/ Jakub Socha

W „Civil War” nie znajdziemy nic o wpółczesnej Ameryce, za to sporo o współczesnym dziennikarstwie wojennym. Szkoda tylko, że to, co nam próbuje powiedzieć Garland, już raczej wiadomo

„Czerwone maki” to ostatni akord zaplanowanej na lata akcji stworzenia nowego kina historycznego nad Wisłą. Można śmiało powiedziec, że akcja się nie udała

„The Curse” to opowieść o parze farmazonów, którzy postanawiają zbudować lepszy świat. Benny Safdie i Nathan Fielder stworzyli serial niezwykły – równocześnie zwałowy i wyrafinowany

Alice Rohrwacher, jedna z najważnieszych reżyserek współczesnego kina, nakręciła nowy film. „La Chimera” to niezwykła podróż po włoskich opłotkach, między światami i stuleciami

Twórcy „Biednych istot” zgubili coś ważnego – zmianę, jaka zachodzi w bohaterce. Film, choć wystawny, jest bardzo statyczny, jak najnowsze filmy Wesa Andersona

„Zostaw świat za sobą” to film nad wyraz leniwy jak na temat, który podejmuje. Ale też grający dziwnym podskórnym napięciem, delikatnie pulsującą paranoją

Scott mówi za Szekspirem, że życie to sen idioty, który nic nie znaczy. W „Napoleonie” deklaracja ta brzmi jak unik, zwykły banał

Polańskiemu się zwyczajnie ulało i postanowił się tym podzielić. Na szczęście dla niego „The Palace” ma ograniczoną dystrybucję i trudno ten film zobaczyć

Filmy „Poprzednie życie” Celine Song i „Fair Play” Chloe Domont są jak yin i yang: lustrzane obrazki z życia na tej samej planecie. To skojarzenie oczywiście podbija fakt, że pojawiły się one w Polsce niemalże równocześnie

„Hrabia”, najnowszy film Pabla Larraína, opowieść o Augusto Pinochecie na emeryturze, to przeciągnięty skecz

Sorogoyen nadaje „Bestiom” rytm zupełnie niehollywoodzki, pościgów i strzelanek tu nie ma, do walki służy mała kamera i dwa akumulatory, większość starć między mężczyznami odbywa się poprzez słowa

Największym sukcesem festiwalu jest to, że doszło tu do naturalnej wymiany pokoleniowej. We Wrocławiu są i debiutanci, i ci, którzy przyjeżdżają tu po raz piąty. Mają własne fora, na których się zgadują, kluby, w których imprezują, pewnie też swoich reżyserów, na których się wychowali

Wes Anderson pieści i poleruje swoje kolejne filmy niczym diuk des Esseintes z powieści „Na wspak”. Można umrzeć z nudy

W „Prześwietleniu”, najnowszym filmie Cristiana Mungiu, tak naprawdę nie ma żadnych zwycięzców, ci, co mogą, po prostu wyjadą na Zachód, reszta wróci do domów

Aster opowiada w wywiadach, że utożsamia się z bohaterem, więc można powiedzieć, że rozdrapuje swoją ranę, pławi się w solipsyzmie, przewala na własnej kozetce. Sam w sobie widzi Hioba. „Bo się boi” to film nieznośny i przyciężkawy, ale intrygujący

„Air” Bena Afflecka jest w gruncie rzeczy reklamą marki; reklamą, od której trudno oderwać oczy. Nudne negocjacje scenarzysta Alex Convery zamienia raz w film akcji, raz w buddy movie

Człowiek jest zagadką, nigdy nie poznamy do końca jego motywacji, mówił Michelangello Antonioni. Reżyser „Sundown”,  Michel Franco, bawi się tą myślą

Pracując na niedopowiedzeniach, Wells tworzy w „Aftersun” podskórne napięcie. Bo przecież od początku wiadomo, że nie jest to po prostu opowieść o wakacjach

W „Duchach Inisherin”, przypowieści o tym, czym jest dobre życie – koncentracją na własnych dokonaniach czy koncentracją na ludziach – reżyser Martin McDonagh nie opowiada się po żadnej ze stron. Ale też nie unieważnia istoty samego konfliktu

„Fabelmanowie” Spielberga to autobiografia kogoś, kto boi się zejść głębiej, przedrzeć się przez rodzinne legendy, przeprowadzić na sobie autoanalizę

Gdzieś na początku filmu główny bohater mówi, że ciężko brać na serio kogoś, kto nie potrafi się wygłupiać. Nie znaczy to chyba jednak, że każdego, kto się wygłupił, trzeba od razu brać serio?

Akcja rozgrywa się w Rimini, słynnym włoskim kurorcie, gdzie urodził się Fellini. Jednak u Seidla nie będzie nic z Felliniego

Nagrodzone Złotym Niedźwiedziem w Berlinie „Alcarrás” to opowieść o końcu pewnego świata.  Jego autentyczność budują nieprofesjonalni aktorzy, mieszkańcy tytułowego miasteczka

W tym roku na festiwalu w Gdyni można było obejrzeć prawdziwy przekrój tego, co może zaoferować polskie kino. Mieliśmy filmy stworzone z myślą o środowych seansach w telewizorze i takie, które właśnie wróciły z nagrodami z najważniejszych festiwali kina artystycznego

Nie po to się jedzie na Nowe Horyzonty, żeby oglądać filmy, które ogląda się przez cały rok: sprawnie opowiedziane, trzymające się zasad. To wyprawa po odrobinę dzikości, szaleństwa, sztuki

Prekariat jest pokazywany w „Między dwoma światami” bezpretensjonalnie i bez egzaltacji. Ludzie wydają się bez wyjątku mili i sympatyczni, zachowują się naturalnie

„Men” jest filmem intensywnym. Opartym na repetycjach. To rozprawa z kulturą facetów, ze światem, w którym od facetów się nie odchodzi

Łukasz Kowalski, zdobywca Grand Pirix tegorocznej edycji festiwalu Millenium Docs Against Gravity, nakręcił dokument, który przypomina najlepsze czeskie filmy. Na pokazie sala raz za razem pękała ze śmiechu

Sposób kadrowania, operowania światłem każe widzieć w „Duchu śniegów” rzecz, że tak powiem, artystyczną, ale podbicie obrazu pseudofilozoficznym monologiem sprawia, że całość wiele traci

Prawie nic u Reevesa nie jest na niby i zarazem wszystko jest na niby. Jego Batman nie ma supermocy, nie umie latać, dostaje ostry wycisk od zbójów, można go powalić na kolana zwykłą pałką. A równocześnie potrafi uchylać się przed kulami jak Neo i brać te kule na klatę jak Hulk

Branagh, wytrawny reżyser, który na swoim koncie ma zarówno „Hamleta”, jak i „Kopciuszka”, nie potrafi się zdecydować, w jakim nastroju chce utrzymać „Belfast”

Paul Thomas Anderson w „Licorice pizza” po raz kolejny udowadnia, że jest niezwykłym filmowcem. Potrafiącym zbudować świat w kilku ujęciach, opowiedzieć prostą historię, którą słyszało się tysiąc razy, zupełnie na nowo

Czy dziś ktoś chciałby ubierać się jak bohaterowie nowego „Matrixa”? Nie sądzę, popkulturowa siła mitotwórcza serii zmalała właściwie do zera. Zresztą malała z odcinka na odcinek

„To była ręka Boga” to najbardziej autobiograficzny film w karierze Paola Sorrentino. Od nostalgicznych obrazków bardziej jednak interesuje go tu moment przełomu

„Psie pazury” to nie jest kino, które ogląda się, siedząc na skraju fotela. Karty są delikatnie zgrane, przed rozdaniem nikt ich porządnie nie przetasował. Ale Jane Campion dobrze jest z tym, co ma w rękach

Kino Wesa Andersona, przez lata krążące wokół lęku przed śmiercią i traumy po stracie, zamieniło się w zabawkę, doskonale naoliwiony mechanizm. „Kurier francuski” to hołd dla dziennikarstwa

Łukasz Grzegorzek to jeden z najciekawszych polskich filmowców. Robi kino po swojemu, czułe, zabawne i nienabzdyczone, niekoniecznie o Polsce, ale na pewno o ludziach, kórzy mówią po polsku

Smarzowski jest przekonany, że z dzisiejszą widownią trzeba rozmawiać przy użyciu młotka. Zagęszcza więc, kumuluje, żeby tylko przyciągnąć ludzi do kina, a potem walnąć im prawdę między oczy. Tylko co wtedy, gdy człowiek przyzwyczai się już do młotka?

