetyzowany spektakl Marciniak stanie się nagle ikoną. Jak to jest, że największe skandale w polskim teatrze wywołują nie te przedstawienia, które są mocnymi głosami w jakiejś sprawie
ZWROTY: Klata na półmetku Witold Mrozek Teatr Klata w kolejnych wywiadach pieczołowicie buduje medialną personę nonkonformisty. Jednak w jego teatrze nastąpił odwrót. W Starym zaczęły się sezony nijakie
ZWROTY: Platynowy opornik Witold Mrozek Teatr Tomczyk to autor niepokorny. Jakiś czas temu nie opublikował tekstu „Zaręczyn” branżowy miesięcznik „Dialog”. Już po wyprodukowaniu spektaklu przez Teatr TV autor poskarżył się na prześladowania
ZWROTY: Naciski i dyrektorzy Witold Mrozek Teatr Coraz częściej przyłapuję kolegów dyrektorów na myśleniu spiskowym. Zwłaszcza gdy obok aktu powołania na stanowisko na półce stoją niespełnione ambicje artystyczne
Nadmiar obrazów Witold Mrozek Film „Amy” wzrusza. Jakoś tak jest, że znajomość końca raczej wzmacnia niż osłabia efekt. Jak w wiele razy obejrzanym melodramacie
Lewica, Plata i klasa średnia Witold Mrozek Teatr Lewica nie docenia mieszczaństwa i nie chce zajmować się polską klasą średnią – narzeka Tomasz Plata w zapowiadającej festiwal „My, Mieszczanie” rozmowie. Trudno mi zrozumieć, dlaczego Plata kompromituje swój projekt, umieszczając go w tak efekciarskiej ramie ideologicznej
KULTURA ŚRODKA: Teatru środka nie ma Rozmowa z Maciejem Nowakiem Teatr Trzeba tak się skomunikować z publicznością, żeby pobyt w teatrze był dla niej czymś atrakcyjnym. Zniechęciliśmy już w dużym stopniu publiczność tradycyjną, a współczesnej zbudować na razie nie zdołaliśmy
Egzorcyzmowanie legendy Rozmowa z Weroniką Szczawińską Teatr Nie zajmuję się czyimś realnym życiem: to byłaby gruba przesada, nadużycie i nietakt. Mnie zajmuje praca na wyobrażeniach, społecznym imaginarium, kulturowych formach
Zdarzyło się jutro Witold Mrozek Teatr Krupińskiemu chodzi nie o teatr, a o szczucie; o podbijanie bębenka listopadowej wojny kulturowej. O to, by Kraków nie był gorszy od Warszawy spalonej tęczy i oblewanych farbą wystaw
Po incydencie w Starym Teatrze Witold Mrozek Teatr Zazdroszczę Niemcom, że ich spektakle drobnomieszczanin przerywa z trzeźwego szacunku do pieniądza, a nie ze względu na uczucia narodowe. Całe zajście ma zresztą niemiły kontekst środowiskowy
Witkacy na szynach Witold Mrozek Teatr W najnowszym spektaklu Zadary nadzieja leży w przypadku. W sterylnej maszynerii „Szalonej lokomotywy” coś zaczyna sie dziać dopiero wtedy, gdy pociąg się wykoleja
Gombrowicz na nowo, czyli po staremu Witold Mrozek Teatr Po co wystawiać dziś „Ślub” Gombrowicza? Najnowsza realizacja w reżyserii Pawła Wodzińskiego wygląda i brzmi zaskakująco współcześnie
„Popiełuszko” reż. Paweł Łysak Witold Mrozek Teatr Sceniczny ksiądz Jerzy jest nie tylko odpolityczniony, ale i zeświecczony – zamiast „Jezus”, „Maryja”, „Kościół”, mówi raczej „wolność”, „prawda”, „dobro”
BACKSTAGE: Wierni pragnieniu Witold Mrozek Teatr Wrażenia z prób „O dobru”, najnowszego spektaklu Strzępki i Demirskiego w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu
„Aktor” Norwida w reż. Zadary Witold Mrozek Teatr Każda przemiana w „Aktorze” Norwida – pokazuje w Teatrze Narodowym Michał Zadara – ma swoje przyczyny w świecie ekonomii
„Kamasutra” Szczawińskiej i Frąckowiaka Witold Mrozek Teatr W „Kamasutrze” Szczawińska i Frąckowiak – inteligentnie, chwilami zabawnie – oswajają widownię z odczarowanym, bezpretensjonalnym i nieuprzedmiotawiającym sposobem mówienia o seksualności