„Nie czas umierać” to pożegnanie z nowym rodzajem Bonda – żywym, sentymentalnym, uczuciowym mężczyzną. Dość powiedzieć, że w najnowszej części, zaplątany w ciemnych korytarzach, biegnąc, by po raz kolejny zbawić świat, nagle zatrzymuje się, bo na zimnej posadzce widzi pluszowego misia, którego zgubił sympatyczny dzieciak

Sztuka Rycharskiego jest gruba, jest jak ten krzyż, wyciosany przez artystę z drzewa, na którym powiesiła się dziewczyna, jak ten różaniec, który zamiast paciorków ma tabletki xanaxu. Film „Wszystkie nasze strachy”, nagrodzony w tym roku Złotymi Lwami w Gdyni, operuje podobnymi środkami

Władza jest rozumiana w Polsce raczej przez pryzmat jej posiadania i egzekwowania, a nie jako służba czy praca. Nie zdziwiła mnie więc konfrontacja z władzą i jej roszczeniami, ale raczej to, jaki wpływ mają te roszczenia na działanie konkretnej instytucji – rozmowa z byłą redaktorką naczelną pisma „Pleograf”

„Susza” Connelly’ego pokazuje, że czarny kryminał to przede wszystkim klimat – klimat końca, kryzysu społecznego, który poluzowuje więzi między ludźmi

Nakręcony przez Zhao z niespotykanym wyczuciem „Nomadland” opowiada o tej Ameryce, gdzie można patrzeć i jechać przed siebie do woli

W indyjskim „Uczniu” jest coś niespotykanego: to całkiem inna opowieść o stawaniu się artystą

Reżyser rozłożył matrioszkę, złożył matrioszkę. „Czarny niedźwiedź” to dobra zabawa, zabawa dla inteligentnych, inteligentna zabawa, co samo w sobie nie jest niczym złym, ale równocześnie kusi człowieka, żeby ten rodzaj zabawy trochę obśmiać

Hu Bo nakręcił swój debiutancki film przed trzydziestką, niestety niedługo później odebrał sobie życie. Był filmowcem niespotykanie utalentowanym, nie dziwi, że został namaszczony przez samego Bélę Tarra

Książka Twardocha to spora cegła, ale czy naprawdę wymagała aż 8 odcinków? Niekoniecznie. Rozmyło się towarzyszące lekturze poczucie, że oto jesteśmy w świecie, którego dni zostały już policzone, wśród ludzi, którzy podświadomie oczekują na eksplozję

Jeśli tegoroczna nagroda rzeczywiście sprawi, że więcej ludzi zobaczy „Zabij to i wyjedź z tego miasta”, będzie to wystarczający argument za zorganizowaniem tegorocznego Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni

Manka toczy robak przegrywu – pulsująca w jego głowie jak migrena skłonność do porażki, do zapicia się na śmierć, do zrażenia wszystkich dookoła, do odtrącenia rąk, które go karmią

Nikt nie syczał, nie patrzył z wyrzutem, gdy komuś wyrwał się jakiś komentarz. Nie było żadnych obostrzeń, można było rozmawiać na seansach, żywo komentować. Czasami wybuchały tak intensywne dyskusje, że przysłaniały film

Bądźmy uczciwi, „Na lodzie” nie różni się aż tak bardzo od standardowych komedii romantycznych

W filmie „Dick Johnson nie żyje” Kirsten Johnson próbuje zabić swojego starzejącego się ojca,  gdyż nie może pogodzić się, że śmierć zbliża się do niego wielkimi krokami

Domalewski jest zbyt dobrym reżyserem, by podróż, na którą wypuszcza Olę – nastolatkę z małego miasteczka, która oblała trzy razy egzamin na prawo jazdy – pogrzebać w stercie banałów na temat emigracji, prekariatu, różnic kulturowych i generacyjnych

„Interior” to dziwne kino. Dziwne i konsekwentne. Lechki nigdy nie gonił za modami, od lat, z większymi i mniejszymi przerwami, robi te swoje małe delikatne filmy. Bardziej introspekcyjne niż społeczne

Jednym z najbardziej wstrząsających filmów tegorocznej edycji Millennium Docs Against Gravity był dokument „Witamy w Czeczenii” Davida France’a o bestialskich prześladowaniach mniejszości seksualnych w Czeczenii. Festiwal jeszcze się nie skończył, a jedynie płynnie przeszedł do sieci

W najnowszym filmie Christophera Nolana bohater grany przez Johna Davida Washingtona nazywany jest Protagonistą. Już to dużo mówi o „Tenecie”, filmie cokolwiek nabzdyczonym, choć, co trzeba przyznać, oszałamiającym

Reżyserka „Babyteeth” wsadza nas na rollercoaster i od razu zwalnia dźwignię. Wagoniki jadą w kierunku wiadomego końca, ale sama jazda mimo wszystko sprawia frajdę, pozwala o nim zapomnieć

Chińskie „Jezioro dzikich gęsi” to czarny kryminał bez kryminału i bez bohatera, za którym można by było iść. Tu bohaterem jest miasto o nieustalonym statusie

Już słychać, jak formuje się fala filmów o izolacji. Jej pierwsze przebłyski pojawiły się właśnie pod postacią serialu „W domu” i filmu nowelowego „Homemade”

Na Krakowskim Festiwalu Filmowym królowało tradycyjne kino dokumentalne. Nie temat, tylko bohater

Jednym z hitów pandemii był emitowany na Netflixie serial dokumentalny o Chicago Bulls – pasjonująca historia o gwieździe, współczesnym sporcie i Ameryce

Serial „Avenue 5”, doskonale napisany i zagrany z brawurą, ogląda się dziś inaczej niż przed dwoma miesiącami. Sam się zmetaforyzował. Oto doskonale działająca maszyna, która przemierza przyszłość, napotyka na przeszkodę

W „Hejterze” wszystko widać, tylko że widać aż za bardzo – jak w artykule świetnie piszącego publicysty, który poświęca myślenie dla wyrazistości, wyzbytego podejrzeń wobec swoich wniosków, wierzącego bardziej w siłę perswazji niż zdziwienia

Laura ma jędrne pośladki i doświadczenie w branży hotelarskiej. Gangster porywa ją, nie oglądając się na nic. Oznajmia porwanej, że daje sobie 365 dni, żeby go pokochała, jeśli się nie uda, to ją wypuści. Porwana początkowo trochę się boczy

Sam Mendes ekscytuje się jak ktoś, kto najpierw podpalił las, a teraz patrzy, jak widowiskowo płonie. „1917” to niekończące się cudowne zbiegi okoliczności i sztafety

Losy planety zależą już nie tylko od Amerykanów. Chińskie filmy i książki science fiction pokazują inny wariant przyszłości Ziemi

Noah Baumbach jest dzisiaj jednym z najważniejszych amerykańskich reżyserów. Jego najlepsze filmy to wyrastające z osobistych doświadczeń opowieści o artystach, którzy próbują ułożyć sobie życie rodzinne

W „Irlandczyku” Scorsese celebruje swój warsztat, jego aktorzy celebrują swoje najsłynniejsze role. Film najlepszy jest wtedy, gdy ci zaczynają ze sobą się droczyć, obrażać na siebie, coś sobie perswadować

Na przestrzeni dwóch tygodni weszły do kin „Boże Ciało” i „Ikar. Legenda Mietka Kosza”, filmy nagradzane i chwalone, podpisane przez reżyserów, którzy chcą i potrafią komunikować się z widzem. Filmy, które dzieli przepaść

W „Wysokiej dziewczynie” Bałagow bierze albumy z klasycznym malarstwem, zestawia je z książką „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” Swietłany Aleksijewicz, historią II wojny opowiedzianą głosami rosyjskich kobiet, i jakimś cudem nie wywraca się przy tym szpagacie

„Joker” to kino grubo ciosane, wykalkulowane i poskładane z odpadów, jego autor jest niezainteresowany ani swoim bohaterem, ani światem, w którym on żyje

Pokazana w „Klerze” Smarzowskiego kościelna machina, która do perfekcji opanowała sztukę zarządzania kryzysem, przypominała bulteriera. U Ozona przypomina pudla. Ale wcale nie jest mniej skuteczna

„Piłsudski” emanuje prostotą rodem z czytanki dla pierwszoroczniaków – sekwencje przedzielają animowane plansze, na planszach idą śródleady, przygotowane chyba po to, żebyśmy się nie zgubili w meandrach historii

Tarantino nieustannie poszerza swój świat, chce go uczynić tak dużym, żeby przysłonił ten rzeczywisty. Ekrany obrastają tu wszystko, bohaterowie odgradzają się nimi od życia

„Ja teraz kłamię” powstawało z bólem, przez długie lata, ale Borowski dopiął swego – zrobił film po swojemu, tak jak chciał. Inny od wszystkiego, co się kręci nad Wisłą

Ktoś wstrzykuje sobie wywrotkę botoksu, ktoś pilotuje uzbrojone w bomby drony. Kryzys antropocenu i kryzys demokracji, kryzys zaufania i energetyczny. Wszystko to czeka w domu i za oknem. I siłą rzeczy wdziera się do współczesnego dokumentu

Do napisania scenariusza „Słodkiego końca dnia” reżyser zaprosił pisarza Szczepana Twardocha – znanego powszechnie króla stylu. Spotkania tych dwóch estetów materia filmowa zwyczajnie nie wytrzymała, powstało dzieło co najwyżej śmieszne, wysławiające wolność i równocześnie pragnące się wszystkim podobać

W najnowszym filmie Ceylana jest wszystko to, co było w jego poprzednim: trzy godziny rozmów poprzetykane obserwacją przyrody i kilkoma taktami muzyki klasycznej. Jakimś cudem jednak „Dzika grusza” jest filmem fascynującym

„1983”, pierwsza polska producja przygotowana dla Netflixa, potyka się bez przerwy o własne nogi, a właściwie – potyka się o nieudolny scenariusz

„Roma” to film duchowo i artystycznie bliski „Nocom Cabirii” Felliniego. Aż trudno uwierzyć, że takie kino jest dzisiaj ciągle możliwe. To bez wątpienia jedno z wydarzeń mijającego roku

W „Krainie wielkiego nieba” Paul Dano pokazuje drobne tąpnięcia, małe eksplozje i większe implozje, które są solą mieszczańskiego życia, rzeczywistość, która nie dorasta do marzeń, ludzi, którzy nie dorastają do rzeczywistości

Odnaleziony po latach ostatni film Orsona Wellesa to przykład pięknej porażki – opowieść o prokrastynacji, którą zjada prokrastynacja

Serial „Ślepnąc od świateł” zabiera nas na nocną przejażdżkę po Warszawie. Przejażdżka miejscami jest efektowna, wraca się z niej jednak z poczuciem dużego znużenia

„Jak pies z kotem” Janusza Kondratiuka to niezwykłe kino. Nie ma w Polsce równie odważnego i równie prawdziwego filmu, który opowiadałby o tym, co natura robi z ludzkim ciałem i jak choroba infekuje chorego i jego najbliższe otoczenie

Rewelacyjny „Pierwszy człowiek” Damiena Chazelle'a opowiada o rożnego rodzaju przeciążeniach – tych wewnątrz statku kosmicznego i tych, którym podlegają ludzie w życiu rodzinnym

W „7 uczuciach” dostajemy dzieciństwo jak ze słabego filmu przyrodniczego –  banalną historyjkę o pierwszej miłości i pierwszym zabiciu psa, poprzetykaną żartami

W „Tajemnicach Silver Lake” Mitchell pokazuje wyczerpanie energii. Jego film, choć zanurzony w popkulturze, stroni od nostalgii. Stwierdza po prostu, bez zbędnych pretensji, że popkultura prawdopodobnie nas nie zbawi

W „Rojście” świat płowieje i gaśnie. Jan Holoubek uciekł od gruboziarnistego realizmu dokumentu i od sepii, obowiązkowej w nostalgicznych fabułach za Peerelem. Jesteśmy w świecie  konkretnym, choć na granicy koszmaru

Gustavo Pizzi, reżyser „Loveling”, wie, co to jest kondensacja i klarowność. Akcja tego brazylijskiego filmu rozgrywa się zaledwie w ciągu kilku tygodni, a dzieje się tu tyle, że starczyłoby na telenowelę. Całość ogląda się jednak bez zadyszki

Powinniśmy skakać pod niebiosa za możliwość emigracji, czy raczej za to, że nie urodziliśmy się w Rosji? Współodczuwać z duńskimi dresiarzami, którzy wygrzewają się w Turcji, czy wierzyć tym, którzy potrafią najładniej kłamać? W tym roku Nowe Horyzonty obchodziły osiemnastkę

W „Nigdy cię tu nie było” Lynne Ramsay świat obserwujemy jakby prosto z głowy głównego bohatera, która nie może powstrzymać się przed produkcją majaków i retrospekcji

W filmie „Nici widmo” Paul Thomas Anderson pokazuje, że gra w swojej lidze. Nikt nie robi takich filmów jak on. Pozostawiają widza w osłupieniu i w zachwycie

W „Czwartej władzy” Spielberg, opowiadając o redakcji „The Washington Post”, dopomina się o poszanowanie pierwszej poprawki do amerykańskiej konstytucji, która gwarantuje wolność religii, zgromadzeń, ale i prasy. Słuszna pobudka, ale film nie najlepszy

Festiwal w Rotterdamie nie stara się przyciągać magią dużych nazwisk. Atmosfera jest piknikowa, chociaż to luty: wiekowi didżeje puszczają rockabilly i disco, wszyscy piją piwo, jedzą curry, nikt się nie spieszy. Na widzów czeka kilkaset filmów z całego świata

Nagrodzoną Złotym Niedźwiedziem „Ciało i duszę” można nazwać romansem, film przypomina slalom przez różne przeszkody, którego metą jest miłość. Jest to jednak romans inny niż wszystkie, zaczyna się w rzeźni

Trzy etiudy – „Amerykański sen”, „60 kilo niczego” i „Najpiękniejsze fajerwerki ever” – ułożone w jeden blok, który można od piątku ogądać w kinach, mówią o Polsce i polskim kinie więcej niż niejeden długi metraż

W „Pomniejszeniu” Payne z premedytacją spłaszcza emocje i obiera swój film z atrakcji. Tam, gdzie większość dzisiejszych reżyserów podniosłaby głos, docisnęła dowcip, podkreśliła puentę, on bierze głęboki oddech i pozwala sprawom toczyć się własnym torem

Drugi sezon „Watahy” przerasta o głowę sezon pierwszy. Tam była tylko przyroda, tu jest porządna intryga i prawdzwe postaci

W swoim debiucie, nagrodzonym Złotymi Lwami na festiwalu w Gdyni, Piotr Domalewski opowiada o Polsce, z której chce się wyjechać i w której chce się zostać. Można powiedzieć, że opowiada o nas

Może normalne rodziny tak naprawdę nie istnieją. „Opowieści o rodzinie Meyerowitz” Noah Baumbacha przekonują, że jest w tym coś normalnego

„Pewnego razu w listopadzie” Andrzeja Jakimowskiego powinno się oglądać właśnie w Dzień Niepodległości. To z pewnością najważniejszy polski film tego roku

Netflix wypuścił drugi sezon „Stranger Things” i pierwszy „Mindhuntera”. Bohaterowie obu seriali zmagają się z potworami – jedne z nich są nie z tego świata, żywią się nostalgią, drugie mieszkają w ludziach. Te drugie są dużo groźniejsze

„Wszyscy myślą, że jestem jak z lodu, nic mnie nie rusza. A we mnie się gotuje”, mówił w jednym z wywiadów słynny  Björn Borg, bohater filmu „Borg/McEnroe”. To samo można powiedzieć o kinie Akiego Kaurismäkiego

W kinach możemy obejrzeć dwa kryminały: „Ach śpij kochanie” i „Pierwszy śnieg”.  Trudno się na nich nie zawieść

„Zgoda” Macieja Sobieszczańskiego to film duszny i niewygodny – wciąga w okrutny świat i zakłóca obraz rzeczywistości obozowej

Złote Lwy zasłużenie powędrowały do autorów „Cichej Nocy”, filmu precyzyjnie poprowadzonego i zagranego bez pudła

Czy nasze kino trzeba zawsze traktować ze specjalną troską? Być jego niestrudzonym akuszerem? Może nie ma innego wyjścia, gdy jest się w Gdyni

W Gdyni pokazano debiutanckie filmy Denijana Hasanovića i Jagody Szelc. W obu nie bardzo wiadomo, o co chodzi

Społeczeństwo mamy niezadowolone i podzielone, kino od lat te podziały utwierdza. Widać to chyba najlepiej poprzez sposób przydzielania ról konkretnym aktorom. Utrwalony raz obraz jest powielany przez kolejnych reżyserów i trudno z nim zerwać

Z każdym festiwalem filmowym jest podobnie – początkowo człowiek rzuca się na wszystko, napycha się i później staje się bardziej oporny i wybredny, jakby podświadomie czuł, że jego zbiornik wszystkich historii i obrazów nie pomieści

Nowe Horyzonty to nie tylko wynalazki, to także przegląd nowych filmów najważniejszych reżyserów współczesnego kina

Świetnie przygotowana sekcja Kino Protestu pokazuje świat w gorączce: miejsca oporu i ludzi, którzy już dłużej nie potrafią milczeć – rozpoczynamy relację z festiwalu

Nolanowi udało się pożenić w „Dunkierce” sprzeczności. Nakręcił film intymny i spektakularny, bohaterski i sceptyczny, antywojenny i patriotyczny