„Ofelie” w reż. Wiktora Rubina Witold Mrozek Teatr W „Ofeliach” Rubina kobiety są ofiarami mężczyzn, mężczyźni ofiarami kobiet; wszyscy razem – ofiarami Sztuki rozumianej jako narzędzie panowania, akt podszyty seksem, realizacja narcyzmu
Czyja historia? Witold Mrozek Teatr W „Jak być kochaną” Weroniki Szczawińskiej kobieta zyskuje mocniejszą pozycję. Może kreować swoją własną „politykę historyczną”, brać udział w grze. I – co równie ważne – może tego odmówić
„Wejście smoka. Trailer” Witold Mrozek Teatr Nowohuckie „Wejście smoka” w reżyserii Bartosza Szydłowskiego z Peszkiem-ojcem i Peszkiem-synem w rolach głównych nosi podtytuł „trailer”. Twórcy padli ofiarą formuły filmowego zwiastuna i własnego sukcesu
„Rekonstrukcja” Leśnierowskiej Witold Mrozek Teatr Leśnierowska bywała dotąd kuratorką, dramaturżką i doradczynią artystyczną. „Rekonstrukcja” to jej pierwsze tak wyraźnie „autorskie” wystąpienie
„1666” Zadary w Teatrze Żydowskim Witold Mrozek Teatr W spektaklu Zadary większy akcent pada na pokazywanie mechanizmów, niż budowanie historii poszczególnych postaci. A dobrze wiemy, o jakie mechanizmy chodzi. Singer pisał „Szatana w Goraju” na początku lat 30. w Warszawie – gdy w ościennych Niemczech w siłę rósł ruch nazistowski
„Ciało poetyckie” Jacques’a Lecoqa Witold Mrozek Teatr Lecoq nie posługuje się ani językiem teoretyka, ani eseisty. Obcować z jego stylem – to jak przebywać w sali podczas ćwiczeń fizycznych i słuchać poleceń pedagoga-trenera
Nad buszem krążył orzeł biały Witold Mrozek Teatr W spektaklu „W pustyni i w puszczy” Frąckowiaka i Szczawińskiej jesteśmy na peryferiach. Mniejsza o to, czy wtedy, w północnej Afryce – na peryferiach kolonialnego imperium, czy teraz, w Polsce – na peryferiach tak zwanego Zachodu
Taneczne apokryfy Witold Mrozek Teatr „Święto wiosny” to symbol transgresji. To przekraczanie oczekiwań i przyzwyczajeń publiczności. To wreszcie odrzucanie tego, co w tanecznym języku opresyjne, fałszywe, czy po prostu anachroniczne. O najnowszych spektaklach Leszka Bzdyla i Katarzyny Chmielewskiej oraz Janusza Orlika
„Judyta”, reż. Wojciech Klemm Witold Mrozek Teatr Holofernes i jego zabójczyni panują i zwodzą przy użyciu słów. Dzięki nim mogą też zadawać śmierć. Końcowy monolog Judyty trafia jednak w pustkę
Zawsze kicz? Kino szuka pomysłu na balet Witold Mrozek Film O ile klasyczny taniec teatralny – jako pewna cielesna praktyka – odzierany jest w „Czarnym łabędziu” z otoczki eterycznej lekkości, o tyle film ten powtarza sporo najbardziej zgranych fabularnych klisz, towarzyszących popularnym narracjom o balecie
Konceptualista z Wysp Witold Mrozek Teatr Awangarda + vis comica. Tak najkrócej można by scharakteryzować projekty Jonathana Burrowsa. Krytycy żartują, że gdyby Einstein zajmował się tańcem, to zapewne wyglądałby jak twórczość brytyjskiego choreografa
Formalizm radykalny. Teatr Szczawińskiej Witold Mrozek Teatr Tego, co robi Szczawińska, nie sposób nazwać teatrem tańca, jednak żaden z reżyserów jej pokolenia nie pracuje z ciałem w tak świadomy sposób, u żadnego z nich efekty tej pracy nie są tak istotne dla całokształtu przedstawienia
Taneczne uwikłania Witold Mrozek Teatr Festiwal Tanzplattform Deutschland: zachodni teatr tańca odchodzi od teatralnego rozmachu Piny Bausch w stronę konceptualnych, minimalistycznych propozycji. Teatralność staje się przedmiotem gry