Niektórzy ze złapanych przez kamerę Piotra Stasika nowojorczyków opowiadają mu swoje historie, większość z nich to historie o samotności i potrzebie bliskości. Bezpretensjonalne, intymne i nienachalne, jak zresztą cały film. „21 × Nowy Jork” już w kinach

Niewielu jest we współczesnym kinie reżyserów, którzy potrafiliby osiągnąć ten stopień autentyzmu, co Puiu. Rumun ma niebywały dar obserwacji i słuch do języka

Jeden z najbardziej enigmatycznych i najciekawszych amerykańskich reżyserów od kilku lat zawzięcie pracuje nad pogrzebaniem swojej legendy. Ma na tym polu już całkiem duże sukcesy

W najciekawszych dokumentach z tegorocznego Doc Against Gravity Film Festival można było przyjrzeć się światu, ale także naturze samego medium

W swoim najnowszym filmie, zatytułowanym „Szatan kazał tańczyć”, Katarzyna Rosłaniec zachowuje się tak, jakby posiadała w domu bardzo wolny internet

Filmy Farhadiego, choć mocno zakorzenione w lokalnym kontekście, mogłyby rozgrywać się tak naprawdę wszędzie – nie są one komentarzem do bieżącej sytuacji politycznej, Irańczyka interesują zachowania ludzi wystawionych na próbę

Skromny film Kim Ki-duka o północnokoreańskim rybaku wydaje się bardzo na czasie – amerykański lotniskowiec zbliża się właśnie ku wybrzeżu Korei Północnej, gdzie Kim Dzong Un buduje nowe rakiety

„Ghost in the Shell” to marna podróbka kultowej japońskiej anime z 1995 roku. Sanders zagmatwaną fabułę sprasowuje tak, żeby zrozumiał ją nawet przedszkolak

Scorsese zachował archaiczną strukturę książki Endō, która łączy epistolografię z narracją obiektywną, ale postanowił wypełnić zostawione przez pisarza puste miejsca

Problemy z traumą sąsiadują w „Manchester by the Sea” z problemami z posłużeniem się po raz pierwszy prezerwatywą – i jakkolwiek to zestawienie byłoby trywialne, wsiąka przez nie życie

Noblista Mantovani, bohater „Honorowego obywatela” przyjmuje zaproszenie z Salas, rodzinnego miasteczka. Kieruje nim nuda czy sentymenty? Zapewne jedno i drugie. Tego, co go spotka po wylądowaniu, nie mógł przewidzieć nawet w najdziwniejszych snach

W „Młodym papieżu” Sorrentino wykorzystuje napięcie między mistyką a tradycją, indywidualizmem a sekularyzmem, iluzją a wiarą. Włoch jest jednak zbyt niecierpliwy, by utrzymać uwagę dłużej na jednym wątku, a co dopiero na jednym temacie

Jarmuschowi znowu udaje się przeprowadzić coś, co dla innych jest nieosiągalne. Ilu reżyserom wybaczylibyśmy sceny, w których fragmenty wiersza tworzonego przez bohatera pisane są bezpośrednio na ekranie?

W kinach nowe filmy Ryszarda Bugajskiego i Jana Jakuba Kolskiego. Intrygujące i nieudane

Ogląda człowiek „Pitbulla. Niebezpieczne kobiety” i oczom nie wierzy

Łagodni i rozmarzeni bohaterowie Marczaka zdają się żyć w wielkim akwarium, poza społeczeństwem i polityką, zainteresowani tylko sobą i swoim prywatnym Sturm und Drang

„Ja, Daniel Blake” to film jak najbardziej słuszny, ale niestety niestrawny

„Powidoki” były najbardziej politycznym filmem w trakcie tegorocznej Gdyni. Andrzej Wajda mówi w nim: „Zostawcie sztukę w spokoju, nie może ona iść na smyczy władzy, bo zdechnie”

W „Wołyniu” Smarzowski przelicytował wszystkich polskich filmowców w dosadności obrazowania śmierci, jednak pomysł, by zamienić kino w wielki symulator autentycznej masakry, wydaje mi się zwyczajnie nietrafiony

Poziom polskich filmów się wyrównał, a „Ostatnia rodzina” zasłużenie wyjechała z festiwalu ze Złotymi Lwami

„Powidoki” to najbardziej polityczny film w trakcie tegorocznej Gdyni. Wajda mówi w nim: „Zostawcie sztukę w spokoju, nie może ona iść na smyczy władzy, bo zdechnie”

O ilu polskich filmach można powiedzieć, że nie są makietami? W ilu z nich jest wizja? Gdynia przynosi na razie druzgocącą odpowiedź – w niewielu

W „Smoleńsku” Krauzego więcej jest prowizorek i niedoróbek niż prawdziwego kina

Jerzy Skolimowski został laureatem Złotego Lwa za całokształt twórczości na festiwalu w Wenecji. Jednak reżyser nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Nie stylizuje się na mędrca, idzie swoją drogą

Almodóvar tam, gdzie nie może, zaraz śle kostuchę – śmierć goni śmierć. Ktoś powie, że to po prostu ekonomia wypowiedzi, umiejętność opowiadania skrótem. Mnie się zdaje, że jednak łatwizna

W „Sieranevadzie”, najnowszym filmie Cristi Puiu i jednocześnie najlepszym na tegorocznych Nowych Horyzontach, kamera nie rusza się z jednego mieszkania przez trzy godziny

Na festwalu Brave pokazano filmy od Sasa do lasa. Można było znaleźć w nich wspólny rdzeń – tym rdzeniem była odwaga

W filmie „Kamper” Łukasza Grzegorzka młodzi ludzie mówią ludzkim głosem, to ciągle rzadkość w polskim kinie

„Ojciec” Artura Urbańskiego i „W spirali” Konrada Aksinowicza to dwie opowieści o współczesnych Polakach – dwa koszmary, z których człowiek chce się jak najszybciej przebudzić

Nie widziałem w tym roku na Docs Against Gravity Film Festival zbyt wielu wyrafinowanych formalnie dokumentów, za to sporo dowiedziałem się o świecie

Hirokazu Koreeda to jeden z najciekawszych autorów współczesnego kina.  W „Naszej młodszej siostrze” daje prawdziwy popis swojego stylu

„#WszystkoGra” jest jak ciotka, która tydzień temu zapisała się na fb i teraz pod twoimi wpisami wszędzie umieszcza komentarze, ciotczyne nauki ozdobione hasztagiem, żeby wszyscy widzieli, że ciotka jest na czasie

Wybitny „Opiekun” jest filmem o doświadczeniach granicznych i o pewnej nieprzekładalności tych doświadczeń

„Letnie przesilenie” to film rozważny i skromny, który nie boi się trudnych tematów, ale równocześnie nikogo nie chce urazić

„Scena ciszy”, kolejna opowieść Oppenheimera o Indonezji, to jeden z najważniejszych dokumentów ostatnich lat. Uzmysławia, że tamte wydarzenia wciąż wiszą nad ludźmi jak topór

„Epokowy projekt” jest bezkompromisową i inteligentną krytyką dyktatury Castro, sięgającą głębiej niż medialny przekaz

Co pozostaje w pamięci po seansie „Pasoliniego”, to te kilka scen, w których Pasolini zamawia jedzenie, wita się z właścicielem knajpy, siedzi nad gazetą

Trier, tak jak w swoich poprzednich filmach, „Reprise” i „Oslo, 31 sierpnia”, znów bierze się za trudne sprawy i znów wszystko to, co boli i wszystko, co niewygodne staje się w jego rękach równie niewiarygodne, co nieznośne

W świecie Iñárritu dziwne są tylko sny. To co na jawie jest kinem 4D, takim, które wszystkimi środkami ma wciągnąć widza w sam środek wielkiej symulacji

W latach 70. o Zespole Filmowy „Tor” mówiono: tam siedzą rabini. Wśród nich dwaj: Stanisław Różewicz i Edward Żebrowski, w środowisku filmowym niekwestionowane autorytety

„Nadejdą lepsze czasy” to film dosadny, Polak nie wyłącza kamery w sytuacjach ekstremalnych, ale znajduje też te mniej bolesne. Nie interesuje ją bagno, tylko to zaklęcie, które powtarzali już bohaterowie Gorkiego

W „Imigrantach” znajdziemy i western, i kino społeczne, ale Audiard rozpycha się w tych konwencjach łokciami, szukając swojego miejsca, podążając za swoim stylem

W „Spectre” jest trochę tego i trochę tego. Trochę konwencji i trochę współczesnych lęków, trochę pastiszu i trochę psychologizowania. Trochę akcji i trochę droczenia się z pędem

Ktoś mógłby pomyśleć, że „45 lat” to mieszczański teatrzyk albo nudne słuchowisko radiowe, ale nic z tych rzeczy

Seidl nie wartościuje ludzkich obsesji, nie mówi, że sado-maso jest gorsze, a picie piwa lepsze

W „Młodości” Sorrentino, nie wiedzieć czemu, wszystko dopowiada: każdą figurę, każdą myśl i każdy wątek. Kawa na ławę

Polscy żołnierze w filmie Łukaszewicza nie mówią: „napierdalaj”, tylko „strzelaj”. Ogólnie, to dobre chłopaki, ale – mimo że aktorzy się starają – nieciekawe, pozbawione życia

Andersson jak nikt inny we współczesnym kinie umie pokazać absurdalność ludzkich zachowań, ale nie zadowala go tworzenie z nich skeczy, które miałyby służyć rozładowaniu napięcia. Podczas oglądania jego filmów śmiech staje w gardle

W czasach, gdy festiwale coraz bardziej się profesjonalizują, stają się częścią przemysłu, na Animatorze udaje się zachować bezpretensjonalną kinofilską atmosferę.

Amerykanie zwariowali na punkcie „Louiego”, ale serial oglądają i w Australii, i w Europie. Stoi za nim Louis C.K. – pomysłodawca, reżyser, scenarzysta, odtwórca roli Louiego. Jeden z najpopularniejszych obecnie amerykańskich komików

Debiutów w polskim kinie mamy całkiem sporo. Ilość jednak nie do końca przekłada się na jakość – relacja z festiwalu w Koszalinie

Bykow swoim rodakom nie odpuszcza – idzie twardo po ziemi, uparcie przegryzając się przez rosyjską rzeczywistość

Choć festiwal Docs Against reklamował się w tym roku hasłem: „Oderwij się”, to większość pokazywanych na nim filmów zamiast odrywać, wrzucała widza w świat

Pierwszy sezon „Fortitude” składa się z 12 odcinków i żaden z nich nie zostaje zmarnowany – Simon Donald, pomysłodawca serialu, i jego współpracownicy sukcesywnie i konsekwentnie testują wszystkie możliwości, które stworzyli w punkcie wyjścia

Praktycznie wszystko zostaje rozegrane w „Selmie” na wysokich rejestrach, brakuje w filmie choćby banalnych scen z życia rewolucjonisty, zwykłych chwil nudy

„Sąsiady” Królikiewicza to fantastyczny film: hipnotyczny, opowiedziany przy użyciu awangardowych środków, rozegrany w rytmie niewesołych ballad, które śpiewa Marek Dyjak

„Żona policjanta” Philipa Gröninga, film planowany na arcydzieło i mający przypominać wielką katedrę, jest filmem z papieru

„Polskie gówno” jest czymś więcej niż składakiem z kilkudziesięciu scenek rodzajowych, w których zagrali przyjaciele Tymańskiego – w gruncie rzeczy jest to film o odmowie i o braku złudzeń

„Cuda” wydają się kinem całkowicie bezinteresownym, zrobionym bez żadnej pretensji

Iñárritu, ten stary efekciarz, wreszcie się zdystansował. Dobrowolnie zrezygnował z powagi, otworzył się na ironię i na prawdę banału. I wygrał – „Birdman” to bez wątpienia jego najlepszy film

„Foxcatcher” został oparty na faktach. Z sensacyjnej historii, o której można sobie poczytać w internecie, Bennett Miller wyciągnął niebywałą ilość odcieni i niuansów. To wielkie kino

Reżyser „Whiplash”, Damien Chazelle umie przykuć uwagę i podkręcić tempo. W niewielu filmach robienie muzyki wygląda równie efektownie. Tu przypomina ono pole bitewne. Ma to jednak swoje wady

Peter Jackson siedzi już w Śródziemiu sporo czasu, ale chyba jeszcze nie zdążył się znudzić. Kostiumy, charakteryzacja, scenografia, efekty komputerowe ciągle stoją u niego na najwyższym poziomie. Znikło też gdzieś wrażenie sztuczności

„Totart – odzyskiwanie rozumu” to opowieść o jednym z najbarwniejszych zjawisk w polskiej kulturze niezależnej w ponurych latach 80. i o tym, co się stało z wczorajszymi buntownikami

Autor „Lewiatana” oczywiście potrafi ograć lokalny kontekst, ale siłą jego kina były zawsze układy międzyludzkie – tylko pozornie proste, w rzeczywistości poplątane, niedookreślone, pełne podskórnego napięcia

„Olive Kitteridge”, 4-odcinkowy serial Lisy Cholodenko, nakręcony na podstawie prozy Elizabeth Strout, to cztery godziny prawdziwego, gęstego kina – czterogodzinny popis dwójki wybitnych aktorów, Frances McDormand i Richarda Jenkinsa

Zanussi stracił kontakt z rzeczywistością, swoją wiedzę o niej opiera już chyba tylko na plotkach, z których konstruuje pełne uproszczeń obrazy, niekiedy tak kuriozalne, że aż zawstydzające

Chciałoby się „Bogów” Łukasza Palkowskiego bardziej lubić. Proszę mnie źle nie zrozumieć: to nie jest zły film, tylko zepsuty przez kalkulacje. Estetycznie zbyt przezroczysty, myślowo zbyt nijaki

„Służby specjalne” Patryka Vegi to naprawdę dziwny i ciekawy przekładaniec. Z jednej strony – popkulturowa pulpa, z drugiej – życiowa miazga

Warto było przyjechać do Gdyni, żeby zobaczyć „Sąsiady” Królikiewicza. Stary mistrz nakręcił piękny film, jurorzy byli jednak innego zdania – bardziej im się podobali poczciwi „Bogowie” Palkowskiego

Złotego Lwa zdobył w tym roku całkiem zasłużenie Roy Andersson. Ten reżyser jak nikt inny we współczesnym kinie umie pokazać absurdalność ludzkich zachowań, ale nie zadowala go tworzenie z nich skeczy

Nie ma w „Violette” scen, które normalnie robią kino, scen, bez których nie może obejść się tak zwany film biograficzny. Wychodzi jednak na to, że może, i to całkiem świetnie

W „Mieście 44” Komasa co rusz razi widza prądem i doprowadza do wstrząsów, ale robi to mechanicznie, dla samego efektu

„Po ślubie”, film rozegrany w świetle letniego słońca, jest opowieścią o bardziej, lub trochę mniej podłych ludziach, do których nic nie dociera i których w zasadzie nic nie rusza

W „Ewolucji planety małp” trwa nieustające przeciąganie liny, jedna strona wykonuje gest, druga odpowiada. Dobry uczynek za dobry, zły za zły, pełna symetria, czysta, nudna mechanika

Film „Rękopisy nie płoną” to przede wszystkim przykry i drobiazgowy opis przemocy, fizycznych i psychicznych tortur, które upokarzają i odzierają z godności

W 2002 roku do polskich kin wszedł film „Golasy” Witolda Świętnickiego. Wszyscy występujący w nim aktorzy byli nadzy

Sauper, autor nagrodzonego Grand Prix filmu „Jesteśmy waszymi przyjaciółmi”, nigdy nie zdradza się ze swoimi przekonaniami. Zachowuje się jak naiwniak – i ta taktyka działa. W niedzielę zakończyła się 11. edycja Planete+ Doc Film Festival

W „Tomie”, z pewnością najlepszym filmie Xaviera Dolana, można znaleźć nawiązania do Kubricka, Polańskiego, Hitchcocka i Nowej Fali. To trochę psychodrama, trochę melodramat, czasami nawet horror

Choć w „Powstaniu Warszawskim” wiele dobra, trudno opędzić się od myśli, że ten film jest trybikiem w większej machinie, służącej specyficznie pojętej polityce historycznej

„Maskarady męskości” to najważniejsza książka o polskim kinie, jaką przyszło mi ostatnio czytać, w której autor brawurowo przepisuje jego historię i pokazuje, że to, czego niby nie ma, jak najbardziej jest

„Lekcje harmonii” to kino nieoczywiste, ale konsekwentne, opowiadane praktycznie tylko obrazem, zagrane z zadziwiającą intensywnością

Grany przez Toma Hardy’ego Locke rzeczywiście mógłby być ideałem faceta: odpowiedzialny, spokojny, przystojny, niebiedny, niestary, troszczący się o dzieci. Knight burzy ten ideał jednym lekkim ciosem

„Stacja Warszawa” to zbiorowy portret współczesnego miasta: wydumany, uginający się pod ciężarem sloganów, brnący mechanicznie do grubej puenty

„Zabić bobra” to chaos, megalomania, nieciekawe erotyczne fantazje i spazmy kogoś, kto chyba po prostu zmaga się z kryzysem wieku średniego

„Pozycja dziecka” to świetnie pomyślany film, w którym celne obserwacje społeczne łączą się z wnikliwymi portretami psychologicznymi

Jarmusch zawsze opowiadał historie o różnego typu outsiderach, nigdy jednak nie sugerował, że to outsiderstwo jest czymś lepszym. W „Tylko kochankowie przeżyją” wygląda to inaczej

„Wielkie piękno” Paola Sorrentina to kino, jakiego w zasadzie dzisiaj się nie spotyka. Krytycy porównują film do „Słodkiego życia” Federica Felliniego, całkiem słusznie

Martin Scorsese od blisko ćwierć wieku zajmuje się walką o ochronę dziedzictwa filmowego. 5 lutego w Nowym Jorku rozpoczyna się przegląd klasyki polskiego kina: „Martin Scorsese Presents: Masterpieces of Polish Cinema”

Druga część „Nimfomanki”, nakręcona praktycznie w jednym kluczu estetycznym, pozbawiona znanych z poprzedniej części wyskoków, jest przykra – przykra, nudna, strasznie poważna i jakby pozbawiona życia

Niewiele jest filmów, które w sposób tak dosadny i bezkompromisowy pokazują, co się dzieje z ciałem alkoholika na różnych etapach jego picia

W „Nimfomance” w von Trierze odzywa się po raz kolejny licealny egzystencjalista, który nie może pogodzić się z faktem, że jesteśmy sami we wszechświecie, a wszystko jest jałowe i skończy się źle

Peter Jackson zawsze to lubił: robić z bohaterów małe żelazne kulki i wkładać ich do flippera, a potem filmować starcie materii. O sukcesie kolejnej odsłony „Hobbita” przesądza przede wszystkim tempo

„Dotyk grzechu” jest panoramą współczesnych Chin, ale i katalogiem różnych przejawów przemocy

Całe szczęście, że Bondarczuk zrobił film, a nie słuchowisko. Gdyby były tylko słowo, trudno byłoby tę opowieść wytrzymać

Na podstawowym poziomie film Tanovicia opowiada o świecie, który jest źle urządzony i niesprawiedliwy

Oglądając „Papuszę” po raz pierwszy podczas festiwalu w Gdyni, pomyślałem sobie, że oto wreszcie znowu mamy polski film, który nie traktuje widza jak nierozgarniętego dziecka

Wielkich subtelności w „Wyścigu” nie ma, ale to dobry film

Wysilając się na polu metafory, Ki-duk Kim, autor „Piety”, zapomniał o swoich bohaterach; ich przygody stają się więcej niż umowne

Grand Prix tegorocznego Warszawskiego Festiwalu Filmowego zdobyła „Ida” Pawła Pawlikowskiego

„AmbaSSada” to ten rodzaj filmu, w którym Polak do Polaka, zamiast powiedzieć „spieprzaj” lub „spierdalaj”, mówi „spylaj”

W „Grawitacji” każdy gest ma ciężar, wszystko tu wydaje się nieodwołalne, niczego nie można naprawić w późniejszym terminie, niczego odroczyć

Gutek Film wprowadza na ekrany 15-godzinny dokument o kinie, zrealizowany przez irlandzkiego filmowca i krytyka filmowego Marka Cousinsa. „The Story of Film” to wykład wręcz doskonały

Wajda próbuje przepisać historię Wałęsy, tak jak przepisywało się w szkole wypracowania domowe. Film jest tylko potwierdzeniem stereotypów o Wałęsie powtarzanych przez jego zwolenników

W tym świecie musi dojść do tragedii – to w końcu jest Austria. Tego typu oczekiwania towarzyszą podczas oglądania „Raju: Nadziei” i Seidl sprytnie sobie z tymi oczekiwaniami pogrywa

„W imię…” jest filmem mocno wykalkulowanym. Dla każdego coś miłego: trochę poprawnej publicystyki, parę ładnych kadrów, jedna czy dwie metafory wizualne i kilka dokumentalnych ustawek

Festiwal w Gdyni wygrał film porządny, ale jednak konserwatywny. Przydałoby się polskim filmowcom więcej odwagi, bo imprezę, na której mogą prezentować swoje obrazy, już mają

Jasmine, w kapitalnej interpretacji Cate Blanchett, raz jest zranionym zwierzakiem, raz clownem, raz wielką dramatyczną aktorką z zamkniętego prowincjonalnego teatru

Cuarón, Glazer i Dolan pokazali w tym roku na Lido, że jest jeszcze przyszłość dla kina. Z nagrodami wyjechały za to filmy, na których trudno było wysiedzieć

Można nie lubić animacji, ale trudno nie lubić Animatora, tak różnego od większości dzisiejszych imprez filmowych

„World War Z” z Bradem Pittem to specyficzny melanż: kino prorodzinne, ale skierowane przeciw światu

„Przed północą” ogląda się znakomicie. Jest w nim bowiem ta sama lekkość i bezpretensjonalność, ta sama dwójka świetnie czujących się w swoich rolach aktorów

W „Bling Ring” Sofii Coppoli obserwujemy świat łatwy, samozwrotny i samowystarczalny

„Tylko Bóg wybacza” to doskonały przykład manieryzmu – film zrobiony przez reżysera, który zdążył okrzepnąć w swoim stylu i równocześnie zyskać dla niego uznanie

Festiwal Planete+ Film Festival wygrał poruszający dokument o starości, a największym wydarzeniem był film o zbrodniarzach i mordercach z Indonezji

„U niej w domu” nie jest ani intertekstualnym meczem szachowym, ani krótkim wykładem z teorii literatury. Literatura to tutaj projekt niemal egzystencjalny – odciska się na życiu

„Iron Man 3” to naprawdę porządny stop – przypomina zresztą bohatera tej opowieści, Tony’ego Starka, znanego także jako Iron Man: ironicznego typa z uprzywilejowanej klasy, który tak naprawdę jest swoim chłopem

Polska, która wyłania się z „Układu zamkniętego”, to błędne koło: zawsze zdradza o świcie, wbija nóż w plecy, patrzy, jak toniesz w bagnie

Bohaterowie „Świętej czwórcy” nudzą się w łóżku ze swoimi partnerami, ale nie idą z tym do lekarza, nie wybierają się na zakupy do sex-shopu. Nie szukają romansów, szukają pomocy u przyjaciół

Autorem „Spring Breakers” jest Harmony Korine, scenarzysta „Dzieciaków”, reżyser „Trash Humpers”, jedna z bardziej ekscentrycznych postaci w amerykańskim kinie

Tegoroczny konkurs główny berlińskiego festiwalu stał na zaskakująco wysokim poziomie. Główną nagrodę zdobył zasłużenie rumuński film „Pozitia Copilului” Calina Petera Netzera

Kolejna trylogia została domknięta w Berlinie: Richard Linklater pokazał swój najnowszy film „Przed północą”, w którym powraca duet Julie Delpy i Ethan Hawke

„Poradnik pozytywnego myślenia” nie jest „Podręcznikiem wojownika światła”, ale jak najbardziej jest to opowieść o nauce lepszego życia, o powtórnym nawiązaniu więzi ze światem

Nic nie poradzę: w Tarantino widzę przymilającą się do słuchacza Szeherezadę, która wierzy, że opowieścią zyskuje sobie życie

Niektórzy krytycy piszą, że pracująca przy „Sępie” ekipa filmowa „swoją lekcję odrobiła bez zarzutu”. Ciekawe, o jaką lekcję im chodzi – bo chyba nie o tę, której tematem był sposób konstruowania dobrego kryminału

Gdyby chociaż pierwsza część „Hobbita” trzymała poziom trylogii „Władca Pierścieni”, pewnie trudniej byłoby zarzucać Jacksonowi, że popełnia te same błędy, co George Lucas. Niestety

Oto ćwiczenia z cierpliwości przy użyciu gatunku, w którym wszystko zwykle dzieje się za szybko. „Zabić, jak to łatwo powiedzieć” to postkino albo po prostu postne kino, w którym tylko forma nagradza wyczekiwanie

Gdyby w „Annie Kareninie” Wright połowę czasu poświęconego na wymyślanie ruchów kamery poświęcił aktorom, pewnie byśmy mieli do czynienia z lepszym filmem

Najciekawsze w „Mistrzu” Andersona jest obserwowanie pojedynku dwóch aktorów – uwodzenia Quella przez Dodda, tej dziwnej gry, która rozgrywa się poza językiem i poza historią

Pasikowski potraktował ten film jak obowiązek wobec wspólnoty, w której żyje – jego obsesje, pesymistyczne spojrzenie na świat, finalnie ustąpiły miejsca Polsce, a raczej Polakom i Żydom

W „Miłości” Hanekego nowa sytuacja zawiązuje między starymi małżonkami nowe przymierze. Postanawiają wygonić świat, który nie ma bladego pojęcia, który nigdy nie zrozumie, co się dzieje między tym, kto umiera, i tym, kto się tą osobą opiekuje

Mendes nie upaja się ani swoim stylem, ani stylem swojego bohatera. Sekwencje wydają się trwać krócej niż w innych Bondach, nie wyłamują się z opowieści, nie oddzielają od niej. On sam też się mniej panoszy

W filmie Martinellego na czele frontu ocalenia chrześcijaństwa stoi mówiący po niemiecku czarodziej, wspomagany przez wilkołaka. Po takiej prezentacji korzeni zachodniej cywilizacji, nad współczesnością można się tylko zasępić

Polley pokazuje kryzys, który rodzi się w bajce. Z czego on się rodzi? Nie wiadomo

„Kobieta z piątego piętra” nie sprawdza się nawet jako gatunkowa fantazja na temat mentalnego zaburzenia, a co dopiero jako historia o dramatycznym zerwaniu ze światem

Poziom konkursu był potwornie nierówny; dużo mówiło się o religii, pachniało starością, skończyło się małym skandalem

W swoim debiutanckim filmie Piotr Mularuk przekonuje, że Polacy są skazani na zajmowanie się złodziejstwem, bo tylko dzięki niemu mogą poczuć, co to erekcja

Najnowsza część trylogii mogłaby spokojnie obyć się bez kostiumu, to po prostu film akcji. Wydaje się, że powstał on tylko po to, by podomykać wszystkie wątki cyklu

Mało kto nie śpiewał we Wrocławiu za R.E.M.: „It’s the end of the world as we know it (and I feel fine)”. Większość jednak zazwyczaj pomijała słowa w nawiasie

Autor „Blade Runnera”, zakorzeniony chyba tylko w filmowym rzemiośle, jest bezradny wobec pytań, które próbuje w „Prometeuszu” zadawać

„2 dni w Nowym Jorku” – porównywane nie wiadomo dlaczego przez niektórych krytyków do „Dyktatora” Barona-Cohena – słusznie się zestawia z filmami Woody’ego Allena

Tegoroczny Gdynia Film Festival pokazał, że polskim filmowcom nie brakuje słusznych poglądów. Brak im za to skuteczności

Gdybym przyjechał do Berlina tylko na festiwal, pewnie wracałbym do Polski rozczarowany

Clooney wybrał sprawdzone wzorce, bo w obrębie nich łatwiej sprzedaje się banały – choćby takie, że polityka brudzi każdego

„W ciemności” w żaden sposób nie jest niestosowne, nikogo nie urazi. Już zresztą słychać głosy zachwytu z obu stron. To film bezpieczny, film, na który wielu podświadomie czekało

„Ghost Protocol” najbliżej do filmów z Leslie Nielsenem albo serii z Austinem Powersem. Nie da się jednak nazwać tego parodią. Są tylko jakieś ślady strategii parodystycznej – nieuświadomione, wynikające jedynie z wpadek i błędów

Nie ma co liczyć na odtworzenie dawnej aury, nowe „Coś” nie spodoba się tym, którzy uwielbiają pierwowzór – film niby odnosi się do niego, ale go nie szanuje

Camerimage to impreza typowo branżowa. Zrobiona z rozmachem, ciesząca się dużym uznaniem, na pewno potrzebna, jednak dla kogoś, kto przychodzi z zewnątrz trudna do oswojenia

Czy estetyka może być pomocna w życiu, czy może mieć pierwszeństwo nad etyką? Alfredson mówi, że może i pokazuje, jakie są tego konsekwencje

Van Sant – niestrudzony towarzysz młodych, wnikliwy obserwator ich trosk, przybrał w swoim ostatnim filmie pozę nauczyciela. Złego nauczyciela, który udaje, że wie. Dlatego ciężko jest mu zaufać

Gdy oglądałem po raz pierwszy „Chłopca na rowerze”, wydał mi się ten film najsłabszym w twórczości braci Dardenne, zbyt mocno zadłużonym w banalnych rozwiązaniach fabularnych i stereotypach. Po drugim pokazie myślę o nim dużo lepiej

Reżyser nie stoi na mostku kapitańskim i nie wydaje rozkazów. Film to coś żywego, co dzieje się między ludźmi. Bardzo podoba mi się ta wspólnota – mówi Adrian Panek, autor filmu „Daas”

Serenissima jest dziwnym miejscem, wieczorami praktycznie wyludnionym. Całe szczęście nie przypomina tej zbudowanej przez pisarzy świątyni, do której udają się wszyscy nastrojeni cokolwiek minorowo intelektualiści

Doceniam błysk niektórych dialogów, aktorstwo Wilsona, bezczelny w swej archaiczności zabieg z przenoszeniem w czasie. Nie wierzę jednak w morał tej bajki, który mówi, że zamiast szukać w przeszłości wysp szczęścia, lepiej pogodzić się z teraźniejszością

Na Dwóch Brzegach kino często ustępuje miejsca spotkaniom z ludźmi kina. Nie ma w tym nic złego, szczególnie, że spotkania prowadzone są w żywej, bezpretensjonalnej atmosferze. Widzowie chętnie wchodzą w dialog, nie uśmiechają się ironicznie

„Kret” to humanistyczne kino historyczne, które nikomu nie chce się narazić i nie mówi tak naprawdę nic ciekawego o dzisiejszej Polsce. Z założenia konformistyczne, próbuje podsycać zastępcze konflikty

Nowe Horyzonty, imponujące ilością filmów i różnorodnością, świetnie zorganizowane, są festiwalem przytłaczającym. Nie chodzi nawet o to, że wszystkiego jest tak dużo i że trudno ułożyć sobie program projekcji. Chodzi o nastrój, który narzucają widzowi kolejne filmy

„Boski” Paolo Sorrentino jest wyrazem wielkiej fascynacji reżysera Giulio Andreottim i równie wielkiej bezradności wobec idola

Najbardziej rozczarował werdykt. Nowe jury, tym razem składające się w dużej części z obcokrajowców, niechcący sprawiło, że znów więcej będzie się mówić o samych nagrodach, a mniej o zaproponowanych przez Chacińskiego zmianach. A zmiany są dobre

W zasadzie Smoleńsk jest w „Prosto z nieba” tylko wabikiem. Matwiejczyk zbudował korpus narracyjny, który z powodzeniem można wykorzystać przy innych okazjach: wypadkach samochodowych, katastrofach górniczych i kolejowych.

Planete Doc Film Festiwal to niekończący się festiwal ludzkiego cierpienia, morze filmów, w których widzimy świat nad przepaścią. Na szczęście nie tylko. W tym roku globalne skandale ustępowały często pola prywatnym historiom

W „Małej maturze 1947” Janusza Majewskiego w zasadzie wszystko jest fałszywe. Jest to niezamierzony poemat o tym, że nie ma nic poza światem symulakrów, poza powierzchnią

„Sezon na kleszcza” rozgrywa się w latach 70., ale nie jest nostalgiczną bajką. To opowieść o końcu dzieciństwa, końcu złudzeń

„Somewhere”, nowy film Sofii Coppoli, jest bezpretensjonalną, melancholijną opowieść o ojcu, który niespodziewanie musi zająć się swoją córką

Obserwujemy kolejne scenki z przygodami Bogusia, nakręcone na czarno-białej taśmie, w estetyce oczywiście undergroundowej. Miało być głośno, wściekle, obrazoburczo i z przytupem – jest, niestety, tylko żałośnie

„Wszyscy inni” Maren Ade, film nagrodzony na zeszłorocznym Berlinale Grand Prix, to kapitalne studium rozpadu związku. Obserwujemy dwoje ludzi. Nie wiadomo, co im trudniej przychodzi – przekraczanie swoich indywidualnych potrzeb, czy branie odpowiedzialność za drugą osobę, taką jaka jest

Kamera cierpliwie obserwuje ich twarze, a oni cierpliwie mówią o swoich drzazgach, nagość nie wyzwala w nich wstydu. Intymność sytuacji im sprzyja, to ona wydaje się początkiem opowieści. Choć może tak naprawdę nie chodzi tu o saunę? Może tak naprawdę wszystko zaczyna się właśnie od kamery?

Niewątpliwą zasługą „Dr House’a” jest przywrócenie wywiedzionego z romantyzmu spojrzenia na chorego jako na osobę wyjątkową. Kluczową i najbardziej podstawową kategorią pozostaje w serialu ból

„Weekend” spina klamra, która sugeruje umowność filmowego świata. Cóż po klamrze, po spuszczanej w ostatniej scenie przez samego reżysera kurtynie. Nie zakryje ona tego całego wulgarnego, tandetnego śmietniska

„Szukając Eryka” – film, który jest hymnem na cześć wspólnoty, potwierdzeniem, że Camus wcale się nie mylił, gdy dumnie ogłosił, że „wszystkiego, co wie o moralności i obowiązkach, dowiedział się z piłki nożnej” – zaczyna się od motta wziętego z samego Cantony: „wszystko zaczęło się od podania”

Początkowa sekwencja koncertowa, w której, jak chwali się reżyser, wystąpiło 1000 statystów, 25 tancerzy i 70 muzyków, jest rzeczywiście fascynująca. Niewiele jest takich otwarć we współczesnym kinie

W „Pogrzebanym” królują słowa, których kino w dużych ilościach ponoć nie lubi. Cortes udowadnia jednak, że można na nich oprzeć rewelacyjny film

Apatow i spółka kręcą w dużej mierze kino reakcyjne, w którym obojętnie jak wiele by się prawiło o wolnej miłości, hedonizmie, liberalizmie i libertynizmie, i tak zabawa kończy się przy niedzielnym rosole

Świat w kinie Atoma Egoyana jest dziwnym miejscem, groźnym i pomieszanym, zburzonym porządkiem, w którego gruzach ludzie  stąpają po cienkiej linie rozpiętej między normalnością a szaleństwem. Do kin wchodzi jego najnowszy film „Chloe”

Trzeba uczciwie przyznać, że jest lepiej. Autor „Mojej krwi” tym razem lepiej trzyma w ryzach opowiadaną historię, odpuszcza sobie wizualne atrakcje, lepiej prowadzi aktorów

Film Roberta Schwentke – ekranizacja komiksu Warrena Ellisa i Cully’ego Hammera – przynosi tylko rozczarowanie. Miało być pysznie, a nie jest. Ktoś rozbił zabawę

„Jedz, módl się, kochaj” to bękart Ery Wodnika, o której dominikanin Jan Andrzej Kłoczowski pisał, że „jest półproduktem dzieci zawiedzionych przez oświecenie, przez utopie lewicowe, przez naukę. Jest poszukiwaniem odpowiedzi na fundamentalny kryzys człowieczeństwa i wołaniem o nową nadzieję”

„Dorian Gray” Olivera Parkera to klęska. Wydawało mi się, że iluzja musi być choć odrobinę zmyślna, by w nią uwierzyć. Myliłem się. Nawet nie zamierzam się zastanawiać nad stopniem wyrafinowania tej metody. Nie mój cyrk, nie moja małpa

„Bazyl. Człowiek z kulą w głowie” ma coś w sobie z kuglarskiego spektaklu, w którym co chwila wybuchają kolejne cuda, a kuglarz i tak cały czas pewnie trzyma w rękach wszystkie sznurki

„Prorok” Audiarda uwodzi. Dawno nie widziałem filmu równie mistrzowsko zrealizowanego, który jednak nieco zawodzi, bo okazuje się z lekka wydumaną opowieścią o kimś, kto pierwsze morderstwo popełnia ze strachem w oczach, by potem zabijać z błogim uśmiechem na ustach, prawie w ekstazie

Kolejna cześć „Resident Evil” jest jeszcze gorsza niż poprzednia. Niektórzy piszą, że to szczere kino, może i tak. Mnie ten rodzaj szczerości jednak w ogóle nie bawi

Póki Scorsese trzyma się konwencji czarnego kryminału, „Wyspę tajemnic” ogląda się kapitalnie. Niestety, w pewnym momencie film zamienia się w pretensjonalny i bełkotliwy traktat o poznaniu

Pasikowski miał świetny pomysł, by obsadzić w głównej roli Jerzego Radziwiłowicza. Ten kapitalny aktor potrafi w swojej grze jednać przeciwstawne żywioły, łączyć gruboskórność z wrażliwością, wybuchowość z nieśmiałością

Trudno odbierać serial Frosta i Lyncha na poważnie, nie sposób za to się na nim nie śmiać. Energia komiczna wytwarzana przez postaci jest naprawdę tak duża, że przysłania toczące się śledztwo, a przede wszystkim pulsujące gdzieś na marginesie świata i w jego korzeniach zło

W „Wybuchowej parze” Cameron Diaz jak zwykle naturalna, tylko ten Tom, który robi wszystko, by zaciągnąć całość na dno. Cruise chyba rzeczywiście czuje przez skórę, że świat się zmienił i że przyszła kryska na matyska za wierzenie w bzdury scjentologów, bo strasznie się miota

Andersson, w odróżnieniu od innych proroków apokalipsy, nie biadoli, nikogo nie wini. Woli skoncentrować się na ludziach, którzy wyciągają się sami za włosy z błota, bo wie, że może jest to i bezcelowe zajęcie, ale za to nierzadko śmieszne

Shrek się zestarzał, a raczej założył kapcie. Nastał dla niego czas klęski. Nic tylko żona, dom i pieluchy, a potem nieproszeni goście, proszone obiadki, rodzinne rozmowy o niczym. Nuda, tłumiona w sobie wściekłość, wrzody. Powtórki z rozrywki. Dni wyglądające coraz bardziej tak samo

„Saga Zmierzch: Zaćmienie” to nie jest niewinny, beztroski film dla nastolatków, który niczego od widza nie chce, pozwala mu zatracić się w obrazie, zapomnieć o bożym świecie i zwyczajnie się rozmarzyć. Pod ładnymi obrazkami płynie nieprzerwanie rzeka ideologii

Ang Lee znowu nakręcił fantastyczny film. Tym razem film o utopii, co we współczesnym kinie zdarza się naprawdę rzadko

„Wideokracja”, mocne, wywrotowe kino, uderza zarówno w demokrację, jak i w mężczyzn. Gandini pokazuje, że dzisiejsze Włochy są zarządzane przez męski fantazmat

Po obejrzeniu filmu Ridleya Scotta nikt się nie zamieni w lwa ani nie ucieknie do lasu, by tam rozpocząć swój podkop albo wykop. Nie znaczy to jednak, że „Robin Hood” jest filmem złym. Wręcz przeciwnie, Scott po raz kolejny udowadnia, że potrafi opowiadać

Karabasz ma szczęście, że ma Mikołaja Jazdona – inteligentnego, wnikliwego widza, filmoznawcę, że tak powiem, czułego, który nie boi się wyznać, jak wiele znaczą dla niego filmy mistrza

W centrum „Gliny” stoi klasyczny bohater – komisarz Andrzej Gajewski. Gajewski, tak jak Philip Marlowe, ogólnie nie jest miły, ale zachowuje się przyzwoicie

Główny bohater „Mojej krwi” Marcina Wrony nie chce biernie oczekiwać na koniec. Jako że jest prawdziwym wojownikiem, postanawia walczyć

Film „Balcerowicz. Gra o wszystko” to porażka. Zamiast wnikliwego portretu jednej z najważniejszych postaci ostatniego dwudziestolecia w Polsce, otrzymaliśmy coś, co przypomina zwykły produkt marketingu politycznego

Z Bogartem wiążą się historie, których nie można ze sobą pogodzić, i obrazy, które ciężko do siebie dopasować. Jest tylko jeden wspólny mianownik – śmierć. Ta zawsze była blisko Bogarta

Nagrodzony na tegorocznym festiwalu w Berlinie Złotym Niedźwiedziem film Claudii Llosy „Gorzkie mleko” jest poruszającą opowieścią o przekleństwie pamięci

Dokument „Ślepy los” to opowieść o szlachetnym szaleństwie. Inaczej chyba nie da się nazwać pomysłu, by niewidomy alpinista poprowadził kilkoro niewidomych dzieci na wyprawę w Himalaje

Dla Zachodu, mimo upływu lat, mimo tego, że pył po zburzonym Imperium już dawno opadł, Rosja jest ciągle zagadką – fascynującą i niepokojącą

W „Rewersie” Borysa Lankosza i „Domu złym” Wojtka Smarzowskiego nie ma zdarzeń historycznych, jest za to praca pamięci, wykonywana przez bohaterów niesztandarowych, nieoficjalnych, prywatnych

Najnowszy film Pawła Łozińskiego „Chemia” 24 października został uhonorowany Prix Europa 2009 w kategorii filmu dokumentalnego. To z pewnością najbardziej prestiżowa nagroda w kolekcji tego utalentowanego filmowca

„Krytyka Polityczna” dość niespodziewanie stała się jednym z ciekawszych miejsc rozmowy o polskim kinie. Największa w tym zasługa Piotra Mareckiego próbującego odświeżyć zmurszały słownik krytyki filmowej

Na ekrany wchodzi najnowszy film Quentina Tarantino – papieża popeliny, genialnego samouka i bufona, który wciąż jest jedną z najważniejszych postaci współczesnego kina

Obecnie prawie każdy krytyk filmowy chce być felietonistą i pływać swobodnie pośród słów, swoją osobą przysłaniając wszystko. Felietonizacja krytyki sprzyja grafomanii

W ciągu dwóch lat, trochę niespodziewanie, poznański festiwal Animator wyrósł na najważniejszą w Polsce imprezę poświęconą animacji